Τη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα θα γίνει στο Λος Άντζελες η 84η απονομή των βραβείων Όσκαρ. Τα πλέον διάσημα κινηματογραφικά βραβεία προσελκύουν πάντα τα βλέμματα όλου του κόσμου που αγαπά τις ταινίες και θαυμάζει τους δημιουργούς και είναι για έναν καλλιτέχνη του χώρου η υπέρτατη διάκριση.
Θεωρείται το επιστέγασμα της καριέρας και η αναγνώριση από κοινό και ειδικούς μιας αξέχαστης ερμηνείας ή μια συγκλονιστικής ταινίας.
Δεν είναι όμως βραβεία ζωής. Διάρκειας. Στην πορεία των χρόνων πολλοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες που κέρδισαν το βραβείο πέρασαν στην αφάνεια και η καριέρα τους πήρε έκτοτε την κάτω βόλτα.
Ας δούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο Ρομπέρτο Μπενίνι συγκλόνισε το 1999 με το αντιπολεμικό αριστούργημα «Η ζωή είναι ωραία». Μια ελεγεία στην αξία της ανθρώπινης ζωής, ένα μάθημα από πατέρα σε γιό, μια ταινία που έκανε εκατομμύρια θεατές να κλάψουν όταν στην τελευταία σκηνή ο πρωταγωνιστής οδηγείται από τους ναζί στο απόσπασμα αλλά παριστάνει για χάρη του μικρού του γιου ότι όλα είναι ένα παιχνίδι.
Ο μικρόσωμος Ιταλός δεν είχε ανάλογη πορεία και από το 2005 και την ταινία «Ο τίγρης και το χιόνι» δεν έχει σκηνοθετήσει ξανά.
Η αισθησιακή Κιμ Μπέϊσιντζερ πρωταγωνίστησε σε μπόλικα φιλμ (και σε εκατομμύρια αντρικές φαντασιώσεις) στα 80’ς. Η ξανθιά σεξοβόμβα πήρε το Όσκαρ β’ γυναικείο ρόλου το 1988 για το εξαίρετο φιλμ νουάρ «Λος Άντζελες εμπιστευτικό» αλλά τα χρόνια πέρασαν και μαζί και η λάμψη της. Πλέονοι εμφανίσεις της σε ταινίες είναι σποραδικές και σε ρόλο μητέρας… Εμείς τιμώντας τα παλιότερα χρόνια βάζουμε μια φωτογραφία της σέξι Κιμ όπως θέλουμε πάντα να την θυμόμαστε.
Ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ πήρε το αντίστοιχο βραβείο για άνδρα ηθοποιό το 1997 με την ταινία «Τζέρι Μαγκουάϊρ». Η καριέρα του Αφροαμερικανού ηθοποιού έμοιαζε να απογειώνεται αλλά προσγειώθηκε απότομα. Κακές επιλογές στα επόμενα βήματα του τον έφερναν συχνά πυκνά υποψήφιοι για «Χρυσό βατόμουρο» (το ακριβώς ανάποδο από τα Όσκαρ) και τα τελευταία χρόνια τα έργα που παίζει βγαίνουν μόνο σε dvd και όχι στις αίθουσες.
Το 1996 ο Γούντι Άλεν ανακάλυψε ως μούσα τη Μίρα Σορβίνο. Όμορφη, ψηλή και με υπέροχο χαμόγελο η ξανθιά ηθοποιός πήρε το Όσκαρ β’ γυναικείο ρόλου για το «Ακαταμάχητη Αφροδίτη» αλλά δεν εξαργύρωσε ποτέ την επιτυχία της και κατέληξε σε ρολάκια στην τηλεόραση.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Η νικήτρια στην ίδια κατηγορία το 1992 Μερσέντες Ρουλ, για την ταινία «Ο βασιλιάς της μοναξιάς», και η επίσης νικήτρια του 1990 Μπρέντα Φίκερ για το «Αριστερό μου πόδι» βρίσκουν πλέον δουλειά μόνο στην καλωδιακή τηλεόραση ενώ η Τζίνα Ντέϊβις που κέρδισε το 1998 έκανε στροφή στην καριέρα της, προσπάθησε να μπει στην ολυμπιακή ομάδα τοξοβολίας των ΗΠΑ και δημιούργησε ένα ινστιτούτο που εξετάζει το πώς παρουσιάζονται οι γυναικείοι χαρακτήρες στα παιδικά μάτια.
Μπορεί όλοι αυτοί να πήραν καλλιτεχνικά την κάτω βόλτα αλλά θα έχουν πάντα ένα επίχρυσο αγαλματάκι να τους θυμίζει ότι κάπου, κάποτε ήταν σταρ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου