Η προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η αποφυγή της μεταδοτικότητας, και να κτισθούν τοίχοι προστασίας, οι οποίοι θα προστατεύουν αυτούς που βρίσκονται μέσα, από αυτούς που ντροπιάστηκαν, και στους οποίους θα πρέπει να απαγορεύεται εφεξής η είσοδος.
Όπως η γραμμή Μαζινό που είχαν κατασκευάσει οι Γάλλοι στη δεκαετία του 1920 για να αποτρέψουν μια γερμανική εισβολή, έτσι και ο τοίχος προστασίας θα πρέπει να είναι απόρθητος, αν και όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολα παρακάμφθηκε στο τέλος η αμυντική γραμμή των Γάλλων. Όπως έγραψε κάποτε ο ιστορικός Marc Bloch: «Ο πόλεμος χάθηκε στις καρδιές και στα μυαλά, πολύ πριν καταρρεύσει η γραμμή Μαζινό… η κοινωνία έπεσε πριν πέσει το μέτωπο».
Στην πραγματικότητα κανένας δεν πιστεύει σε αυτόν τον ψεύτικο τοίχο, που θυσιάζει την νόηση για χάρη της φαντασίας. Αν το πίστευαν, η ΕΕ δεν θα αποφάσιζε ακόμη μια πελώρια δανειοδότηση της Ελλάδας, και δεν θα υπήρχαν συζητήσεις για μια νέα ομοσπονδιακή Ευρώπη, με τα κράτη μέλη να παραχωρούν ακόμη περισσότερη εθνική κυριαρχία σε μια κεντρική κυβέρνηση.
Η πρόοδος ήταν αργή, και κανένας δεν αντιμετώπισε την ουσία του προβλήματος, που είναι η αναγκαιότητα χρήσης πόρων της ΕΕ, ώστε να υπάρξει ένα αποτελεσματικό επενδυτικό πρόγραμμα.
Μερικές φορές, δημιουργείται η εντύπωση ότι οι κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών της ΕΕ περιμένουν πως και πώς να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, πριν κατασκευάσουν την ένωση που θέλουν.
Αυτό υποστηρίζει ο Kenneth Rogoff σε συνέντευξή του στο γερμανικό Spiegel: Ότι μόλις εκδιωχθεί η Αθήνα, η κρίση θα χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μπορεί όμως να υπάρξει κάτι τέτοιο πάνω στις στάχτες της Ελλάδας; Και τι είδους ένωση θα ήταν, χωρίς την πίεση που ασκεί η ελληνική κρίση;
Προς το παρόν, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που ελήφθησαν για να καταπολεμηθεί το ελληνικό χάος, απλά υπονόμευσαν την ευρωζώνη, καθώς και την ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης απέναντι στη κρίση. Η Ευρώπη θα δυσκολευτεί πολύ στο να δημιουργήσει μια ομοσπονδία, αν η πρώτη της κίνηση είναι να αποπέμπει τα κράτη που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Έτσι, η δημιουργία ενός τείχους προστασίας δεν θα βλάψε μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτό ισχυρίστηκαν στον Economist, οι πρώην κεντρικοί τραπεζίτες της Αργεντινής και του Μεξικού Mario Blejer και Guillermo Ortiz, που θύμισαν στους Ευρωπαίους το κόστος της πτώχευσης της Αργεντινής το 2002, και τις διαφορές μεταξύ της οικονομικής της κατάρρευσης και του πιστωτικού συμβάντος της Ελλάδας.
Όταν το πέσο αποσυνδέθηκε από το δολάριο, και υποτιμήθηκε, η Αργεντινή πέτυχε έξι χρόνια ανάπτυξης, σε έναν κόσμο όμως που δεν βρίσκονταν σε ύφεση, όπως ο σημερινός. Η ανάκαμψη της κράτησε μια ολόκληρη δεκαετία, και το πέσο συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα.
Η δραχμή όμως δεν υπάρχει, και η επαναφορά της θα αποτελούσε ένα ισχυρό πλήγμα κατά της Ελλάδας, η οποία θα έπρεπε να αποπληρώσει χρέη σε ευρώ, με ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.
Επίσης, οι κεντρικοί τραπεζίτες τόνισαν ότι το ΔΝΤ δεν έχει τα εφόδια να αντιμετωπίσει μια κρίση όπως αυτή της Αργεντινής που στοίχισε τα πάντα στον λαό της.
Ποια είναι η αιτία της ευρωπαϊκής ασθένειας; Φταίει η παραπαίουσα οικονομία, ή η πολιτική μας τάξη; Ή μήπως πρόκειται για πολιτισμικό πρόβλημα; Όλα μαζί. Και η Ευρώπη που θα ξεπηδήσει απ αυτήν την κρίση, θα είναι ή πιο ενισχυμένη, ή πιο αδύναμη, και κυρίως ταλαιπωρημένη από την θεραπεία που επιλέχθηκε για να ξεπεραστούν τα προβλήματα της οικονομίας, της πολιτικής, και του πολιτισμού της.
Στο πολιτισμικό επίπεδο, οπισθοδρομήσαμε κατά 90 τουλάχιστον χρόνια ενδοευρωπαϊκών σχέσεων. Ακούγοντας τις συζητήσεις σήμερα, είναι σαν να έχουμε επιστρέψει στον εθνικισμό των δεκαετιών του 1920, και 1930. Εδώ και μήνες τα ελληνικά ΜΜΕ περιγράφουν τους Γερμανούς σαν ναζί. Την ίδια ώρα που η Αθήνα αναμοχλεύει το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων που το Βερολίνο ακόμη χρωστά σε χώρες που κατέλαβε ο Χίτλερ.
Το 1945 δείξαμε εμπιστοσύνη στο γερμανικό έθνος, και ξεκινήσαμε να ενώσουμε την Ευρώπη. Η εμπιστοσύνη που δείξαμε είχε συγκεκριμένο νόημα, αλλά και οικονομικό. Οι πολεμικές επανορθώσεις, η κατάρα δηλαδή που μετά τον Α`ΠΠ οδήγησε την Γερμανία στην δικτατορία, δεν θα έπρεπε να ξανασυμβούν.
Αυτό που χαρίσαμε στη Γερμανία το 1945, δεν μπορούμε να το χαρίσουμε σήμερα στην Ελλάδα για στρατηγικούς λόγους, αλλά και επειδή έχει αλλάξει η πολιτική μας κουλτούρα. Τα λάθη της Αθήνας δεν είναι εγκλήματα. Κι όμως η Ελλάδα υποχρεούται και να τα πληρώσει, αλλά και να δηλώσει μετάνοια. Οι αποζημιώσεις που ζητάμε από την Ελλάδα προκαλούν θυμό και πικρία. Σίγουρα δεν υπάρχουν στρατηγικοί λόγοι για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια γενικότερη παγκόσμια θέαση, και το σήμερα δεν είναι ίδιο με το 1945.
Πως θα μπορούσε όμως να υπάρξει μια νέα ομόσπονδη και ενωμένη Ευρώπη, αν υπάρχει μια κουλτούρα, εντελώς αποστασιοποιημένη από τα διδάγματα δυο παγκοσμίων πολέμων;
Η Ευρώπη χρειάζεται ενημερωμένους πολίτες, και όχι αποδιοπομπαίους τράγους. Χρειάζεται μια κοινή ανάπτυξη διαφορετικού τύπου, αντί για μακροχρόνια ύφεση, διαφωνίες, και ασταθή δημοκρατία. Αλλιώς, είναι καταδικασμένη να ξαναζήσει την ήττα στο εσωτερικό μέτωπο, πριν καταρρεύσει στα τείχη που έφτιαξε για να πολεμήσει την μεταδοτικότητα.
http://www.repubblica.it/politica/2012/02/22/news/tentazione_muro-30294783/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου