Η γενιά του Πολυτεχνείου

Από μικρό παιδί είχα μάθει να βλέπω με έντονο αρνητισμό την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί σε μία γιορτή, σε μία Εθνική επέτειο, έπρεπε κάθε χρόνο να παρακολουθώ σε ζωντανή μετάδοση επεισόδια, φωτιές, κάψιμο σχολών, τραυματίες, περίεργα «πειραγμένα» άτομα να καίνε την Ελληνική σημαία!

Δεν ζούσα εκείνα τα χρόνια οπότε μου είναι δύσκολο να έχω προσωπική εικόνα τι ακριβώς έγινε τότε. Οι πληροφορίες πολλές αλλά συνήθως την ιστορία την γράφουν οι νικητές και την παραποιούν τα ΜΜΕ και οι ελεγχόμενοι «δημοσιογράφοι».

Το σίγουρο είναι ότι τότε έπεσε ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς του Παπαδόπουλου και ανέβηκε ένα άλλο του Ιωαννίδη. Έγινε αυτό τυχαία ή προμελετημένα προσωπικά δεν το ξέρω. Οι εξεγερθέντες, με αγνά αισθήματα και με την Ελληνική σημαία η συντριπτική πλειοψηφία, αγωνίσθηκαν για το μέγιστο αγαθό της Ελευθερίας. Άθελα τους, βοήθησαν μάλλον, μια μικρή μειοψηφία που επιδίωξε ή οργάνωσε τα γεγονότα. Οδήγησαν σε μία χειρότερη εξέλιξη από αυτήν που αρχικά επιδίωκαν. Τη παράδοση της Κύπρου.

Τα χρόνια περάσανε. Η περίφημη «γενιά του πολυτεχνείου» νικήτρια όντας, τράβηξε διάφορους δρόμους. Αρκετοί έμειναν στην αριστερά προσπαθώντας με συνέπεια να «γκρεμίσουν το σύστημα». Η μεγάλη πλειοψηφία όμως αργά η γρήγορα, εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Αφού είδαν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο είπαν να «φτιάξουν» το δικό τους κόσμο.

Όταν το 81 συντελέστηκε το «Εθνικό έγκλημα» τότε ήρθε η ώρα τους. Οι πιο μετριοπαθείς συμβιβάστηκαν με μια δουλίτσα (για πολλούς αργομισθία) στο δημόσιο, άλλοι έγιναν «επιχειρηματίες», οι πιο ελίτ έγιναν δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές ή πολιτικοί.  Στη 30χρονη πορεία του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (στη πραγματικότητα δεν την έχασε ούτε μια μέρα) κέρδισαν τα πάντα. Λεφτά, θέσεις, δόξα, σεβασμό οτιδήποτε υλιστικό μπορεί να γευτεί ένας άνθρωπος, ανάλογα με το μυαλό που διέθεταν, τις ικανότητες τους και το πόσο εντάχθηκαν στο «σύστημα». Αυτό το οποίο πολεμούσαν.

Έχασαν όμως την Ελλάδα. Παρέδωσαν την ελευθερία της χώρας. Στέρησαν το ψωμί και τη παιδεία από την γενιά των παιδιών τους και τα εγγόνια τους.

Οι πολιτικές πρακτικές που ακολούθησε η γενιά που βγήκε νικήτρια εκείνες τις μέρες, μας οδήγησε στην απελπιστική κατάσταση που βιώνει η χώρα σήμερα.

Σήμερα η δική μας γενιά μας φωνάζει δυνατά «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» αλλά πολλοί από αυτούς που το φώναζαν τότε, νομίζουν ότι ακούνε «da capo, Μύκονο και υπουργεία». 

Εύχομαι, αν ποτέ ελευθερώσουμε πραγματικά αυτή τη χώρα να είμαστε πιο άξιοι να σταθούμε μπροστά  στην Ελληνική σημαία. Να την τιμήσουμε και όχι να την απομυζήσουμε.

Ο Γαλάζιος Αιρετικός