Εκδίκηση

Ο Θανάσης λοιπόν που απέφευγε την δημοσιότητα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Που με το σταγονόμετρο έδωσε μερικές συνεντεύξεις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Απών από κοσμοπολίτικες συναθροίσεις. Απών από πάσης φύσεως σκάνδαλα. Απών από την μόνιμη του κάθε ασήμαντου, μικρού αλλά και ενίοτε μεγάλου καλλιτέχνη γκρίνια ότι...

«αδικήθηκε το έργο μου», «μου τα έφαγαν οι παραγωγοί» και άλλα τέτοια γνωστά σε όλο το μήκος και το πλάτος του πλανήτη. Απών απ'οτιδήποτε συνιστά θόρυβο, δηλώσεις, φιλανθρωπικές δραστηριότητας, τιμητικές πλακέτες και άλλα τέτοια.

Εντελώς απών από αμπελοφιλοσοφικές αναζητήσεις και τρέχουσες πολιτικές τοποθετήσεις. Κι όμως. Τα φώτα, οι προβολείς έπεφταν πάνω του όπως οι μέλισσες στα λουλούδια. Ο πιο λαοφιλής όλων των ελλήνων. Σε μια εποχή που ο αξιακός κώδικας έχει αναστραφεί.

Αναντικατάστατα εργαλεία τα σαλόνια, οι κρεβατοκάμαρες, τα ριάλιτι σόου, τα σκάνδαλα, τα πάντα. Αρκετοί, να μην ανοίξω το στόμα μου και βγάλω τις πομπές τους, θα πουλούσαν ακόμα και την γυναίκα τους προκειμένου να εξασφαλίσουν μερικά ψίχουλα από τα κανάλια. Επομένως ένα το μεγάλο και αναντικατάστατο κρατούμενο. Ο «κοσμάκης»-έτσι μας ονομάζουν οι πάσης φύσεως παραγωγοί και προαγωγοί-εξακολουθεί να εκτιμάει το αυθεντικό, το ανθρώπινο, το γνήσιο ταλέντο και τον σωστό.

Κατά βάθος συναισθάνεται την κατάπτωσή του βλέποντας και καταναλώνοντας σκουπίδια στον ελεύθερο χρόνο του. Οι διαχωριστικές γραμμές δεν έχουν ακόμα γκρεμιστεί. Αυτή η ελπίδα, αυτή και η πορεία για μια αληθινή προκοπή.

Ο Ξυδούς έφυγε. Ο Ρασούλης έφυγε. Ο Παπάζογλου έφυγε. Ο Βέγγος έφυγε. Τι έμεινε; Ο σκουπιδοτενεκές. Και το ερώτημα ένα και μοναδικό; Ποιος θα θυμάται μετά από δέκα χρόνια το τραγούδι με το οποίο κερδίσαμε το τρόπαιο της Eurovision; Ούτε η Ελενα Παπαρίζου. Ποιος θα διασκεδάζει και θα θυμάται μετά από σαράντα χρόνια με το τρεχαλητό του Βέγγου; Ακόμα και τα εγγόνια της Ελενας Παπαρίζου. Αυτή η εκδίκηση της γυφτιάς. Αυτή η ακατάβλητη υπεροχή της αυθεντικής λαϊκής ομορφιάς!

Δημήτρης Δανίκας

 tovima.gr