Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» και η «γενιά του… καφενείου»


Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος

Μετά τον εορτασμό της 39ης επετείου του Πολυτεχνείου, αυτό που γίνεται έκδηλα, πλέον, αντιληπτό -φέτος εντονότερα από άλλες χρονιές- είναι πως η γιορτή του Πολυτεχνείου φαίνεται πιο πολύ να διχάζει, παρά να ενώνει την ελληνική κοινωνία. Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στις ιδεολογικές αγκυλώσεις ή, έστω, τοποθετήσεις, πολιτικών κομμάτων ή προσώπων, αλλά στην αποστροφή μεγάλου μέρους του πληθυσμού προς τη «γενιά του Πολυτεχνείου», όπως είθισται, πλέον, να λέγεται η γενιά που πρωταγωνίστησε στους αγώνες κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών.


Η γενιά αυτή, λοιπόν, που εκείνη την περίοδο πάλεψε με πάθος για μια δημοκρατική Ελλάδα, είναι αυτή που σήμερα « λιθοβολείται» ανηλεώς, για το γεγονός ότι η ίδια πρόδωσε τον εαυτό της, συμπαρασύροντας μαζί και όλους τους υπόλοιπους σε ένα αδιέξοδο όπως το σημερινό. Ιδέες που ξεχάστηκαν, όνειρα που θυσιάστηκαν στο «βωμό» τη εξουσίας, ιδεολογίες που έγιναν «κουρελόχαρτα», και αντίδραση που έδωσε τη θέση της σε φθηνούς συμβιβασμούς. Αυτά εκπροσώπησε η πλειοψηφία των… φανερών πρωταγωνιστών (πραγματικών και μη) του Πολυτεχνείου. Αυτών, δηλαδή,  που «εξαργύρωσαν» τη συμμετοχή τους στο τότε φοιτητικό κίνημα με «δάφνες» εξουσίας αργότερα, αυτοί που έθεσαν την προσωπική τους δίψα για προβολή πάνω από ιδέες και αγνές φιλοδοξίες, αλλά και αυτοί που ήρθαν από το πουθενά, θλιβεροί καιροσκόποι, για να γευτούν τη μετέπειτα δόξα των αγώνων που έκαναν άλλοι, όταν εκείνοι παρακολουθούσαν και δίσταζαν μπροστά στα γεγονότα.

Πέραν από αυτή την πραγματικότητα, όμως, οφείλουμε να μην ξεχνούμε τους «αφανείς ήρωες», αυτούς που πάλεψαν με μόνο γνώμονα την αδιάκοπη θέληση για δημοκρατία και ελευθερία, αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για το σκοπό αυτό, αλλά και αυτούς που αηδιασμένοι από τον αμοραλισμό πολλών «συναγωνιστών» τους, αποσύρθηκαν απογοητευμένοι από το δημόσιο βίο, διαπράττοντας, ίσως, το μεγαλύτερο σφάλμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», λοιπόν, γίνεται, πλέον, ο «σάκος του μποξ» για τους νεότερους, κυρίως, οι οποίοι, παρακολουθώντας την κατάρρευση που επέρχεται σχεδόν σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς τους, αναζητούν τον υπαίτιο, αυτόν που τους στερεί δυνατότητες, όνειρα και ελπίδες. Πριν ανακαλύψουμε, όμως, τον «ένοχο», ας αποκρυπτογραφήσουμε, πρωτίστως, τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας γενιάς (στην οποία ανήκω), έτσι ώστε η κριτική που κάνουμε να είναι δίκαιη και ακριβής. Η νέα γενιά, λοιπόν, η οποία βλέπει το «αύριο» να καταρρέει μπροστά στα μάτια της, παραμένει απαθής, αντίθετα από ότι θα περίμενε κάποιος που έχει ζήσει ανάλογες καταστάσεις «αποσύνθεσης» στο παρελθόν. Οι φιλοδοξίες έχουν μικρύνει, η κριτική προς τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε είναι εξαιρετικά επιφανειακή, και η διάθεση για αλλαγή δεν εκφράζεται με την ένταση που θα έπρεπε. Και όταν μιλάμε για αλλαγή, δεν εννοούμε μονάχα την πολιτική αλλαγή. Για να υπάρξει πολιτική μετάβαση στην καινούρια εποχή, πρέπει η κοινωνία (και οι νέοι κυρίως) να δείξουν πως είναι έτοιμοι να φέρουν καταρχήν την κοινωνική επαγρύπνηση, την πνευματική διαφώτιση. Κάτι τέτοιο, σήμερα, δεν συμβαίνει.

Οι νέοι, βυθισμένοι σε μια κατάσταση που κινείται, όχι αρμονικά αλλά αναρχικά, ανάμεσα στον πεσιμισμό και στην παγερή αδιαφορία για την πραγματικότητα, ελπίζουν πως ως εκ θαύματος, θα επέλθει η λύτρωση. Πως κάποιος άλλος, κάποιος νέος Μεσσίας, ίσως, θα βρεθεί για να μας οδηγήσει μακριά από το «βούρκο», σε καλύτερες μέρες. Αδυνατούμε να καταλάβουμε πως αν δεν δράσουμε οι ίδιοι -με τον τρόπο του ο καθένας- όπως μπορούμε, θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στη μιζέρια και στην απάθεια. Εάν συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως η πολιτική δε μας αφορά, επειδή πολλοί από αυτούς που την ασκούν μας έχουν απογοητεύσει με το χειρότερο τρόπο, θα βρισκόμαστε πάντα ένα βήμα πίσω, απλοί θεατές των γεγονότων, μια γενιά του «καφενείου» και τίποτα παραπάνω.

Πολλές λαμπρές εξαιρέσεις συνομηλίκων μας οι οποίοι καταφέρνουν εντυπωσιακές διακρίσεις στους τομείς που καταπιάνονται (δυστυχώς στο εξωτερικό κυρίως) μάς αποδεικνύουν πως κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες είναι δυνατή η εξέλιξη και η πρόοδος, και δίνουν το παράδειγμα σε όλους. Πολλοί από αυτούς θα είναι και εκείνοι που σε μερικά χρόνια που θα έχουν ομαλοποιηθεί οι οικονομικές συνθήκες, θα έλθουν στη χώρα για να χτίσουν τη νέα Ελλάδα, και να οδηγήσουν τον τόπο στη λεγόμενη «νέα Μεταπολίτευση», ή όπως αλλιώς θέλουμε να ονομάσουμε την εποχή που θα διαδεχθεί τη Μεταπολίτευση.

Όμως, όσο ακόμα θα «πολεμούμε» για να φέρουμε την πολυπόθητη αλλαγή, όσο οι «πληγές» της χώρας είναι ακόμα ανοιχτές, θα ήταν σοφότερο αν αποφεύγαμε τα «λαϊκά δικαστήρια», τον καταμερισμό ευθυνών για το ποια γενιά φταίει περισσότερο ή λιγότερο, και το ποιοι μας οδήγησαν στη σημερινή παρακμή. Ας μικρύνουμε το χάσμα των γενεών και ας προχωρήσουμε ενιαία και συντεταγμένα ως κοινωνία, προκειμένου να εξέλθουμε της κρίσης με τις λιγότερες δυνατές «απώλειες» και τα περισσότερα δυνατά οφέλη για την επόμενη μέρα.

Follow on Twitter:  https://twitter.com/Vachtsiavanos

Άλλα άρθρα του Χρίστου Βαχτσιαβάνου:  






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου