Η διαιτησία στο μικροσκόπιο!

Ο Μάνος Μανουσέλης γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για τη διαιτησία και αναφέρει μερικά ερωτήματα που έχουν μείνει αναπάντητα από το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Η (τελευταία) αφορμή για να γίνει κουβέντα που αφορά τη διαιτησία του μπάσκετ δόθηκε στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ ανάμεσα στην Τουρκία και τη Σερβία. Η εικόνα που δείχνει τον Τουντσερί να πατάει γραμμή πριν ξεκινήσει την προσπάθεια για το καθοριστικό lay up και με τον διαιτητή που βρίσκεται στην baseline να έχει καρφωμένα τα μάτια του πάνω στον Τούρκο γκαρντ δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες και δικαιολογίες.
Ερωτήματα βεβαίως και υπάρχουν:

Γιατί δεν σφύριξε ο διαιτητής της παράβαση; Διαλέξτε απάντηση:
Α) Δεν είχε τη δύναμη να σφυρίξει τέσσερα δεύτερα πριν από την λήξη με 20.000 Τούρκους πάνω από το κεφάλι του
Β) Κοίταζε προς τα εκεί, αλλά δεν έβλεπε, διότι δεν ήταν συγκεντρωμένος, ή διότι είναι κακός διαιτητής
Γ) Εκτελούσε αποστολή και δεν σφύριξε διότι έτσι έπρεπε να κάνει

Ο ΙΒΚΟΒΙΤΣ
Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν από Σέρβους και Τούρκους ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες
«Ηταν το χειρότερο Μουντομπάσκετ που έγινε ποτέ.» δήλωσε ο Ιβκοβιτς. «Κανείς από τους υπεύθυνους δεν έχει βγει να πει κάτι για τους διαιτητές του αγώνα με την Τουρκία. Κανείς δεν έχει τιμωρηθεί» ενώ δεν δίστασε να μιλήσει με ονόματα: «Ο Κοτλέμπα και ο Μπάουμαν, που είναι υπεύθυνοι, πρέπει να παραιτηθούν. Πάντως δεν νομίζω να τιμωρήσουν κανέναν, διότι οι ίδιοι το έχουν οργανώσει όλο αυτό.»

ΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ
Ο προπονητής της εθνικής Σερβίας έβαλε και ένα προβληματισμό: «Πώς γίνεται να μην υπάρχει Ευρωπαίος διαιτητής όταν παίζουν δύο ευρωπαϊκές ομάδες;»
Πόσο δίκιο έχουν γι’ αυτό το τελευταίο οι Σέρβοι; Να τι λένε τα γεγονότα: Οι τρεις διαιτητές του αγώνα με την Τουρκία ήταν οι κ.κ Jose Carrion (Πουέρτο Ρίκο), Pablo Estevez (Αργεντινή) και Reynaldo Mercedes (Αγιος Δομίνικος). Κομισάριος τους αγώνα ήταν ο Αυστραλός κ. William Mildenhall.
Παρεμπιπτόντως στο παιχνίδι Ελλάδα – Ισπανία (72-80) όπου κρίθηκε η πρόκριση στους οκτώ οι διαιτητές ήταν οι ακόλουθοι κ.κ: Jose Carrion (Πουέρτο Ρίκο), William Κennedy (ΗΠΑ) και Reynaldo Mercedes (Αγιος Δομίνικος). Κομισάριος τους αγώνα ήταν ο Αυστραλός κ. William Mildenhall.

Ο ΤΑΝΙΕΒΙΤΣ
Ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, από την άλλη πλευρά, είδε με πολύ διαφορετικό μάτι τόσο την επίμαχη φάση με τον Τουντσερί, όσο και τις γενικότερες διαμαρτυρίες των Σέρβων για την διαιτησία: «Δεν είδα ότι ο Τουντσερί πάτησε τη γραμμή και ειλικρινά είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Στην καριέρα μου ποτέ δεν χρεώνω στους διαιτητές ένα αποτέλεσμα, ούτε μ αρέσει να ψάχνω για άλλοθι», σχολίασε απαντώντας στα επίμονα σερβικά δημοσιεύματα για τον αμαρτωλό ημιτελικό της Πόλης. Ο τεχνικός της Τουρκίας δεν είχε κανένα πρόβλημα να κατηγορήσει τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. «Οι δικαιολογίες δεν ταιριάζουν στους μεγάλους άνδρες. Οι Σέρβοι πρέπει να παραδεχτούν την ήττα τους» υποστήριξε ο Τάνιεβιτς για να συνεχίσει: «Έχω εφτά χρόνια παραπάνω στα γήπεδα από τον Ίβκοβιτς και δεν έχω λόγο να ντρέπομαι για κάτι. Είμαι ο διάδοχος του Νίκολιτς».

ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Ο καθένας, λοιπόν, μπορεί να βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά. Υπάρχουν, όμως και μερικά πράγματα για τα οποία πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι σε ότι αφορά την διαιτησία:
1) Η διαιτησία του μπάσκετ είναι πολύ δύσκολη, τα πάντα κρέμονται από μία κλωστή και αντίστοιχα είναι πολύ εύκολο ένα ανθρώπινο λάθος να χαρακτηριστεί ως έγκλημα… Πόσοι ήταν εκείνοι που είδαν ότι πάτησε γραμμή ο Τουντσερί την στιγμή που έγινε η παράβαση; Τρεις μέρες μετά άρχισε η φασαρία όταν κυκλοφόρησε το βίντεο στο you tube!
2) Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Υπάρχουν διαιτητές με παρελθόν κακής απόδοσης, οπότε μόλις τον βλέπεις στο παρκέ είναι αδύνατο να πάθεις αμνησία. Μόλις γίνει το πρώτο λάθος …«πάλι τα ίδια άρχισες…»
3) Η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που συμμετέχουν με οποιοδήποτε ρόλο σε ένα αγώνα μπάσκετ ζητούν από τον διαιτητή το 50-50. Μετάφραση: 50 % υπέρ τους και 50% εναντίον των άλλων.
4) Το λάθος σφύριγμα αρέσει σε όσους ευνοούνται. Το σωστό σφύριγμα δεν αρέσει σε εκείνους που δεν ευνοούνται!
5) Τα περισσότερα λάθη γίνονται από τους διαιτητές στις φάσεις που αποφασίζουν να μην σφυρίξουν (τα λεγόμενα no calls) όπως για παράδειγμα με τον Τουντσερί. Ο κόσμος, όμως – αλλά και τα ΜΜΕ - ασχολείται μόνο με όσα σφυρίχτηκαν.
6) Περισσότερο από τους διαιτητές επηρεάζουν τους αγώνες εκείνοι που ορίζουν τους ρέφερι. Κάθε διαιτητής έχει ταυτότητα. Άλλος παίζει έδρα, άλλος πάει κόντρα στην έδρα, άλλος σφυρίζει βήματα, άλλος έχει ευαισθησία με τα επιθετικά φάουλ. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τα εργαλεία με τον κατάλληλο τρόπο παίζουν ρόλο στην μορφή (και πιθανώς στην έκβαση) των αγώνων
Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά μετά το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας για την διαιτησία και το κατά πόσο θα μπορούσε η ομάδα του Τάνιεβιτς να πάρει το ασημένιο μετάλλιο αν οι αγώνες γίνονταν σε άλλη χώρα. Σωστά είναι όλα όσα λέγονται. Ποιος, όμως, είναι ο αναμάρτητος που θα ρίξει την πρώτη πέτρα; Σίγουρα όχι οι Σέρβοι, διότι δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που 20.000 νοματαίοι στο ΟΑΚΑ κουνούσαν πεντοχίλιαρα και φώναζαν «Λιέ-του-βα, Λιέ-του-βα»…

ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Να πούμε επιγραμματικά κάποια πράγματα και για την κατάσταση της διαιτησίας στην Ελλάδα, που πέρα από τα γενικά θέματα διαιτησίας, έχει πολλά, δικά της προβλήματα να λύσει:
• Στην Ελλάδα, ακόμη και στις μεγάλες κατηγορίες, μπορεί να δούμε διαιτητές αγύμναστους, χωρίς μπασκετική παιδεία, χωρίς γνώση των κανόνων.
• Βλέπουμε διαιτητές να ανεβαίνουν επειδή ο μπαμπάς τους, ο νονός τους, ήταν στον χώρο και έχει άκρες.
• Βλέπουμε διαιτητές να φτάνουν ψηλά διότι κάνουν πολιτική, ή, ξέρουν πολιτικούς (και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το λένε στα ίσια).
• Απαιτούμε από τους διαιτητές που βγάζουν τα πρωταθλήματα στις μικρές κατηγορίες να είναι …χορηγοί των διοργανώσεων, καθώς επί μήνες δεν παίρνουν τα ελάχιστα οδοιπορικά που τους καταβάλλονται.
• Απαιτούμε από τους διαιτητές να ανέχονται παίκτες, προπονητές και οπαδούς να τους βρίζουν αισχρά (και αν πάρουν κανένα δελτίο πέφτει πάνω τους όλη η κοινωνία, για να μην υπάρξει τιμωρία)
• Μπαίνουν όρια ηλικίας για να μην έχει κανένας την ευθύνη να αποφασίσει με βάση την απόδοση και την ικανότητα των διαιτητών. Είναι τουλάχιστον παράλογο να λέμε σε ένα διαιτητή ότι επειδή είναι 31 ετών δεν μπορεί να παίξει στην Γ' Εθνική.
• Στο επίπεδο της Α1 χρησιμοποιούνται οι αστυνομικές ταυτότητες για να κοπούν διαιτητές που πέρασαν τα 50. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και δεκαετίες δεν έχει αναπτυχθεί κανένα άλλο σύστημα αξιολόγησης και γι’ αυτό χρησιμοποιείται η αντισυνταγματική και αντιδεοντολογική λογική του ορίου ηλικίας, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
• Η δικαιολογία «δημιουργούμε χώρο για τους νέους» δεν στέκεται. Οι καλύτεροι, εκείνοι που έχουν φυσικοί κατάσταση, που ξέρουν τον κανονισμό, που παίζουν εκτός έδρας και δεν ξεχνάνε το όνομα τους, πρέπει να παίζουν, ανεξάρτητα το τι γράφει η ταυτότητα τους.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Η δουλειά του διαιτητή είναι τόσο δύσκολη, ώστε είναι ζήτημα αν θέλει να την κάνει ένας στους εκατό που ασχολούνται με το μπάσκετ. Γι’ αυτό και το είδος θ’ αρχίσει να γίνεται πολύ σπάνιο – ειδικά τώρα που το ποδόσφαιρο δείχνει το δρόμο του Δαλούκα (έκανες λάθος, διαγραφή)! Κι όσο πρέπει να γίνει καλύτερη δουλειά στην επιλογή και την εκπαίδευση νέων διαιτητών, άλλο τόσο πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να βελτιωθεί η σχέση των διαιτητών με τους φιλάθλους και να εξαλειφθεί η καχυποψία σε βάρος τους. Μόνο που αυτό είναι θέμα παιδείας (που δεν έχουμε). Εχουμε μάθει να βλέπουμε παντού λαμόγια και ψάχνουμε να τα βρούμε και στον αθλητισμό. Η λογική μας δεν χωράει την πιθανότητα να μην υπάρχουν. Παλιά λέγαμε ότι ποδοσφαιροποιήθηκε η πολιτική ζωή. Τώρα ισχύει το ότι πολιτικοποιήθηκε η αθλητική κοινωνία…

Πηγή:gazzetta.gr