Κοιτάξτε πώς στην περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου αποδεικνύεται ότι οι αρχικές εντυπώσεις ήταν οι σωστές. Οι παλαιότεροι οπωσδήποτε θυμούνται τη θυμηδία που προκαλούσε ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός -και σήμερα υπόδικος στη λουξ θέση του Κορυδαλλού- όταν πρωτοεμφανίσθηκε στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου. Ηταν το 1981, η εποχή της κυβερνητικής απειρίας του ΠΑΣΟΚ και ο Ακης, με την αδικαιολόγητη υπεροψία του ύφους, με την τυφλή υπακοή στον «Μεγάλο» και τον γελοίο στόμφο με τον οποίο έντυνε τις ελληνικούρες της πασοκικής κοινής, φάνταζε ως χαρακτήρας στα όρια του κωμικού. Στους περισσότερους της άλλης πλευράς, των ηττημένων του 1981, περνούσε ως μάλλον κουτός ή, στην επιεικέστερη εκδοχή, ως ελαφρά περίπτωση.
Η πάροδος του χρόνου, σε συνδυασμό με τη μετάλλαξη της νοοτροπίας του ελληνικού λαού, σταδιακά διέψευσαν την αρχική εντύπωση. Ο Ακης συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τεράστια πολιτική ισχύ και πλούτο. (Ολοι καταλάβαιναν τι συνέβαινε με τα εξοπλιστικά, έστω και αν δεν μπορούσαν να το αποδείξουν...) Η δε κοινή γνώμη, εκμαυλισμένη κατά τρόπο ώστε να θεωρεί υψίστη αξία τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό -την περιώνυμη αρπαχτή-, άρχισε να βλέπει τον Ακη με θαυμασμό. Σε μια εποχή που το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε διαρκώς και κανείς δεν ρωτούσε πώς ήταν αυτό δυνατόν, που ο παράδεισος είχε δημιουργηθεί επί της Γης, ήταν προσβάσιμος σε όλους και λεγόταν «Μύκονος», ενώ η πολιτική είχε εξαχρειωθεί στο νεαντερτάλειο επίπεδο της πλειοδοσίας παροχών, ο Ακης ήταν μία θεότητα της πασοκαρίας, υπόδειγμα του «Greek dream» και πρόσωπο σεβαστό για τους πολλούς, παρά τις υποψίες μιας σκοτεινής πλευράς - ή, ενδεχομένως, και εξαιτίας των υποψιών αυτών.
Υστερα ήλθε η πτώση και τα όσα κωμικοτραγικά πληροφορούμεθα, τώρα, από τον Τύπο: Τα ανορθόγραφα και ασυνάρτητα παραληρήματα στο ημερολόγιό του· η σχολαστική αρχειοθέτηση των εις βάρος του ενοχοποιητικών στοιχείων, που αναπόφευκτα παραπέμπει στη συνήθεια των κατά συρροήν δολοφόνων να συλλέγουν τρόπαια από τα θύματά τους· διόλου ευκαταφρόνητη και η καταγραφή της αλόγιστης σπατάλης σημαντικών ποσών στον βωμό μιας υστερικής ματαιοδοξίας. Το κύμα της οργής, που φουσκώνει καθώς εν καιρώ χρεοκοπίας μελετούμε το πάθος του Ακη για πανάκριβα ακίνητα και μεγαλεία, δεν αρκεί όμως για να σκεπάσει την κωμική πλευρά του θέματος. Ολα μαζί συνδυαζόμενα γεννούν ένα ερώτημα, το οποίο έχω ακούσει να τίθεται από πολλούς και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους: «Μα καλά, βρε παιδάκι μου, τέτοιος βλάκας ήταν;»
Δεν ξέρω αν ήταν βλακεία. Ηταν, πάντως, άγνοια - που μέσα στο πλαίσιο των παραγόντων της πτώσης του μπορεί να ισοδυναμεί και με τη βλακεία. Στοιχειώδης άγνοια και απύθμενο θράσος, λοιπόν. Είναι οι ιδιότητες που χρειάζονταν για να «προκόψει» κάποιος στην Ελλαδάρα κατά την εποχή της αστακομακαρονάδας - όπως επίσης και για να καταστραφεί. Αυτό διδάχθηκα εγώ από την άνοδο και την πτώση του «ωραίου Μπρούμελ» της πασοκαρίας...
Αμάρτησε για το παιδί του
Προσπαθώ να καταλάβω αν είναι ένα ακόμη λαμπρό παράδειγμα γονεϊκής αυτοθυσίας ή μήπως οφείλεται στην τύφλωση της απελπισίας, που κάνει τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ να ευεργετεί εκείνους που θεωρεί προδότες, την ίδια ώρα που προσπαθεί να τους εκδικηθεί. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι ο Γ. Καρατζαφέρης επέλεξε τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, πατέρα του προσχωρήσαντος στη Νέα Δημοκρατία τέως βουλευτή Αθηνών Θανάση Πλεύρη, για να ηγηθεί του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΛΑΟΣ. Μέχρι πρότινος, βασικό πρόβλημα του Θ. Πλεύρη -ο οποίος κάθε άλλο παρά στερείται ικανοτήτων και συγκρότησης- ήταν ο αναπόφευκτος συσχετισμός με τις ακραίες ιδεολογικές επιλογές του πατέρα του. Τώρα όμως, το γεγονός ότι ο καθένας ακολουθεί τον δικό του δρόμο στην πολιτική αποβαίνει προς όφελος του Θ. Πλεύρη, διότι τον απαλλάσσει από τη ζοφερή σκιά του πατέρα του. Ο τελευταίος, ακόμη και αν δεν έχει επίγνωση αυτού, στην πραγματικότητα «έχει αμαρτήσει για το παιδί του»...
Απόκρυφο
Είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, από εκείνες όμως που με βάζουν σε σκέψεις: Οι διάδρομοι της Βουλής είναι επικαλυμμένοι με φελλό, που έχει εισαχθεί από την Πορτογαλία. Η λογική εξήγηση είναι ότι το υλικό αυτό απορροφά τον ήχο. Δεν θα απέκλεια όμως να υπάρχει στη συγκεκριμένη επιλογή ένα απόκρυφο αστείο από πλευράς του μηχανικού: Η επιδίωξη της αρμονίας των υλικών, καθώς οι φελλοί βηματίζουν επάνω σε φελλό...
Ταπίκ
Η λέξη του τίτλου δεν υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο, ήταν όμως το προσωνύμιο που είχαν δώσει στον Τάκη Πικραμμένο οι συμμαθητές του στη Σχολή Μακρή, όπου φοίτησε προτού μετεγγραφεί στη Γερμανική. Αν -ο μη γένοιτο!- συμβεί το απευκταίο επί των ημερών της πρωθυπουργίας του, θα πρέπει να εκπέσει το τελικό κάπα...
(kathimerini)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου