Γιατί ο Ντελ Πιέρο δεν ήρθε στην Ελλάδα;

Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος


Δεν μου έκανε καμία εντύπωση ο τεράστιος θόρυβος που προκάλεσε χθες η είδηση ότι ο Ολυμπιακός συζητάει με το μάνατζερ του Αλεξ Ντελ Πιέρο για να αποκτήσει τις υπηρεσίες του. Το όνομα του Ιταλού είναι τεράστιο, ο Ολυμπιακός έχει τα τελευταία χρόνια αποκτήσει διάφορους διάσημους over 30 ποδοσφαιριστές, οι διακινητές της πληροφορίας είναι καλοί επαγγελματίες – το να ενδιαφερθεί και να ρωτήσει ο πρωταθλητής τι σχέδια έχει ο Αλέξανδρος μοιάζει πιθανό.

Εντύπωση μου κάνει πως πολλοί πίστεψαν ότι μπορεί να 'ρθει και ρωτούσαν με αγωνία αν είπε το «ναι». Διότι το «ναι» του Ντελ Πιέρο δυο τινά θα το δικαιολογούσαν: ή μια ξαφνική του παράνοια (πράγμα που μπορεί να συμβεί στον καθένα) ή η μια μυθιστορηματική επιστροφή της Ελλάδας στο 2004 (πράγμα απίθανο). 

Το να λες ότι ο Ντελ Πιέρο θα 'ρθει στον Ολυμπιακό γιατί θα έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς λιγκ είναι σαν να λες ότι ο Αλ Τανί από το Κατάρ, ο πλουσιότερος σεϊχης του κόσμου, θα ρθει το απόγευμα να παίξουμε τάβλι γιατί τον ενδιαφέρει να κερδίσει ένα πενηντάρι ευρώ.

Ο Ντελ Πιέρο στα 38 του έχει παίξει τόσο πολύ στο Τσάμπιονς λιγκ που αυτό είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει: το 'χει κατακτήσει, έχει σκοράρει κατά ρυπάς, έχει χάσει τελικούς – νομίζω ότι όπως συμβαίνει με όλα όσα ζεις έντονα κάπου πρέπει να έχει βαρεθεί κιόλας. Όχι τυχαία ο άνθρωπος συζητάει να πάει στην Αυστραλία ή στις ΗΠΑ ή έστω στη Σαουθάμπτον, δηλαδή ψάχνει προορισμούς για εμπειρίες και όχι για καριέρα: η καριέρα του Ντελ Πιέρο (ή ορθότερα οι καριέρες του για τις οποίες σας είχα γράψει παλιότερα) ολοκληρώθηκαν όταν χαιρέτησε το Μάιο τους οπαδούς της Γιούβε κατακτώντας ένα ακόμα πρωτάθλημα.

Αυτό που κάνει τώρα είναι όπως τα ανκόρ που κάνουν οι τραγουδιστές στο τέλος των συναυλιών τους. Λίγο πριν ανάψουν τα φώτα οι καλοί βγαίνουν και λένε ένα – δυο τραγούδια για την πάρτη τους: το κοινό που τους περιμένει μέχρι τέλους χαίρεται για την επιστροφή τους στη σκηνή, αλλά την ίδια στιγμή αυτοί ικανοποιούν τη ματαιοδοξία τους κάνοντας κάτι εκτός προγράμματος.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Ντελ Πιέρο έχει ολοκληρωθεί και το ανκόρ το κρατάει για την πάρτη του: δεν μου προκύπτει ότι θα θελε ποτέ να κάνει φινάλε στην Ελλάδα γιατί – λέει – έχει έρθει στην Ακρόπολη κι έχει κάνει διακοπές στη Σαντορίνη.

Πέρα ωστόσο από αυτά, που είναι συμπεράσματα που βασίζονται στη γνώση του ποδοσφαιριστή και της καριέρας του, υπάρχει κάτι ακόμα που με διαβολίζει στην ιστορία: έχω την εντύπωση πως όποιος πραγματικά πίστευε ότι μπορεί να 'ρθει ο Ντελ Πιέρο, (και αγωνιούσε για το πότε ή πικράθηκε για το τελικό όχι), δεν έχει καταλάβει καθόλου πώς οι Ευρωπαίοι βλέπουν τη χώρα μας.

Η Ελλάδα, ειδικά τα δυο τελευταία χρόνια, είναι ένα παγκόσμιο παράδειγμα αποτυχίας και όχι χρεοκοπίας – η χρεοκοπία είναι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν σε ένα πλήθος από χώρες. Η Ελλάδα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, στα μάτια των ξένων δεν είναι μια ελκυστική χώρα που κάποια στιγμή κάποιοι θα αγοράσουν: είναι μια χώρα βουλιαγμένη από τη -και στην- διαφθορά και την πολιτική αδεξιότητα, ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση της, κοινωνικά ετοιμόρροπη και οικονομικά απολύτως αφερέγγυα.

Φέτος όποιος ξένος ποδοσφαιριστής ήρθε εδώ (αν τους μετρήσετε είναι ελάχιστοι…) ήταν ή κάποιος ντεσπεράντο που απαίτησε το 50% των χρημάτων του συμβολαίου του μπροστά, ή κάποιος που δεν μπορούσε να βρει αλλού ομάδα ή κάποιος που πείστηκε από συμπατριώτες του να πάρει ένα ρίσκο. Οποιος ήρθε, βλέπει την επιλογή του ως επαγγελματικό ρίσκο και ξέρει ότι μπορεί σε δυο ή τρεις μήνες να μην μπορεί να πληρωθεί ή να πληρωθεί σε ένα νόμισμα που σήμερα δεν υπάρχει με ό,τι αυτό σημαίνει. Θέλετε να πούμε ότι οι αντιλήψεις των δυτικοευρωπαίων για τη χώρα μας είναι άδικες; Να το πούμε, αλλά και πάλι δεν θα τις αλλάξουμε.

Οποιος συνεργάζεται με επιχειρήσεις του εξωτερικού γνωρίζει ότι εδώ και μήνες οι ξένοι μας αντιμετωπίζουν με μια, πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, δυσπιστία. Οι επιχειρήσεις που εισάγουν υποχρεώνονται καιρό τώρα να προπληρώσουν το εμπόρευμα, διαρκώς λιγοστεύουν τις παραγγελίες, είναι απίθανο να εξασφαλίσουν τις τραπεζικές ή άλλες εγγυήσεις που οι ξένοι ζητάνε. Οι δυτικοευρωπαίοι βλέπουν στην Ελλάδα να θεριεύουν φασιστικές και νέοκομμουνιστικές αντιλήψεις με τις οποίες η πολιτισμένη Ευρώπη έχει καιρό τώρα πάρει διαζύγιο. Σε μια τέτοια χώρα της οποίας η ευρωπαϊκή προοπτική μόνο σίγουρη δεν είναι, το να περιμένεις να 'ρθει ο Ντελ Πιέρο είναι απόδειξη ότι μας ψεκάζουνε.

Πέρα από την πλάκα νομίζω ότι η ιστορία αυτή έβγαλε στο φως μια ενδιαφέρουσα πτυχή της ίδιας της κοινωνίας μας. Προφανώς για την άφιξη του Ντελ Πιέρο δεν ενδιαφέρονταν όσοι έχουν ζήσει τον βίαιο υποβιβασμό του βιοτικού τους επιπέδου – αυτοί μάλλον δεν έχουν και καμία απολύτως όρεξη για ν' ακούν για ποδόσφαιρο: τους καταλαβαίνω.

Την πιθανότητα ότι θα έρθει ο Ντελ Πιέρο την πήραν στο σοβαρό εκείνοι που, παρά τις δυσκολίες που έχει δημιουργήσει στη ζωή τους η κρίση, πιστεύουν ότι ως δια μαγείας κάποια στιγμή θα αλλάξουν όλα και θα ξαναζήσουμε σε μια χώρα που πλήρωνε 5 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε ποδοσφαιριστές, 10 εκατομμύρια δολάρια σε μπασκετμπολίστες, 100 δις για Ολυμπιακούς Αγώνες, 250 ευρώ για ένα μπουκάλι ουίσκι στα μπουζούκια και 900 ευρώ το μήνα για επιδόματα έγκυρης προσέλευσης και ευπρεπούς ένδυσης.

Η πίστη στον ερχομό του Ντελ Πιέρο μαρτυρά ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που πιστεύουν ότι η κρίση θα αντιμετωπιστεί μαγικά – πατώντας ένα κουμπί π.χ, ή κάνοντας κάποιο σατανικό κόλπο. Δεν είναι έκπληξη: άλλωστε και στις εκλογές οι μισοί ψήφισαν πιστεύοντας ότι για όλα φταίει το κακό μνημόνιο (λες και την κρίση τη δημιούρτγησε αυτό) και οι άλλοι μισοί με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει ανάπτυξη γιατί το είπε ο Σαμαράς στο Ζάππειο κι ο Βενιζέλος στο Mega (λες κι αυτή γίνεται όχι με λεφτά, αλλά με λόγια).

Ο ερχομός του Ντελ Πιέρο είναι η απόδειξη ότι οι ιδεοληψίες της χώρας είναι ανίκητες. Θα πρότεινα να βάλει ένα ακόμα χαράτσι ο Στουρνάρας και να τον φέρει: η χώρα τον έχει ανάγκη για να συνεχίσει να ζει με ψευδαισθήσεις. Αλλά δυστυχώς, ο Αλέξανδρος είναι σοβαρό παιδί και μεγάλος αρτίστας για να τρέχει λίγο πριν τα 40 στα χωράφια της Σουπερλίγκας μας...

(sport)