Αμα το σκεφτείς δεν είναι και λίγο... Αρχικά ερωτεύεται μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερή του, γίνεται ζιγκολό και την επόμενη χρονιά διεκδικεί, και αυτός και ο αδελφός του, την ίδια γυναίκα. Συνεχίζει με μια διπλή σχέση, με κόρη και μάνα ταυτοχρόνως, μπαίνει φυλακή, μένει παράλυτος, ερωτεύεται την αδελφή του. Και όλα αυτά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης τα κάνει στη συντηρητική ελληνική τηλεοπτική κοινωνία.
Το ΕΣΡ μάλιστα δεν αντέχει, τιμωρεί το γκέι φιλί δύο πρωταγωνιστών του και διχάζεται με τον αυνανισμό του «αδελφού του» σε μετάδοση prime time. Ευτυχώς οι λεσβίες πρωταγωνίστριές του τη γλιτώνουν, όπως και ο ανορθόδοξος έρωτας (σε άλλο σίριαλ) μιας τρανσέξουαλ. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που διασώζει τον Παπακαλιάτη από την «οικογενειακή κρεμάλα». Η αθωότητά του, είναι το αβίαστο συμπέρασμα. Η αθωότητα των σκηνών του, η αθωότητα των ηρώων του, η αθωότητα του προσώπου του. Ολα θα μπορούσαν να έχουν βγει από το κεφάλι ενός κοριτσιού που στριφογυρνάει στον ύπνο του. Γι’ αυτό τελικά τον λατρεύουν οι γυναίκες και οι άντρες τον μισούν, ή τέλος πάντων (κάνουν πως) αδιαφορούν...
ΥΓ: Για λόγους δεοντολογίας θα πρέπει να αποκαλύψω ότι η δημοσιογραφική μου ματιά προς τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη δεν είναι ανεπηρέαστη από τις προσωπικές μας σχέσεις. Κατά καιρούς διεκδικούμε την ίδια γυναίκα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ μπήκα ανάμεσά τους και όχι αυτός. Τώρα – με τα χρόνια – έχουμε έρθει σε μια συνεννόηση. Κάποιες εποχές εγώ, κάποιες εποχές αυτός. Η Στέλλα Φιλιπποπούλου, περί αυτής πρόκειται, τα καταφέρνει πάντως. Εχει μοντάρει όλο τον Παπακαλιάτη, έχει μοντάρει τους μισούς τουλάχιστον «Πρωταγωνιστές» και συνεχίζει. Ή μάλλον, συνεχίζουμε. Τα τρίο που λέγαμε...
Παρακολούθησες Βουλή τις δέκα τελευταίες ημέρες;
Τις τελευταίες δέκα ημέρες όχι. Αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι ίδιες με τις 10 προηγούμενες και τις 10 επόμενες. Οταν βλέπεις Βουλή συνειδητοποιείς γιατί τίποτα δεν προχωράει σε αυτόν τον τόπο. Ολοι αποκρύπτουν και από κάτι.
Ψήφισες; Ψήφισες εύκολα;
Καθόλου εύκολα.
Κανείς από τους αρχηγούς δεν σου λέει κάτι;
Κανένας. Μερικές φορές, όταν κλείνω τα μάτια και ακούω, μπορεί και να πιστέψω κάποιον. Οταν όμως τα ανοίγω και τον βλέπω, τότε ξανά δεν τον πιστεύω.
Οι πολιτικοί, λοιπόν, φταίνε για όλα;
Οχι βέβαια. Ομως οι πολιτικοί υποτίθεται πως είναι αυτοί που εκπαιδεύουν έναν λαό. Οι αρχηγοί μας όμως, δυστυχώς, αποδείχθηκαν κοντόφθαλμοι. Η χώρα στήθηκε πάνω σε σαθρά θεμέλια. Με διαπλοκή και αναξιοκρατία.
Είσαι δηλαδή από αυτούς που τα βράδια γκρινιάζουν στις παρέες.
Το αντίθετο. Είμαι ο αισιόδοξος της παρέας. Αργά ή γρήγορα θα τελειώσει αυτή η κρίση. Είμαστε μικρή χώρα, αυτό έχει και τα καλά του. Νομοτελειακά, θα ανακάμψουμε πιο γρήγορα. Το μικρό χωριό καίγεται εύκολα αλλά και ανασταίνεται εύκολα. Αν βέβαια το πάρουμε χαμπάρι και αλλάξουμε ζωή.
Και αλλάξουμε δουλειές;
Μα πρέπει επιτέλους να κάνει ο καθένας αυτό για το οποίο είναι ικανός. Κάποιοι φεύγουν ήδη για την επαρχία. Δεν αντέχεται η Αθήνα. Και δεν είναι μόδα, είναι πια θέμα επιβίωσης. Με την παγκοσμιοποίηση όλοι πήγαμε να μοιάσουμε με όλους. Ε, δεν βγαίνει πουθενά αυτό.
Στο «Αν» πληροφορούμαι ότι έβαλες και λίγο «κρίση» μέσα. Για να αντισταθμίσεις την κατηγορία ότι γράφεις χολιγουντιανά παραμύθια;
Γράφω οτιδήποτε με αφορά πρώτα ως θεατή, ανάλογα την ηλικία και την εποχή. Τα παραμύθια είναι ο τρόπος για να πεις κάτι, είναι το μέσο δηλαδή. Αρα ακόμη και η κρίση που ζούμε χωράει σε ένα παραμύθι. Ή μπορείς να το δεις και αλλιώς. Αυτή η κρίση είναι ένα παραμύθι. Κακό, αλλά παραμύθι.
Ποιο θα ήταν το καλύτερο για την ταινία;
Να πάει τόσο καλά ώστε να ανοίξει ο κύκλος των ελληνικών κινηματογραφικών παραγωγών. Οσα πιο πολλά εισιτήρια, τόσο περισσότερες ταινίες και τόσο περισσότερος κόσμος θα ζει από τη δουλειά αυτή. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ταινίες, ισχύει για όλα τα προϊόντα.
«Προτιμάτε τα ελληνικά προϊόντα»;
Ναι, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να αρχίσουμε ξανά να παράγουμε. Οταν φτύνεις τα δικά σου προϊόντα και τα περιμένεις όλα από τους ξένους και μόνο δανείζεσαι, τότε κάποια στιγμή θα γίνεις υπάλληλος των δανειστών σου.
Εχεις βρει λάθη στην ταινία;
Αμέ. Και μακάρι να είχα τον χρόνο να τα διορθώσω.
Οπως;
Μικρές λεπτομέρειες αφήγησης. Είναι τελείως διαφορετικό να λες μία ιστορία σε σκοτεινή αίθουσα και διαφορετικό να τη λες στο σπίτι σου, στο σαλόνι σου. Αυτό το μαθαίνω τώρα σιγά-σιγά και στην επόμενη ταινία θα το κάνω καλύτερα.
Ποιους φώναξες να δουν την ταινία;
Οι άνθρωποι της παραγωγής, βέβαια, και ελάχιστοι φίλοι. Είχα ανάγκη να ακούσω την άποψή τους. Οι παρατηρήσεις τους με βοηθούν, ειδικά τις στιγμές που νιώθω ότι πελαγώνω.
Μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο αυστηρός ή πιο ανεκτικός με τους συνεργάτες σου;
Οταν κάτι με βασανίζει πολύ, και η ταινία με βασάνισε πολύ, γίνομαι απαιτητικός, αυστηρός και μερικές φορές σπαστικός.
Γιατί δεν εμπιστεύεσαι περισσότερο κόσμο; Παίζεις, γράφεις, σκηνοθετείς, βάζεις μουσική…
Εμπιστεύομαι τη Στέλλα, τη μοντέζ μου, που έπειτα από τόσα χρόνια είναι δικός μου άνθρωπος. Επίσης εμπιστεύομαι συνεργάτες και φίλους που έχουν καθαρή άποψη. Γενικά ακούω τους ταλαντούχους και τους επαγγελματίες. Δεν μπορώ τους αντιεπαγγελματίες, που στον χώρο μας είναι άφθονοι.
Ποιος είναι για σένα «αντιεπαγγελματίας»;
Αυτός που προσπαθεί να πετύχει κάτι χωρίς κόπο. Είναι ηλίθιος στην τελική, γιατί στο τέλος θα το λουστεί. Παρατηρώ γύρω μου πολλούς που ακόμα δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως αν δεν δουλέψεις σκληρά τότε ό,τι πετύχεις, αν πετύχεις, θα είναι προσωρινό. Λούφα, και αρπαχτή. Στην ίδια χώρα ζούμε, καταλαβαίνεις...
Θα έφευγες από την Ελλάδα;
Απαξ και δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που ξέρω τότε ναι, θα έφευγα. Με δυσκολία, αλλά ναι. Θα πήγαινα σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αρκεί να έκανα αυτό που γουστάρω.
Πόσο διήρκεσαν τα γυρίσματα και πόσο το μοντάζ;
Τα γυρίσματα διήρκεσαν 2 μήνες. Το μοντάζ τους διπλάσιους.
Σαν ποιον σκηνοθέτη θα ήθελες να ήσουν;
Μου αρέσει πολύ ο Νιλ Τζόρνταν.
Πώς επιλέγεις τις συμπρωταγωνίστριές σου;
Βάσει ταλέντου, χημείας και διάθεσης.
Ποιος σε δίδαξε και γυρίζεις ωραίες ερωτικές σκηνές;
Αυτά δεν μαθαίνονται. Ενστικτο.
Γράφεις ακόμα στο χαρτί;
Πάντα. Και θα συνεχίσω. Είναι συναισθηματικό.
Ιντερνετ, σόσιαλ μίντια;
Σόσιαλ μίντια καθόλου. Εγώ για το μόνο που λατρεύω το Ιντερνετ είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να έχω πρόσβαση σε μουσικές και εικόνες. Τίποτε άλλο.
Ακούς τι λένε οι κριτικοί για σένα;
Ναι, τους διαβάζω, δεν είμαι όμως ο άνθρωπος που καθορίζεται από την κριτική, παρά μόνο παροδικά. Ισως επειδή δεν έχω αποφασίσει να κάνω αυτή τη δουλειά με τους κριτικούς, αλλά την κάνω μόνος μου.
Μιλάς σαν να τους έχεις ήδη απέναντί σου.
Μα μου τη σπάει όποιος χτυπάει μόνο για να χτυπάει. Και έχω βαρεθεί να με ρωτάνε όλοι αν φοβάμαι την αρνητική κριτική. Είναι κουραστικό. Ακόμα δεν έχει βγει η ταινία και όλοι αυτό ρωτάνε, λες και πάω να τολμήσω το ανέφικτο... Μην τρελαθούμε.
Μα και οι κριτικοί είναι μέρος της κινηματογραφικής αλυσίδας.
Οι κριτικοί έπονται του κοινού. Και εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα πώς να φτιάξω κάτι που να αρέσει σε μερικούς, έστω και ειδικούς. Εγώ από παιδί ήθελα να φτιάχνω κάτι που να ευχαριστεί τους πολλούς και πρώτα από όλους εμένα. Αλλιώς βαριόμουνα. Αυτό έκανα και πιτσιρικάς με τους φίλους μου. Παραμύθια τους έλεγα και όπως τα έλεγα τα ζούσα κιόλας.
Ποια άλλη ερώτηση έχεις βαρεθεί;
Αν φοβάμαι μήπως πούνε ότι η ταινία μου είναι τηλεοπτική. Η ειρωνεία ξέρεις ποια είναι; Οτι τόσα χρόνια μου λέγανε πρέπει να κάνεις σινεμά γιατί η αφήγησή σου είναι κινηματογραφική κ.λπ., κ.λπ.
Και τώρα κάποιοι αρχίζουν να λένε ότι η αφήγησή μου είναι τηλεοπτική. Δεν βγάζεις άκρη.
(tanea)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου