Μιλάμε εδώ και μήνες για το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε, ακούμε διάφορους να μας παρουσιάζουν το μαύρο-άσπρο, να μας κατακλύζουν με πέρα για πέρα ψευδείς και παραπλανητικές ειδήσεις, να προπαγανδίζουν ασύστολα συνηγορώντας στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας.
Σημασία όμως δεν έχει τόσο το τι λένε όλοι αυτοί, οι πολλές φορές ασήμαντοι, αλλά τι πολιτικές ακολουθούν οι ηγεσίες των κρατών ανά τον κόσμο. Γιατί καλά είναι να μιλάμε νυχθημερόν για το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά στην πραγματικότητα, το πρόβλημα αυτό είναι παγκόσμιο (ούτε καν ευρωπαϊκό). Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτικός...
Αν θέλουμε να ακριβολογούμε, αυτή η παγκόσμια οικονομική κρίση, που ασφαλώς δεν έχει λήξει, ενώ μάλλον αναμένεται να γενικευτεί και να κορυφωθεί τα επόμενα χρόνια, οφείλεται κυρίως στο τερατώδες παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο έχει στήσει μια αγορά ατελείωτων πιστώσεων, λειτουργώντας ενάντια στα συμφέροντα του παγκόσμιου πληθυσμού και ωφελώντας ουσιαστικά μια μόνο ελίτ, η οποία μπορούμε να πούμε πως χειραγωγεί τα πάντα.
Αυτό είναι ο εχθρός της παγκόσμιας κοινότητας και μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με ένα τρόπο...πολιτικά και συλλογικά! Το μεγαλύτερο σφάλμα των ισχυρών κρατών του κόσμου είναι πως λειτουργούν ατομικιστικά, αδιαφορώντας για το αν βυθίζονται και αυτά στο ίδιο τέλμα με τα πιο αδύναμα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ΟΝΕ, η οποία έχει αποτύχει πλήρως σαν οικονομική ένωση. Τα ισχυρά κράτη, με πρωτοπόρο τη Γερμανία, λειτουργώντας μερκαντιλιστικά, αδιαφορούν για τα πραγματικά οικονομικά προβλήματα της περιφέρειας -μη προσφέροντας πραγματικές λύσεις- επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την οικονομική διάλυση της Ευρώπης. Πλανάται πλάνην οικτράν όποιος πιστεύει πως μια ενδεχόμενη πτώχευση (πχ της Ελλάδας) δε θα δημιουργήσει ένα ντόμινο κατάρρευσης σε όλη την Ευρώπη.
Δεν το γνωρίζουν αυτό οι ηγέτες των ισχυρών κρατών; Και φυσικά το γνωρίζουν, και γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτό όσο περνάει ο καιρός. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού και αυτό συνιστά την πραγματική ανησυχία. Επιμένουν, στην πλειοψηφία τους, σε λάθος οικονομική πολιτική (φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές) η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Είναι απίστευτο το πως η νεοφιλελεύθερη σχολή έχει διαποτίσει σε τέτοιο βάθος τις ηγετικές ομάδες όλων των κρατών του πλανήτη σχεδόν. Πλέον δε νοείται άλλη πολιτική πέρα από αυτή. Παλαιότερα, μπορεί οι αντίθετες απόψεις να χλευάζονταν, να δημιουργούσαν πλήθος αντιπαραθέσεων, σήμερα όμως θεωρούνται απλά γραφικές και παραμερίζονται! Αυτό είναι το χειρότερο όλων, η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου...
Λύσεις για την Ελλάδα, όπως η διαγραφή χρεών, άρχισαν να "μπαίνουν" στο τραπέζι, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, πριν λίγο καιρό, ενώ η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θεωρείται σκέψη του "διαβόλου" ακόμα. Άποψη μου είναι πως οι ενέργειες της ΕΕ είναι καθυστερημένες τουλάχιστον ένα 6μηνο. Και εξηγούμαι...Η διαγραφή ενός μέρους των χρεών μας, με αναδιάρθρωση των υπολοίπων με χαμηλότερο επιτόκιο και μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής, ήταν ίσως η κατάλληλη λύση πριν το 2011. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, το χρέος μας (μαζί και άλλων ευρωπαϊκών χωρών) μεγαλώνει επικίνδυνα και αναμένεται να γιγαντωθεί τα επόμενα χρόνια, όντας μη βιώσιμο. Ήδη, μια ομαλή επιστροφή όλων των ευρωπαϊκών χωρών στα εθνικά τους νομίσματα είναι μία σαφώς καλύτερη λύση αυτή τη στιγμή (με αναμενόμενα προβλήματα βέβαια, κυρίως στις τράπεζες) από ένα μαζικό ντόμινο χρεοκοπιών σε μερικά χρόνια από τώρα, που μπορεί να διαλύσει συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Με το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τα ευρωπαϊκά κράτη ήταν υπερχρεωμένα και αντιμετώπιζαν ένα εξίσου σοβαρό οικονονομικό πρόβλημα με σήμερα. Τότε ο Άγγλος οικονομολόγος Τζον Μέυναρντ Κέυνς επισκέφτηκε τις ΗΠΑ -οι οποίες ήταν ο μοναδικός δανειστής εκείνη την εποχή-προκειμένου να πείσει τον πρόεδρο τους για μια διαγραφή χρεών, την οποία υποστήριζε ως τη λύση για την τότε υπερχρέωση της Ευρώπης. Αλλά το ταξίδι του δεν είχε αποτέλεσμα...Αν δεν τα κατάφερε ίσως ο μεγαλύτερος οικονομολόγος όλων των εποχών στο να δοθεί μια τέτοια λύση, πως θα τα καταφέρουν οι σημερινοί, κατώτεροι των περιστάσεων, ηγέτες; Τελικά μήπως δεν υπάρχει φως στο τούνελ και περιμένουμε εις μάτην;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου