«Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του»

του Πασχάλη Τσολάκη

Κι όμως γονάτισε ποιητή της ρωμιοσύνης μπροστά στους Νου-Δυο- Τάδες και στους μνημονικούς. Γονάτισε γιατί τους το επέβαλαν οι εγχώριοι αφέντες τους. Οι μισοί γιατί αισθάνονται ότι εξοφλώντας τα χρέη της πλουτοκρατίας ξεχρεώνουν το ιδεολογικό τους χρέος και οι άλλοι γιατί κιότεψαν μπρος στο φόβο της πτώχευσης, αφορμή να κρύψουν το δικό τους φόβο, για να προτάξουν το μεγάλο όχι.

Γιατί το τίμημα του όχι, του ανθρώπινου δηλαδή χρέους της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας, είναι πολύ πιο ακριβό από την εξόφληση του υλικού χρέους!

«Τώρα όμως η πράγματι επικρατούσα θρησκεία είναι πλέον ο ακάθαρτος και κτηνώδης υλισμός. Μόνο κατά πρόσχημα είναι η χριστιανοσύνη» Λόγια του μεγάλου Παπαδιαμάντη. Πόσο επίκαιρος ή μάλλον πόσο μπροστά βλέπουν κάποιοι άνθρωποι! Σήμερα ο κτηνώδης υλισμός είναι στο απόγειό του και η πολιτική , μέσω της δημοκρατίας, μόνο ως πρόσχημα, ισχυροποιεί την εξουσία της πλουτοκρατίας για την οποία είχε πει και πάλι ο Παπαδιαμάντης. Η πλουτοκρατία ήτο, και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν , αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς. 

Ό έτερος των Γραμμάτων Άγγελος Τερζάκης έγραψε: Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν ενδίδω. Και η ελληνική πολιτεία, την οποία εκπροσωπεί η σημερινή κυβέρνηση ενέδωσε στους πολιορκητές δανειστές και χρηματιστές και άρχισε η κατεδάφιση του κοινωνικού ιστού της χώρας που είναι η ραχοκοκαλιά του κράτους και μαζί άρχισε και η κατεδάφιση της χώρας. 

«δεν είδα γύρω μου να σέβεται κανείς τον άνθρωπο. Είδα να σέβονται τον πλούτο, την δύναμη, την εξουσία, την ατιμία…» Διδώ Σωρηρίου- Κατεδαφιζόμεθα. 

Εδώ χρειάζεται η παρέμβαση του ποιητή που λέει: Τι πρόστυχο ζώο ο άνθρωπος, να μην πιστεύει σε όσα βλέπει, παρά εις όσα του λέγουν.

Και τι λέει η κυβέρνηση σήμερα: Λεονταρισμούς , παλικαρισμούς την ώρα που , παραβολικό το παράδειγμα, εκχερσώνονται για κέρδος δάση, αυτή μιλάει για πάρκα. Κάποτε όταν εμφανίστηκαν οι μπουλντόζες στο δάσος για να το αφανίσουν, τα μεγάλα δέντρα, κομπορρημονούσαν λέγοντας πόσο βαθιές είναι οι ρίζες τους!

Πόσο δίκαιο είχε ο Εμμανουήλ Ροΐδης όταν έγραψε: «Πόσο περιορισμένη είναι η μελωδία της πολιτικής. Παίζει το σκοπό της απάνω σε δύο μόνο νότες. Την υποκρισία και τον κυνισμό».
Γράφει ο Μπρεχτ: «Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για ειρήνη, ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται πόλεμος. Όταν αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε, να ο δρόμος για τη δόξα, αυτοί που είναι χαμηλά λένε, να ο δρόμος για το μνήμα».

Έτσι και στην χώρα μας σήμερα. Αυτοί που είναι στα ψηλά και λένε να ο δρόμος για την ευημερία , αυτοί που είναι στα χαμηλά ξέρουν ότι είναι ο δρόμος για την δυστυχία. Κι όμως σιωπά. Δεν μιλά, δεν αντιδρά. Είναι αυτό το σύνδρομο παραλυσίας του τρόμου που παραλύει το θύμα μπροστά στον θύτη του!

Και συνεχίζει ο Μπρέχτ: Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας, κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό. Μα όταν έσφαξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό, απλώθηκε σιωπή. Όταν οι κακουργίες πέφτουνε σαν βροχή τότε κανένας πια δεν φωνάζει :σταματήστε! Όταν συσωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα. Όταν οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, δεν ακούγονται πια οι κραυγές. Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή»

Οι επισημάνσεις κλείνουν με τον Παπαδιαμάντη: «Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγεν την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν».

Υ.Γ «Η δουλειά του πολιτικού γελοιογράφου στην Ελλάδα όσο πάει και δυσκολεύει! Αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική είναι τόσο γελοία που ο γελοιογράφος δεν έχει πια τι να γελοιοποιήσει…» ΚΥΡ , Λέυκωμα «…….και το Καστρί χτενίζεται, έκδοση 1988

kozangr