Ο Κώστας Παπανικολάου θέλει να πάει στο NBA

Nαι, είµαι πειραχτήρι. Μου αρέσει να είµαι η ψυχή της παρέας». Ο Κώστας Παπανικολάου είναι αυθόρµητος, κάνει πλάκα, χαµογελάει συχνά και αυτοσαρκάζεται ακόµη συχνότερα εκείνο το µεσηµέρι που τον συναντάµε, αµέσως µετά την προπόνησή του µε την εθνική οµάδα στο ΟΑΚΑ. Τις µόνες στιγµές που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκληραίνουν είναι όταν µιλάει για το αγωνιστικό κοµµάτι: «∆εν µπορώ να σκεφτώ ή να συµβιβαστώ µε κάτι λιγότερο από την πρόκρισή µας στους Ολυµπιακούς» σχολιάζει λακωνικά για το προολυµπιακό τουρνουά που ξεκινά αύριο 2 Ιουλίου για την Εθνική.

 

 Ο Κώστας, άλλωστε, έχει αποδείξει αυτή τη χρονιά ότι συµβιβάζεται µόνο µε την κορυφή. Μετά τον θρίαµβο της Κωνσταντινούπολης και την κατάκτηση της Ευρωλίγκας µε τον Ολυµπιακό, ήταν ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές που έφερε το ελληνικό πρωτάθληµα στο λιµάνι έπειτα από 15 χρόνια. Ο ίδιος, πάντως, φαίνεται να είναι ευχαριστηµένος και µε απλά πράγµατα, όπως ένα βράδυ στο σινεµά ή τα σνίτσελ της µαµάς του. Και αν στο µπάσκετ, στα 22 του, έχει αγγίξει ουρανό, παραµένει προσγειωµένος.

– Πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά και πρωταθλητής Ελλάδας. Πώς το διαχειρίζεσαι; «Εντάξει, δεν έχουµε συνειδητοποιήσει ακόµη τι ακριβώς έχει συµβεί και τι σηµαίνει όλο αυτό. Στον δρόµο, όταν µας σταµατούν και µας συγχαίρουν, είναι από τις στιγµές που καταλαβαίνουµε το µέγεθος της επιτυχίας µας».

– Ηταν κάτι που το περίµενες; «Σε οποιαδήποτε οµάδα και αν αγωνίζοµαι, πάντα οι στόχοι µου είναι οι υψηλότεροι. Το πρωτάθληµα όλοι το θέλαµε, όλοι το πιστεύαµε, όλοι το παλεύαµε. Η Ευρωλίγκα ήταν κάτι που προέκυψε, που το κυνηγήσαµε παιχνίδι παιχνίδι µεν, αλλά ποτέ δεν είχαµε βάλει στο µυαλό µας ούτε τον τελικό ούτε ότι θα την κατακτούσαµε».

– Ποια αντίδραση των φιλάθλων θυµάσαι πιο έντονα; «Οταν γυρίσαµε από την Τουρκία, οι αντιδράσεις του κόσµου ήταν πρωτόγνωρες. Το να βλέπεις κάποιους ανθρώπους, 40, 50 χρόνων µε σηµαίες και δάκρυα στα µάτια, να σου λένε “ευχαριστώ”, σου δηµιουργεί ένα αίσθηµα το οποίο δεν µπορεί να περιγραφεί µε λόγια. Ηταν όλα πολύ έντονα, γιατί ο Ολυµπιακός στο τµήµα του µπάσκετ είχε περάσει µια περίοδο µεγάλης ξηρασίας. Οπότε σε άρπαζαν, σε αγκάλιαζαν, σε φιλούσαν. Είναι όµορφο όλο αυτό».

– Η φράση οι «µπέµπηδες του Ντούντα», που χρησιµοποιούσαν πολλοί, ήταν κάτι που σας ενοχλούσε; «Οχι. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, σε καµία περίπτωση δεν θέλαµε να µας θεωρούν µικρούς. Ετσι και αλλιώς, µόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτό, στα 22 σου χρόνια να θεωρείσαι ακόµη ταλέντο. Αυτό, πάντως, ήταν το λιγότερο που µας απασχόλησε µέσα στη χρονιά, γιατί είχαµε πολλά άλλα πράγµατα να δουλέψουµε».

– Το γεγονός ότι ήσασταν το αουτσάιντερ, θεωρείς ότι βοήθησε; «Βοήθησε αρκετά, γιατί δεν υπήρχε η πίεση για το αποτέλεσµα. Κανείς εκτός οµάδας – γιατί εµείς πάντα δουλεύαµε για το καλύτερο – δεν είχε προσδοκίες. Το γεγονός, λοιπόν, ότι δεν υπήρχε αυτή η πίεση από τους γύρω µας σίγουρα βοήθησε, γιατί επέτρεψε στην οµάδα να κάνει τη δουλειά της ουσιαστικά».

– Ευρωλίγκα και πρωτάθληµα: Αν µπορούσατε να κατακτούσατε µόνο το ένα, ποιο θα διάλεγες; «Αυτό που έχει µεγαλύτερη βαρύτητα για έναν αθλητή είναι η Ευρωλίγκα. Ως Ελληνας, όµως, επειδή ξέρω πώς ήταν τόσα χρόνια στον Ολυµπιακό τα πράγµατα και πόσο πολύ το ήθελε ο κόσµος, θα έλεγα το πρωτάθληµα. Πάντως, δεν µπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα δύο».

– Η εποχή µετά τον Ιβκοβιτς πώς θα είναι για τον Ολυµπιακό; Σε φοβίζει; «Οχι. Εχει γίνει µια νέα αρχή, υπάρχει ένας βασικός κορµός που ο κόουτς έχει ετοιµάσει και νοµίζω ότι οι βάσεις που έχουν µπει είναι πολύ καλές. Ολοι θα θέλαµε να µείνει ο Ιβκοβιτς, γιατί όλους µάς βοήθησε πάρα πολύ, αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι ο αθλητισµός. Κάποιος θα µείνει, κάποιος θα φύγει».

– Τι έφταιγε για την κακοδαιµονία των προηγούµενων χρόνων στον Ολυµπιακό; «∆εν µπορείς να κατηγορήσεις κάποιον. Οσοι έχουν περάσει από τον Ολυµπιακό, τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια που είµαι εγώ, όλοι ήθελαν το πρωτάθληµα και το πάλευαν πάρα πολύ, Ελληνες και ξένοι, καθώς γνώριζαν τι σηµαίνει να το φέρουν στον Πειραιά. Απλώς η συγκυρία και η τύχη τα έφεραν έτσι ώστε να το κάνουµε εµείς φέτος».

– Η οπαδική βία στο γήπεδο είναι κάτι που σε τροµάζει;
Δεν µε τροµάζει, αλλά το θεωρώ ανόητο να γίνεται όλο αυτό. Είναι κρίµα να µην µπορείς να ευχαριστηθείς το άθληµα ως άθληµα, ο µόνος σκοπός µερικών ανθρώπων είναι να πάνε στο γήπεδο είτε για να βλάψουν κάποιον είτε για να τον βρίσουν. Ακόµη και µερικές βρισιές που ακούγονται είναι πολύ άσχηµες, υπερβαίνουν το όριο και πραγµατικά σε βγάζουν εκτός εαυτού».

– Εκεί χρειάζεται να έχεις γερά νεύρα φαντάζοµαι. «Πρέπει να κλείνεις τα αφτιά σου. Η νοοτροπία ορισµένων στην Ελλάδα είναι έτσι δυστυχώς, οπότε πρέπει να µάθεις να πορεύεσαι µε αυτό και να µην το αφήνεις να σε επηρεάσει ουσιαστικά. Εχουν υπάρξει φορές που δεν έχω αντέξει και έχω αντιδράσει, αλλά ποτέ δεν έχω κάνει κάτι για να προκαλέσω. Βγάζω πάθος που µπορεί κάποιος να το παρερµηνεύσει, αλλά σε καµιά περίπτωση δεν είναι για να προκαλέσω την εξέδρα».

– Η πρόβλεψή σου για την πορεία της Εθνικής ποια είναι; «Κατ’ αρχάς, πρέπει να προκριθούµε, ξεκινάµε µε το προολυµπιακό πρωτάθληµα 2-8 Ιουλίου. Εχουµε ένα καλό σύνολο µε πολλά έµπειρα και πολλά νέα παιδιά, ώστε να υπάρχει δυνατή χηµεία µεταξύ µας, όπως έγινε και στον Ολυµπιακό φέτος. Εγώ είµαι πάντα αισιόδοξος. ∆εν µπορώ να σκεφτώ ή να συµβιβαστώ µε κάτι λιγότερο από την πρόκριση».

– Σκέφτηκες κάποια στιγµή να µη συµµετάσχεις στην Εθνική εξαιτίας της κούρασης όλης της χρονιάς; «Οχι, ποτέ. Είναι τιµή να συµµετέχεις, να σε προσκαλούν και να εκπροσωπείς 11 εκατ. κόσµο. ∆ώδεκα άτοµα ουσιαστικά να αντιπροσωπεύουν όλους τους Ελληνες, είναι πολύ σηµαντικό».

– Εχεις δηλώσει ότι θέλεις να πας στο ΝΒΑ όταν είσαι έτοιµος. Είναι ο απόλυτος στόχος ενός ευρωπαίου µπασκετµπολίστα; «Οπως στο ποδόσφαιρο είναι η Μπαρτσελόνα, στο µπάσκετ είναι το ΝΒΑ. Νοµίζω ότι κάθε αθλητής θέλει να δει τον εαυτό του στο κορυφαίο πρωτάθληµα. Φυσικά, δεν ήταν ο πρώτος στόχος µου όταν ξεκίνησα το µπάσκετ, αλλά ήταν ένα όνειρο που πάντα είχα και αν µου δοθεί η ευκαιρία και οι συγκυρίες το επιτρέψουν, θα το κάνω».

– Νοµίζω ότι έχεις προτάσεις. «Εντάξει, είναι τα drafts φέτος. Αλλά σε καµία περίπτωση δεν θα φύγω. Θέλω να µείνω στον Ολυµπιακό. Αν σε ένα, δύο χρόνια το επιτρέψουν οι συγκυρίες και υπάρχουν ακόµη αυτές οι προτάσεις και µπορώ να πάω, θέλω να το δοκιµάσω».

– ∆εν σε προβληµατίζει ότι κανένας Ελληνας δεν στέριωσε εκεί; «Μου δίνει το κίνητρο να είµαι εγώ ο πρώτος».

– Εχεις δηλώσει «δεν έγινα από Κωστάκης Κώστας µέσα σε µια ηµέρα». Τι εννοούσες; «Οπως προανέφερα, στην Ελλάδα υπάρχει η άποψη ότι στα 22 σου θεωρείσαι ακόµη ταλέντο. Στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι έτσι τα πράγµατα. Εγώ δεν θέλω, ούτε να µου κάνουν χάρες ούτε να λένε “εντάξει, µικρός είναι ακόµη”. Θέλω να µε αντιµετωπίζουν ως ολοκληρωµένο παίκτη, όπως γίνεται σε όλον τον κόσµο».

– Αλήθεια, πότε ξεκίνησε η επαφή σου µε το µπάσκετ; «Εγινε εντελώς τυχαία. Εγώ έπαιζα βόλεϊ και έκανα άλµα εις ύψος. Αλλά κάπου εκεί στα 13 µου, ξεκίνησαν κάποιες ακαδηµίες µπάσκετ στα Γρεβενά όπου µεγάλωσα. Πήγαν οι φίλοι µου, πήγα και εγώ για να δω πώς είναι. Και τελικά κατάλαβα ότι αυτό µου αρέσει πιο πολύ, ότι αυτό µου ταιριάζει».

– Η πειθαρχία του αθλητισµού σού έχει στερήσει κάτι από την ανεµελιά σου; «Το έχω σκεφτεί και το έχω συζητήσει πολλές φορές. Για να καταφέρεις κάτι πρέπει να θυσιάσεις κάτι άλλο. Σίγουρα υπάρχουν στιγµές, όπως, για παράδειγµα, τώρα το καλοκαίρι, που θα ήθελα να είµαι στην παραλία µε την παρέα µου ή θα ήθελα να µπορούσα να βγαίνω το βράδυ όποτε θέλω. Αλλά, από την άλλη, σκέφτοµαι πόσα παιδιά θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση µου αυτή τη στιγµή. Να παίζουν στην εθνική οµάδα και στον Ολυµπιακό».

– Αν δεν ασχολιόσουν µε το µπάσκετ, τι θα έκανες; «Μακάρι να ήξερα να σου απαντήσω. ∆εν έχω ιδέα. Οταν ήµουν πιο µικρός, επειδή ο πατέρας µου ήταν στην Τροχαία, µε είχε ενθουσιάσει η ιδέα, η στολή κτλ. Μπορεί να προσπαθούσα να ακολουθήσω αυτό το επάγγελµα, δεν ξέρω».

– Ο πρωταθλητισµός µπορεί να σε κάνει εγωιστή; «Σίγουρα, νοµίζω πως υπάρχουν πολλά παραδείγµατα. Πιστεύω ότι εκεί παίζει ρόλο η οικογένεια και οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου. Και σε εµένα έχουν υπάρξει φορές που φέρθηκα εγωιστικά. Αλλά δόξα τω Θεώ, έχω µια ανατροφή από τους δικούς µου και από ό,τι µου λένε οι γύρω µου τουλάχιστον, είµαι σε καλό δρόµο».

– Εχεις κάποιο µυστικό διατροφής; «Για έναν αθλητή που έχει έντονη δραστηριότητα, το µυστικό δεν είναι να µην τρώει πολύ. Το µυστικό είναι τα πολλά µικρά γεύµατα, έξι-επτά την ηµέρα. Μπορεί, για παράδειγµα, ένα γεύµα να είναι ένα φρούτο µε λίγους ξηρούς καρπούς, ή ένα τοστ».

– Η κρίση σε έχει επηρεάσει;
Προσωπικά, δεν µε έχει επηρεάσει σε µεγάλο βαθµό. Επηρεάζοµαι, όµως, µε αυτά που συµβαίνουν γύρω µου. Να βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, να αυτοκτονούν. Είναι πολλά, πλέον, αυτά τα τραγικά σκηνικά».

– Ο µεγαλύτερος φόβος σου ποιος είναι; «Ενας σοβαρός τραυµατισµός. Γι’ αυτό, όπου πάω και όπου σταθώ, πρώτη µου κουβέντα είναι την “υγειά µας να έχουµε”. Γιατί χωρίς υγεία δεν πας πουθενά».

– Την ευτυχία πώς την ορίζεις; «Αυτή τη στιγµή µπορώ να πώ ότι είµαι ευτυχισµένος. Εχω κοντά µου τους δικούς µου ανθρώπους, έχω πολύ καλούς φίλους και από τον χώρο του µπάσκετ και εκτός – µε τον κολλητό µου, για παράδειγµα, είµαστε µαζί από το νηπιαγωγείο και τον αγαπάω σαν αδελφό µου. Και στη ζωή µου έχω καταφέρει κάτι που ξεκίνησε ως χόµπι και το αγαπάω πολύ να το κάνω επάγγελµα».

– Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου ύστερα από 20 χρόνια; «Τι να σου πω; Να έχουν πάει όλα καλά, να έχω δηµιουργήσει τη δική µου οικογένεια, να έχω δυο-τρία παιδιά. ∆εν έχω σκεφτεί τι θα κάνω όταν θα σταµατήσω να αγωνίζοµαι , αν θα παραµείνω στον χώρο του αθλητισµού. Αλλά από ό,τι βλέπω από τους περισσότερους, µετά δεν είναι εύκολο να ξεκόψεις. Το κάθε άθληµα είναι κάτι σαν ναρκωτικό».

(tovima)