Περιµένει την ηµέρα µε ανυποµονησία µικρού παιδιού: Κυριακή 31 Οκτωβρίου. Τότε θα φορέσει τα αθλητικά του παπούτσια και θα στηθεί στην εκκίνηση µαζί µε χιλιάδες άλλους δροµείς. Στον Μαραθώνα, µε προορισµό το Καλλιµάρµαρο Στάδιο, σε µια διαδροµή που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή.
Ηταν 50 ετών την τελευταία φορά που έτρεξε αυτή την απόσταση. Είχε βγάλει την προετοιµασία χωρίς απρόοπτα, αλλά ίσως µε µερικές υπερβολές. Τάσεις παλιµπαιδισµού, όπως λέει, τον οδηγούσαν σε πιο έντονους ρυθµούς στις προπονήσεις. Λες και ήταν έφηβος, έτρεχε τα 10.000 µ. σε κάτω από τέσσερα λεπτά το χιλιόµετρο. Τερµάτισε τον Μαραθώνιο σε τρεις ώρες και είκοσι λεπτά. Επίδοση πέρα από τις προσδοκίες του. Και έπειτα ένιωσε το σφίξιµο στο στήθος.
«Είδα τον κόσµο να χάνεται. Ευτυχώς µε ανέλαβαν αµέσως οι γιατροί στο στάδιο και µε έστειλαν στο Νοσοκοµείο Αλεξάνδρα που ήταν σε επιφυλακή. Η οµάδα στην Καρδιολογική µού έσωσε τη ζωή», λέει ο Γιώργος Χατζηαγγέλου.
Τον συναντάµε στον Αγιο Κοσµά. Μόλις έχει ολοκληρώσει την απογευµατινή του προπόνηση στο κοκκινόχωµα που αγκαλιάζει τις αθλητικές εγκαταστάσεις. Μασουλάει δαµάσκηνα που βγάζει από ένα πλαστικό σακουλάκι. Είναι ψηλός, µε περιποιηµένο µούσι και αυστηρό βλέµµα. Εµεινε µακριά από τους δρόµους για έναν χρόνο µετά την περιπέτεια της υγείας του. Και τώρα ετοιµάζεται να τρέξει ξανά στην κλασική διαδροµή, για πρώτη φορά µετά το έµφραγµα.
Η εµµονή του δροµέα
«Ο περισσότερος κόσµος νοµίζει ότι το τρέξιµο µε οδήγησε εκεί. Αλλά η αλήθεια είναι, όπως µου είπαν και οι γιατροί, ότι το έµφραγµα οφειλόταν σε κληρονοµικούς λόγους», λέει. Αρχισε το τρέξιµο στο γυµνάσιο, το 1970. Τότε ήταν αθλητής µεσαίων αποστάσεων. Χρειάστηκε να περάσουν τρεις δεκαετίες για να συµµετάσχει σε Μαραθώνιο. Τον τρόµαζε η απόσταση. Οπως συµβαίνει συνήθως µε τους δροµείς, µετά τον πρώτο τερµατισµό του γλυκάθηκε. Ακολούθησαν άλλες εννιά συµµετοχές, µέχρι την κούρσα του 2004. «Θυµάµαι ότι κάπου στη Νέα Μάκρη µας πέρασε ένα ασθενοφόρο. Αργότερα έµαθα ότι κουβαλούσε έναν γνωστό µου. Είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια του αγώνα από οξύ έµφραγµα», προσθέτει.
Κάθε πρωί ο κ. Χατζηαγγέλου παίρνει τρία χάπια. Τρέχει τέσσερις µε πέντε φορές την εβδοµάδα, δεν ξεπερνάει τα 60 χιλιόµετρα στο σύνολο και έχει µάθει να τιθασεύει τον εγωισµό του. Οι ρυθµοί του δεν πλησιάζουν αυτούς που ακολουθούσε το 2004. «Οταν ξεκίνησα να τρέχω, έναν χρόνο µετά τη νοσηλεία µου, ήµουν επιφυλακτικός. Δεν µπορώ να πω ότι φοβόµουν, αλλά έτρεχα µε συστολή», λέει.
Λεπτοµερής έλεγχος
Εξι χρόνια πριν, ο Γιάννης Κανακάκης ήταν ο άνθρωπος που έσωσε τον κ. Χατζηαγγέλου. «Ηρθε στο νοσοκοµείο µε οξύ έµφραγµα του µυοκαρδίου προσθίου τοιχώµατος. Εφτασε έγκαιρα και προχωρήσαµε σε πρωτογενή αγγειοπλαστική. Η ανάρρωσή του ήταν καλή και έκτοτε είναι ασυµπτωµατικός», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Κανακάκης, επεµβατικός καρδιολόγος, διευθυντής στο Γενικό Νοσοκοµείο Αλεξάνδρα και υπεύθυνος της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας.
Σύµφωνα µε τον κ. Κανακάκη, κάθε αθλούµενος πρέπει να υποβάλλεται σε λεπτοµερή καρδιακό έλεγχο για να διαπιστώσει την κατάσταση της υγείας του. Ακόµα και µετά το έµφραγµα, οι γιατροί συνιστούν στους ασθενείς τη χαλαρή άθληση, αλλά παραµένουν επιφυλακτικοί για τη συµµετοχή τους σε ανταγωνιστικές δραστηριότητες. Οπως διευκρινίζει ο κ. Κανακάκης, οι µαραθωνοδρόµοι µεγάλης ηλικίας υπήρξαν παλιότερα αθλητές. «Δεν σηκώθηκαν ξαφνικά από τον καναπέ και άρχισαν την αθλητική δραστηριότητα. Η απότοµη έντονη άσκηση µπορεί να είναι επικίνδυνη για κάποιον», λέει.
Ενώ, όπως αποδεικνύεται στατιστικά και από έρευνες, ο µαραθώνιος αποτελεί ένα ασφαλές αγώνισµα. Τα τελευταία 30 χρόνια, στον Μαραθώνιο του Λονδίνου πέθαναν οκτώ δροµείς από έµφραγµα, ανάµεσα στους 750.000 συµµετέχοντες. Πρόσφατη µελέτη του Αµερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας έδειξε ότι το ρίσκο αιφνιδίου θανάτου σε έναν µαραθώνιο είναι 0,8 ανά 100.000 ανθρώπους.
«Βλέπω ότι θα τερµατίσω»
Ο Γ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ δεν ενδιαφέρεται για στατιστικά στοιχεία και έρευνες. Εχει πάρει την απόφασή του. «Εχω πίστη στον τερµατισµό.
Από τώρα βλέπω ότι θα τερµατίσω», λέει.
Χαρακτηρίζει το τρέξιµο εθιστικό.
Μια εµµονή η οποία τονώνει την αυτοεκτίµησή του. Οι εµµονές όµως σπάνια σηµαίνουν κάτι καλό.
Είναι λεπτή η γραµµή που τις χωρίζει από την αυτοκαταστροφή. «Το ρίσκο πάντα υπάρχει.
Αλλά είναι δικό µου.
Στη ζωή κάνουµε πολλές φορές λάθη.
Προκαλούµε την τύχη µας. Αλλά ο µαραθώνιος είναι η πεµπτουσία της καταξίωσης. Ενας αγώνας στον οποίο δηµιουργείς σχέσεις και φιλίες µοναδικές», επισηµαίνει.
Στο πλευρό του
Η οικογένειά του δεν προσπαθεί να τον αποτρέψει. Σέβονται, όπως λέει, την απόφασή του.
Και ο γιος του, που είδε σκληρές εικόνες το 2004, δεν έχει µιλήσει από τότε για το συµβάν ή τους αγώνες. Ο κ. Χατζηαγγέλου είναι πρόεδρος του Συνδέσµου Δροµέων Υγείας Πειραιά και µέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του φετινού Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών. «Αν και οι µεσήλικοι παραµένουµε ιδιαιτέρως ανταγωνιστικοί, εγώ ελπίζω φέτος σε έναν αξιοπρεπή τερµατισµό. Θέλω να έχω καλή παρέα για τον δρόµο και να βγάλω την απόσταση σε λιγότερο από τέσσερις ώρες. Δεν έχω τρέξει πιο αργά και θα µου κακοφανεί», λέει.
Πηγή: Tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου