Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Κριτική ταινιών που παίζονται αυτή τη βδομάδα στον κινηματογράφο



Ανανεωμένο το χιούμορ και η ευρηματικότητα του Γούντι Αλεν στη νέα ταινία του, «Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα», που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα. Μαζί και το αναμενόμενο κοινωνικό θρίλερ «The social network» του Ντέιβιντ Φίντσερ.
Στο πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα και οι ταινίες: «Δεσμοί αίματος» του Νορβηγού Μάριους Χολστ, η κωμωδία «Μια οικογένεια... ψώνιο» του Ντέρικ Μπορτ, το καρτούν «(Γ)λυκάκια» των Αντονι Μπελ και Μπεν Γκλακ και η περιπέτεια φαντασίας «Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου» του Νάιτ Σιάμαλαν. Αναφέρω και δύο εξαιρετικές ταινίες που προβάλλονται απόψε στο 23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (κιν/φος «Απόλλων»): την απολαυστική ισπανική κωμωδία «Υο Tambien» των Αντόνιο Ναχάρο και Αλβάρο Πάστορ και τη σερβική παραγωγή «Κάποιες άλλες ιστορίες».

Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα

You will meet a tall dark stranger. ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Αλεν. Ηθοποιοί: Ναόμι Γουότς, Αντόνιο Μπαντέρας, Αντονι Χόπκινς, Τζος Μπρόλιν, Φρίντα Πίντο, Τζέμα Τζόουνς, Λούσι Παντς. 98'
****
Μια ομάδα μεσοαστών στο σύγχρονο Λονδίνο αναζητεί τον έρωτα και την ευτυχία σε μια απολαυστική, διανθισμένη με έξυπνα γκαγκ και χιουμοριστικούς διαλόγους κωμωδία. Εξαιρετικές όλες οι ερμηνείες.
Τον ψηλό μελαχρινό άντρα του τίτλου (και της χαρτορίχτρας) ζητεί κάθε μοναχική γυναίκα που διψά για έρωτα, μας λέει ο Γούντι Αλεν στη νέα του ταινία. Οχι πως είναι σεξιστής, γιατί και οι άντρες στις ταινίες του ζητούν μια όμορφη μελαχρινή (αν και, τις πιο πολλές φορές, ξανθιά) γυναίκα. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο στις ταινίες του είναι ο έρωτας. Μαζί και το σεξ, αν και αυτό που υπερέχει είναι ο έρωτας ως συντροφιά, κατανόηση και στοργή. Κοινοτοπία, θα μου πείτε. Αυτό όμως είναι το θέμα των περισσότερων ιστοριών με τις οποίες καταπιάνεται ο κινηματογράφος. Και αφού και έχουμε να κάνουμε με ταινία του Γούντι Αλεν, πλάι στον έρωτα έχουμε και όλα τα άλλα τακτικά θέματα του κωμικού/σκηνοθέτη: τη μοναξιά, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις της ζωής, αλλά και τα γηρατειά και το θάνατο.
Για ακόμη μία φορά ο Αλεν τοποθετεί τα πρόσωπά του στο Λονδίνο, όπου παρακολουθούμε την πορεία τους: ο Ρόι, ένας φιλόδοξος αν και αποτυχημένος συγγραφέας (Τζος Μπρόλιν), η όμορφη αλλά παραγνωρισμένη γυναίκα του, Σάλι (Ναόμι Γουότς), η εκνευριστική, εγκαταλειμμένη από τον σύζυγο, μητέρα της, Χελένα (Τζέμα Τζόουνς) που καταφεύγει στη χαρτορίχτρα Σαρμέν (Λούσι Παντς) για να μάθει το μέλλον της, ο ηλικιωμένος, έντρομος με το πέρασμα της ηλικίας, σύζυγος, Αλφι (Αντονι Χόπκινς) που την εγκαταλείπει για μια νεαρή «ηθοποιό», ο ελκυστικός εργοδότης της Σάλι, Γκρεγκ (Αντόνιο Μπαντέρας) και διάφοροι άλλοι. Παρά την οικονομική τους άνεση, είναι δυστυχισμένοι. Κι αν τελικά δεν συναντούν τον ψηλό μελαχρινό άντρα της χαρτορίχτρας, θα συναντήσουν κάποιο πρόσωπο (όπως ο κοντός, συνηθισμένος άντρας που συναντά η Χελένα) που θα τους προσφέρει την ευτυχία που αναζητούν. Μπορεί η ζωή τους να μη σημαίνει και πολλά, μπορεί, όπως μας λέει συχνά ο σκηνοθέτης, να μην αξίζει τίποτα, αλλά, ακόμη κι αυτό το τίποτα, είναι κάτι - και δεν είναι μόνο ο Γούντι Αλεν που μας το λέει, αλλά και μεγάλοι συγγραφείς από τον Ομηρο (μαζί και τον Καβάφη με την «Ιθάκη») μέχρι και τον Σέξπιρ.
Η πλοκή, με κάποιες μικροδιαφορές, είναι πασίγνωστη. Εκείνο όμως που καταφέρνει κάθε φορά ο Γούντι Αλεν είναι να την ανανεώνει, με τις μικρολεπτομέρειες, τα ευρήματα, τους ζωντανούς, έξυπνους, με ωραίες ατάκες διαλόγους, με τα γκαγκ, τις ανατροπές και τις απρόσμενες εκπλήξεις, ακόμη και τα φαρσοειδή στοιχεία του, αλλά και με το χιούμορ και τον κάποιο κυνισμό του. Χωρίς να ξεχνάμε τις ωραίες ερμηνείες όλων των ηθοποιών του. Με αποτέλεσμα να έχουμε μια κωμωδία του, από τις πιο απολαυστικές κι ελαφρές (από την οποία δεν λείπουν και τα δραματικά στοιχεία). Κωμωδία που κινείται με ευλυγισία και άνεση ανάμεσα σ' εκείνες ενός Μπίλι Γουάιλντερ κι ενός Πρέστον Στέρτζες.

The social network

ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ. Σενάριο: Ααρόν Σόρκιν. Ηθοποιοί: Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Αντριου Γκάρφιλντ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Αρμι Χάμερ. 120' 
 *** ½
Με αφορμή την ιστορία της ίδρυσης του Facebook από τον νεαρό Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ο Φίντσερ έφτιαξε ένα συναρπαστικό θρίλερ γύρω από τη φιλία, τη μεγαλομανία, την προδοσία αλλά και την ανάγκη ανθρώπινης επαφής.
Το πώς ένας αντικοινωνικός νέος κατάφερε να ιδρύσει το Facebook, μια τεράστιας δημοτικότητας υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης, είναι στο φόντο της νέας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ («Seven», «Zodiac»). Η ταινία αρχίζει το 2003, όταν ο 19χρονος χάκερ, φοιτητής του Χάρβαρντ, Μαρκ Ζούκερμπεργκ (ένας πολύ καλός Τζέσι Αϊζενμπεργκ), απογοητευμένος μετά τον χωρισμό με το κορίτσι του, μπήκε στο σύστημα των υπολογιστών του πανεπιστημίου και έφτιαξε το Facemash, μια ιστοσελίδα όπου οι φοιτητές μπορούσαν να συγκρίνουν τις συμφοιτήτριές τους και να ψηφίσουν την πιο «καυτή». Παρά το σοκ και τις κατηγορίες για μισογυνισμό και παραβίαση του πανεπιστημιακού συστήματος, η απρόσμενα μεγάλη επιτυχία της ιστοσελίδας οδήγησε τον Ζούκερμπεργκ, σε συνεργασία με τον συμφοιτητή του Εντουάρντο Σάβεριν, στη δημιουργία του «The Harvard connection» κι ένα χρόνο αργότερα του «The Facebook» (που αργότερα θα μετατραπεί σε απλό Facebook). Η ιστοσελίδα μέσα σ' έναν χρόνο θ' αποκτήσει περισσότερους από 5 εκατομμύρια χρήστες (σήμερα ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια) και θα μετατρέψει τον Ζούκερμπεργκ στον πιο νέο δισεκατομμυριούχο του κόσμου.
Πίσω από την ιστορία της ίδρυσης του Facebook υπάρχουν και θέματα όπως αυτά της φιλίας, της μεγαλομανίας, της προδοσίας, των σκευωριών και των ταξικών διαφορών. Στοιχεία που ο Φίντσερ εκμεταλλεύτηκε για να φτιάξει μια συναρπαστική, με ενδιαφέροντες διαλόγους, αλλά και με σασπένς και σωστό ρυθμό ταινία, που δεν απέχει και πολύ από εκείνο στα γνωστά θρίλερ του. Μέσα από μια σειρά ανακρίσεις και καταθέσεις, μας δίνεται η ευκαιρία να διεισδύσουμε στα παρασκήνια του Χάρβαρντ και ν' ανακαλύψουμε τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται εκεί. Από το Χάρβαρντ, οι αδερφοί Γουίνκελβος θα καταγγείλουν τον Ζούκερμπεργκ για κλοπή της ιδέας τους. Ενώ, αργότερα, θα τον καταγγείλει και ο φίλος του, Σάβεριν, όταν ο Ζούκερμπεργκ, εντυπωσιασμένος από έναν επιδεικτικό Σον Πάρκερ (ιδρυτή του Napster), ακολουθεί τη συμβουλή του και πηγαίνει μαζί του στην Καλιφόρνια, όπου κατορθώνει να επεκτείνει το Facebook.
Ταυτόχρονα, το «The social network» δείχνει πώς ένας αντικοινωνικός νέος κατάφερε να αποκτήσει εκατομμύρια φίλους, ενώ τελικά παρέμεινε μόνος. Οπως υποβάλλεται και στο τελευταίο πλάνο της ταινίας, όπου ένας μοναχικός Ζούκερμπεργκ συνεχίζει, σε ένα άδειο δωμάτιο, να χτυπάει τα πλήκτρα στο laptop του.

Δεσμοί αίματος

Mirush. Νορβηγία, 2007. Σκηνοθεσία: Μάριους Χολστ. Σενάριο: Λαρς Γκούντμεσταντ, Μγίκορν Ολαφ Γιοχάνεσεν. Ηθοποιοί: Ενρίκο Λο Βέρσο, Ναζίφ Μουαρέμι, Γκλεν Αντρέ Κάαντα. 100' 
***
Η οδύσσεια ενός 15χρονου αγοριού που ξεκινά από το Κόσοβο για τη Νορβηγία σε αναζήτηση του πατέρα του, σε μια ταινία δοσμένη μ' ένα άμεσο, μπρούτο, στιλ.
Ταινία για την αναζήτηση της αλήθειας, την ανάγκη να γνωρίσουμε από πού καταγόμαστε, να αγαπηθούμε και να μάθουμε ποιοι ήμαστε, είναι η βραβευμένη σε διάφορα φεστιβάλ ταινία «Δεσμοί αίματος» του Νορβηγού Μάριους Χολστ, που πρωτοείδαμε στο 21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της «Ε». Ταυτόχρονα είναι και μια ταινία για τη λήθη, το παρελθόν που θέλουμε να ξεχάσουμε, και τη ζωή που δεν συγχωρεί.
Ο πρωταγωνιστής της, ο Μιρούς (ένας πολύ συμπαθητικός Ναζίφ Μουαζέμι), ένα 15χρονο αγόρι, που συμπεριφέρεται σαν να είναι 20, δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, και αφού βρει τη μητέρα του στην αγκαλιά ενός εραστή, ο Μιρούς θα ξεκινήσει ένα ταξίδι από το Κόσοβο, με προορισμό τη Νορβηγία, για να βρει τον πατέρα που τον άφησε χρόνια πριν και δεν επέστρεψε ποτέ. Εκεί, ο Μιρούς προσπαθεί, με επιμονή, υπομονή αλλά και πονηριά, να βρει τρόπο να προσεγγίσει τον πατέρα του. Αποτέλεσμα: μέσα από το δράμα που εκτυλίσσεται, πατέρας και γιος αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ο Χολστ έφτιαξε μια ταινία, δείγμα τού πώς μια «νεανική» ταινία μπορεί να έχει και άλλα, πιο ανθρώπινα και σημαντικά επίπεδα. Μια ταινία δοσμένη μ' ένα άμεσο, μπρούτο, στιλ, από το οποίο δεν λείπει και ο ποιητικός ρεαλισμός, που συνδυάζει τη δύναμη των ταινιών του Κόπολα με το ημι-ντοκιμαντερίστικο στιλ των «Βρώμικων δρόμων» του Σκορσέζε, και τη δύναμη και την εικαστική σύλληψη που συναντάμε στις ταινίες του Ελία Καζάν (δημιουργό που την επίδρασή του παραδέχεται ο σκηνοθέτης), καθώς και με στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας.

Μια οικογένεια... ψώνιο

The Joneses. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Ντέρικ Μπορτ. Σενάριο: Ντέρικ Μπορτ, Ράντι Ντίνζλερ. Ηθοποιοί: Ντέιβιντ Ντουχόβνικ, Ντέμι Μουρ, Αμπέρ Χεντ, Μπεν Χόλιγκσγουερθ. 96' 
 **
Η μανία του μεγαλοαστού Αμερικανού να έχει ό,τι και ο γείτονάς του, σατιρίζεται αρκετά έξυπνα στη διασκεδαστική αυτή κωμωδία.
Ηιστορία που παρουσιάζει η κωμωδία αυτή του Ντέρικ Μπορτ δεν μπορούσε παρά να συμβεί σε μια χώρα ευημερίας όπως η Αμερική -ή, για να είμαι πιο δίκαιος, σε περιοχές όπου ζουν ευημερούσες, μεγαλοαστικές οικογένειες. Σε μια τέτοια περιοχή φτάνει η φαινομενικά τέλεια οικογένεια του Στιβ και της Κέιτ Τζόουνς, με τα τέλεια, τινέιτζερ παιδιά της, για να βάλει μπροστά το πονηρό, κερδοφόρο σχέδιό της...
Ο Γερμανός σκηνοθέτης/παραγωγός Ντέρικ Μπορτ έφτιαξε μια έξυπνη, με διασκεδαστικά ευρήματα (δεν λείπουν και τα κλισέ) κωμωδία, όπου σατιρίζεται η μανία των αστών Αμερικανών να έχουν ό,τι έχει (ακόμη και καλύτερο) και ο γείτονάς τους. Για να «ρίξει» τους πλούσιους, σνομπ γείτονές τους, ο Μπορτ μετατρέπει το ζευγάρι των Τζόουνς σ' ό,τι πιο ελκυστικό μπορεί: η Κέιτ είναι όμορφη, σέξι και ντύνεται με σινιέ φορέματα, ενώ ο σύζυγος είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας που έχει ένα μοντέρνο, με όλες τις ανέσεις, σπίτι, και δυο θαυμάσια, «τρέντι» παιδιά, υπόδειγμα στο σχολείο τους. Ο,τι δηλαδή χρειάζεται για να πέσει ένας χαζός στην παγίδα... *

Οι άλλες ταινίες

(Γ)λυκάκια
(Alpha and Omega). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Αντονι Μπελ, Μπεν Γκλακ. Σενάριο: Κρις Ντενκ, Στιβ Μουρ. Με τις φωνές των: Τζάστιν Λονγκ, Ντένις Χόπερ, Κριστίνα Ρίτσι, Ντάνι Γκλόβερ. 88'

Ενας λύκος (ο Ωμέγα του πρωτότυπου τίτλου) κατώτερης «φυλής» και μια λύκαινα (η Αλφα) αναγκάζονται να σμίξουν τις δυνάμεις τους για να αγωνιστούν ενάντια στα διάφορα εμπόδια και να επιστρέψουν στον κοινό χώρο τους. Καθ' οδόν θα ερωτευτούν... Κινούμενα σχέδια σε 3-D, με πολλές επιδράσεις (και αντιγραφές) από άλλα πιο πετυχημένα καρτούν της Ντίσνεϊ.

Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου 
 
(The Last Airbender). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ηθοποιοί: Νόα Ρίνγκερ, Ντεβ Πατέλ, Νίκολα Πελτζ. 103'
Ο νεαρός απόγονος των Avatar, Αανγκ, προσπαθεί να εμποδίσει το Εθνος της Φωτιάς από το να σκλαβώσει τα Εθνη της Γης και του Αέρα. Φουτουριστικό παραμύθι του Νάιτ Σιάμαλαν («Η έκτη αίσθηση»), γυρισμένο αρχικά σε 2-D και στη συνέχεια μετατράπηκε σε 3-D.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=217668

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου