ICARUS
STAR 22.00
Περιπέτεια, 2010 (Έγχρ.), 88'
Καναδική ταινία του Ντολφ Λούντγκρεν, με τον ίδιο και τους Μπο Σβένσον, Σαμάνθα Φέρις.
Πρώην πράκτορας, νυν οικογενειάρχης και… σκηνοθέτης, ο Σουηδός μονολιθικός action star υποδύεται έναν παροπλισμένο εκτελεστή από τη Σοβιετική Ένωση, που έχει ξεκινήσει καινούργια ζωή και έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του όταν αποκαλύπτεται η ταυτότητά του.
Η σύγκρουση με τον συμπατριώτη του Μπο Σβένσον (τον είχε χρησιμοποιήσει και ο Κουέντιν Ταραντίνο σε δύο ταινίες) είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο μιας περιπέτειας που έχει αρκετή βία και τυπική πλοκή.
Πρώην πράκτορας, νυν οικογενειάρχης και… σκηνοθέτης, ο Σουηδός μονολιθικός action star υποδύεται έναν παροπλισμένο εκτελεστή από τη Σοβιετική Ένωση, που έχει ξεκινήσει καινούργια ζωή και έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του όταν αποκαλύπτεται η ταυτότητά του.
Η σύγκρουση με τον συμπατριώτη του Μπο Σβένσον (τον είχε χρησιμοποιήσει και ο Κουέντιν Ταραντίνο σε δύο ταινίες) είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο μιας περιπέτειας που έχει αρκετή βία και τυπική πλοκή.
ΝΙΚ ΚΕΪΒ: Ο ΔΡΟΜΟΣ
ΒΟΥΛΗ 23.10
Ντοκιμαντέρ, 1990 (Α/Μ), 90'
THE ROAD TO GOD KNOWS WHERE. Γερμανική ταινία του Ούλι Σίπελ.
Με πέντε χρόνια ζωής και πέντε στούντιο άλμπουμ, οι Nick Cave and the Bad Seeds ξεκινούν το 1989 μια μαραθώνια αμερικανική τουρνέ –αμέσως μετά πέρασαν και από το «Ρόδον». Συνταξιδιώτης και ο νεαρός Ούλι Σέπελ, ο οποίος με τη 16άρα ασπρόμαυρη κάμερά του καταγράφει τόσο την επί όσο και την εκτός σκηνής καθημερινότητα του γκρουπ.
Το ενδιαφέρον του Γερμανού σκηνοθέτη επικεντρώνεται κυρίως σε όσα (δεν) γίνονται όταν τα φώτα και τα ντεσιμπέλ χαμηλώνουν. Σιωπές, αυθόρμητες στιγμές (ο Κέιβ χορεύει χαριτωμένα Μαντόνα), χαζά αστεία, βαρετή αναμονή, ένα πούλμαν που καταπίνει χιλιόμετρα, συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις, sound checks και, φυσικά, η εκτόνωση των live συνθέτουν ένα χαμηλότονο, ρεαλιστικό και αναπάντεχα ποιητικό κινηματογραφικό χρονικό, το οποίο αποτυπώνει με ευαισθησία την αόρατη μελαγχολία που συνοδεύει τη ροκ επιτυχία.
Με πέντε χρόνια ζωής και πέντε στούντιο άλμπουμ, οι Nick Cave and the Bad Seeds ξεκινούν το 1989 μια μαραθώνια αμερικανική τουρνέ –αμέσως μετά πέρασαν και από το «Ρόδον». Συνταξιδιώτης και ο νεαρός Ούλι Σέπελ, ο οποίος με τη 16άρα ασπρόμαυρη κάμερά του καταγράφει τόσο την επί όσο και την εκτός σκηνής καθημερινότητα του γκρουπ.
Το ενδιαφέρον του Γερμανού σκηνοθέτη επικεντρώνεται κυρίως σε όσα (δεν) γίνονται όταν τα φώτα και τα ντεσιμπέλ χαμηλώνουν. Σιωπές, αυθόρμητες στιγμές (ο Κέιβ χορεύει χαριτωμένα Μαντόνα), χαζά αστεία, βαρετή αναμονή, ένα πούλμαν που καταπίνει χιλιόμετρα, συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις, sound checks και, φυσικά, η εκτόνωση των live συνθέτουν ένα χαμηλότονο, ρεαλιστικό και αναπάντεχα ποιητικό κινηματογραφικό χρονικό, το οποίο αποτυπώνει με ευαισθησία την αόρατη μελαγχολία που συνοδεύει τη ροκ επιτυχία.
TIDELAND
STAR 01.45
Σινεφίλ, 2005 (Έγχρ.), 120'
Αγγλο-καναδική ταινία του Τέρι Γκίλιαμ, με τους Τζοντέλ Φέρλαντ, Τζεφ Μπρίτζες, Τζάνετ ΜακΤιρ.
Ένα 10χρονο κορίτσι με ζωηρή φαντασία, που αγαπά την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», βρίσκει καταφύγιο σ’ έναν παραμυθένιο κόσμο έχοντας παρέα τα ασώματα κεφάλια από τέσσερις κούκλες. Πίσω στην πραγματικότητα, στα καθημερινά της καθήκοντα περιλαμβάνεται η προετοιμασία της δόσης των ηρωινομανών γονιών της, που τελικά πεθαίνουν, αλλά αυτό ελάχιστα φαίνεται να την απασχολεί. Περισσότερο την ιντριγκάρει η παρουσία των γειτόνων της, όπως η τρομακτική Ντελ που κυκλοφορεί με μάσκα μελισσοκόμου (και στη συνέχεια ταριχεύει τον πατέρα της, παλιό εραστή της, για να τον «κρατήσει» για πάντα κοντά της) και ο διανοητικά καθυστερημένος Νόα, που κυνηγά ένα μυθικό καρχαρία-φάντασμα.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι άκρως ποιητικά ή απλώς εκκεντρικά «τεριγκιλιαμικά», αν τούτο το πάντρεμα στοιχείων γκόθικ, παραμυθιού και μετα-ψυχεδέλειας δεν ήταν τόσο νοσηρό – κάποιες στιγμές αισθανόμαστε αφάνταστη δυσφορία βλέποντας την ταινία κι άλλοτε θαυμάζουμε την τρέλα του δημιουργού της. Εντάξει, γνωρίζουμε ότι μετά το «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» ο Γκίλιαμ είναι καλλιτεχνικά «σαλεμένος», αλλά αυτή τη φορά σαλτάραμε κι εμείς μαζί του.
Ένα 10χρονο κορίτσι με ζωηρή φαντασία, που αγαπά την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», βρίσκει καταφύγιο σ’ έναν παραμυθένιο κόσμο έχοντας παρέα τα ασώματα κεφάλια από τέσσερις κούκλες. Πίσω στην πραγματικότητα, στα καθημερινά της καθήκοντα περιλαμβάνεται η προετοιμασία της δόσης των ηρωινομανών γονιών της, που τελικά πεθαίνουν, αλλά αυτό ελάχιστα φαίνεται να την απασχολεί. Περισσότερο την ιντριγκάρει η παρουσία των γειτόνων της, όπως η τρομακτική Ντελ που κυκλοφορεί με μάσκα μελισσοκόμου (και στη συνέχεια ταριχεύει τον πατέρα της, παλιό εραστή της, για να τον «κρατήσει» για πάντα κοντά της) και ο διανοητικά καθυστερημένος Νόα, που κυνηγά ένα μυθικό καρχαρία-φάντασμα.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι άκρως ποιητικά ή απλώς εκκεντρικά «τεριγκιλιαμικά», αν τούτο το πάντρεμα στοιχείων γκόθικ, παραμυθιού και μετα-ψυχεδέλειας δεν ήταν τόσο νοσηρό – κάποιες στιγμές αισθανόμαστε αφάνταστη δυσφορία βλέποντας την ταινία κι άλλοτε θαυμάζουμε την τρέλα του δημιουργού της. Εντάξει, γνωρίζουμε ότι μετά το «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» ο Γκίλιαμ είναι καλλιτεχνικά «σαλεμένος», αλλά αυτή τη φορά σαλτάραμε κι εμείς μαζί του.
(athinorama)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου