Την ίδια ώρα στη Γαλλία, εκατομμύρια διαδηλωτές βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι, αναστατώνοντας τα σχολεία, τα διυλιστήρια, και τα μεταφορικά δίκτυα της χώρας. Όπως λένε οι Γάλλοι συνδικαλιστές: «Όλα παίζονται στους δρόμους. Αν πετύχουμε στους δρόμους, μπορεί να νικήσουμε».
Οι Βρετανοί έχουν πάψει προ πολλού να βγαίνουν στους δρόμους, ή να απεργούν, όπως συνεχίζουν να κάνουν οι Γάλλοι. Μήπως όμως αυτό θα αλλάξει οσονούπω; Ο ψευδεπίγραφος πόλεμος τελείωσε. Το έθνος διαιρέθηκε. Το τσεκούρι έπεσε. Η αφαίμαξη ξεκίνησε.
Όποια λογοτεχνική μεταφορά και να διαλέξουμε, η αλήθεια είναι πως οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που ανακοινώθηκαν, είναι άνευ προηγουμένου, τόσο σε μέγεθος όσο και σε ταχύτητα. 19% μείωση των προϋπολογισμών των υπουργείων για τέσσερα χρόνια.
«Δεν φταίμε εμείς… ο προϋπολογισμός μας εξανάγκασε», γρυλλίζουν τα μέλη του κυβερνητικού συνασπισμού. Οι υπουργοί προσποιούνται πως οι περικοπές είναι για το γενικό καλό. Πως όλοι μαζί υφιστάμεθα τις συνέπειες. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τον μακρύ κατάλογο των φωνών που είναι εναντίον αυτού του είδους της λιτότητας. Οι φωνές αυτές συμπεριλαμβάνουν τον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά και μια σειρά από οικονομολόγους νομπελίστες. Ας επικεντρωθούμε στη περίεργη φράση «εθνικό συμφέρον». Η άποψη πως οι υπουργοί οδηγούνται από το δημόσιο συμφέρον, και όχι από το συμφέρον της προνομιούχας ελίτ στην οποία ανήκουν, είναι για γέλια. Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, συντηρητικοί και φιλελεύθεροι, δεν έχουν καμία εμπειρία από ανεργία, η από οποιαδήποτε οικονομική κακουχία. Οι 22 από τους 29 υπουργούς της κυβέρνησης, το 76% δηλαδή, είναι εκατομμυριούχοι. Οι 19 από τους 29, το 66%, σπούδασαν σε ιδιωτικά σχολεία με υψηλά δίδακτρα, ενώ επίσης οι 19 από τους 29 είναι απόφοιτοι της Οξφόρδης.
Βλέπετε δηλαδή ένα υπουργικό συμβούλιο ωθούμενο από το εθνικό συμφέρον, ή από το συμφέρον του κατεστημένου; Μια κυβέρνηση προερχόμενη από μια τόσο μικρή κοινωνική βάση, έχει να εμφανιστεί στη Βρετανία από την εποχή των `50ς και του Harold Macmillan. Και τουλάχιστον εκείνος πίστευε στην ανάγκη κοινωνικού κράτους. Σήμερα όμως, ο Cameron και τα πλούσια φιλαράκια του έχουν κηρύξει πόλεμο στο κοινωνικό κράτος.
Τον περασμένο Ιούνιο. Σε συνέντευξή του στη Sunday Telegraph, ο υπουργός εργασίας Iain Duncan Smith, με περιουσία £1 εκατομμυρίου, παρότρυνε τους άνεργους να μετακινηθούν προκειμένου να βρουν εργασία. Τον Σεπτέμβριο, ο Osborne, με περιουσία £4.6 εκατομμυρίων, κατηγόρησε τους αποδέκτες επιδομάτων ανεργίας ότι αυτοί επέλεξαν αυτό τον τρόπο ζωής. Πριν μια εβδομάδα, ο υπουργός Πολιτισμού Jeremy Hunt (£4.5 εκατ.) ζήτησε από τις φτωχές οικογένειες να μη τεκνοποιούν.
Αλήθεια, όλοι μαζί σηκώνουμε τα βάρη; Το υπουργείο Παιδείας, για παράδειγμα, ακύρωσε τη κατασκευή 400 παιδικών χαρών. Θα επηρεαστεί άραγε ο υπουργός Oliver Letwin (£1.6 εκατ.) που διαθέτει ιδιωτικό γήπεδο τένις στην έπαυλή του στο Somerset; Το υπουργείο Πολιτισμού κατάργησε το πρόγραμμα δωρεάν κολύμβησης για τα παιδιά και τους συνταξιούχους, ως μια «περιττή πολυτέλεια». Λέτε να ανησυχεί ο υπουργός Μεταφορών Philip Hammond με περιουσία £7.5 εκατομμύρια, που διαθέτει πισίνα στο σπίτι του; Το υπουργείο Μεταφορών απελευθερώνει τα εισιτήρια στα τρένα, κάτι που θα οδηγήσει σε αυξήσεις της τάξης του 10% κάθε χρόνο για τα επόμενα χρόνια. Θα ενοχληθεί ο George Osborne ((£4.6 εκατ.), που κάποτε πήρε επιστροφή φόρων £440 για τη λιμουζίνα και τον σοφέρ που τον μετέφερε από την εκλογική του περιφέρεια στο Λονδίνο;
Η πλουτοκρατία δεν περιορίζεται στο υπουργικό συμβούλιο. Ο Philip Green με περιουσία £4.4 δισεκατομμυρίων, ορίστηκε υπεύθυνος περικοπών των κρατικών σπαταλών. Η σύζυγος τους ζει μόνιμα στο φορολογικό παράδεισο του Μονακό. Παρόμοια καθήκοντα ανέλαβε ο πρώην διευθυντής της ΒΡ Lord Browne (£45 εκατ.), και ο τραπεζίτης Stephen Green (£19.1 εκατ.) της HSBC , που μάλιστα θα αναλάβει υπουργός Εργασίας τον Δεκέμβριο. Για ποιο δημόσιο συμφέρον μιλάμε;
Εν τω μεταξύ, οι εκατομμυριούχοι «τσιγκούνηδες» της κυβέρνησης, έχουν την υποστήριξη των επίσης εκατομμυριούχων φίλων τους επιχειρηματιών. Η εφημερίδα Daily Telegraph, δημοσίευσε επιστολή 35 κορυφαίων επιχειρηματιών, οι οποίοι στηρίζουν τη σφοδρή λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση, και διαβεβαιώνουν τους πολίτες πως αυτό θα οδηγήσει σε «μια πιο σταθερή και πιο υγιή οικονομία».
Το να υπογραμμίζουμε πως οι υπουργοί θα παραμείνουν ανέπαφοι και ανεπηρέαστοι από τις μαζικές περικοπές που εφαρμόζουν στις δημόσιες δαπάνες, ή το ότι τα μέτρα λιτότητας θα πλουτίσουν περαιτέρω τους ήδη προνομιούχους, δεν είναι ούτε ταξικός πόλεμος ούτε ζήλεια. Η οικονομική κρίση έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει τους ζάπλουτους προνομιούχους. Ας ελπίσουμε πως οι ψηφοφόροι δεν θα ανεχτούν τις περικοπές, τις μειώσεις κλπ. που επιβάλλουν οι εκατομμυριούχοι υπουργοί και που στηρίζουν οι επίσης εκατομμυριούχοι τραπεζίτες και «βαρόνοι». Ακόμη και αν η Βρετανία δεν είναι Γαλλία. Τουλάχιστον προς το παρόν…
S.A. -The New Statesman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου