Μετά τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις στο επίπεδο της οικονομίας , τις οποίες ο πρωθυπουργός δεν εννοεί να μεταφέρει στην κοινωνία προσδοκώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα την ξεγελάσει, οι μόνοι λόγοι που μπορούν να κρατήσουν τους απογοητευμένους πολίτες στη χώρα τους είναι τρεις :
α) το περασμένο της ηλικίας, β) η βαθιά σύνδεση με την οικογένεια και το κοινωνικό τους περιβάλλον και γ) ο πατριωτισμός που και πάλι είναι υπό αίρεση.
Όπως λένε οι παλαιότεροι , η πείνα και η ανέχεια στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μετέπειτα στον εμφύλιο , ήταν φριχτή και αδυσώπητη. Εκείνο που τους κράτησε ζωντανούς όμως ήταν η ελπίδα ότι η αντάρα των όπλων κάποτε θα κόπαζε και θα μπορούσαν ξανά να σταθούν στα πόδια τους.
Aκόμη κι όταν έφευγαν για την ξενιτειά , το έκαναν με την ελπίδα ότι θα ξαναγύριζαν σε μια πατρίδα που θα σταματούσε να τρώει τα παιδιά της. Πολλοί επέστρεψαν, πολλοί όμως γνωρίζοντας τους ξένους τόπους κατάλαβαν ότι ο τόπος τους δεν μπορούσε να αποκτήσει νόρμες δομημένου κράτους.
Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα σήμερα , οι Έλληνες του εξωτερικού να είναι σχεδόν διπλάσιοι από ‘ μας που μείναμε πίσω. Εδώ κι ένα χρόνο , το μεταναστευτικό ρεύμα άρχισε ξανά να δυναμώνει. Εκτός από τους νέους που φεύγουν για να σπουδάσουν απαξιώνοντας το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, υπάρχουν και πολλοί που φεύγουν για να δουλέψουν. Στη Βόρεια Ελλάδα για παράδειγμα, παιδιά μεταναστών γυρνάνε στη Γερμανία και στην Πελοπόννησο συγγενείς μεταναστών κάνουν τα χαρτιά τους για την Αυστραλία και την Αμερική. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις πολλές και πληθαίνουν συνεχώς.
Με 35% ανεργία στις ηλικίες 17-25 ετών , με ένα εκατομμύριο συμβασιούχους των 500 και 600 ευρώ , με την μικροεγκληματικότητα να μην έχει προηγούμενο και τη φορολογία και τη γραφειοκρατία να ενταφιάζει την φιλοδοξία της δημιουργικότητας , ποιος ο λόγος να μείνει ο άλλος στην πατρίδα του; Όταν ακούς καθημερινά ότι χρεοκοπείς , όταν ζεις με το άγχος ότι πιθανόν αυτή είναι η τελευταία μέρα που πας στη δουλειά κι όταν στερείσαι όχι μόνο τα παραπάνω που σε μάθανε τόσα χρόνια να έχεις αλλά και τα βασικά αφού δεν τα βγάζεις πέρα με τα χαρτζιλίκια της ολοένα και πιο ασύδοτης εργοδοσίας , ποιος ο λόγος να μένεις και να επιμένεις; Βλέπεις τον πρωθυπουργό στο υπουργικό συμβούλιο να δηλώνει αισιόδοξος και πας την επομένη να πληρώσεις το νερό στην ΕΥΔΑΠ όπου περιμένεις μισή ώρα στην ουρά επειδή σχολάσανε τους συμβασιούχους και λειτουργεί ένα μόνο από τα δέκα γκισέ.
Πας στο οποιοδήποτε δήθεν ενοποιημένο ασφαλιστικό ταμείο και σου λένε ότι κηρύχθηκε παύση πληρωμών , επομένως όποια δουλειά κι αν έκανες για το Δημόσιο δεν πρόκειται να την πληρωθείς αν δεν περάσουν τρία και τέσσερα χρόνια. Πας στην Εφορία για να διευθετήσεις τα τρέχοντα και στήνεσαι τρεις ώρες επειδή ο υπάλληλος έχει κηρύξει στάση εργασιών επειδή του μείωσαν 30% τον μισθό. Κι αυτά δεν είναι αφορισμοί , ούτε υπερβολές.
Τα συναντά ο καθένας στην καθημερινότητά του και βουτάει όλο και πιο βαθιά στη μελαγχολία του. Κι εδώ ακουμπάει η μικρή ιστορία του Φράντς Κάφκα με τίτλο «Η αναχώρηση» : «Διάταξα να μου φέρει το άλογο από το σταύλο. Ο υπηρέτης δεν με καταλάβαινε. Πήγα ο ίδιος στο σταύλο, σέλωσα το άλογο μου και το καβάλησα. Πέρα μακριά άκουσα τον ήχο μιας τρομπέτας, τον ρώτησα τι σημαίνει αυτό. Δεν ήξερε και δεν είχε ακούσει τίποτα. Στην πύλη με σταμάτησε και με ρώτησε: ‘’Πού πηγαίνει ο κύριος;’’. ‘’Δεν ξέρω ‘’ είπα εγώ, ‘’ μόνο μακριά από ‘ δω. Ασταμάτητα μακριά από ‘ δω , μόνο έτσι θα φτάσω στον σκοπό μου’’. ‘’Γνωρίζεις λοιπόν το σκοπό σου’’ , ρώτησε αυτός. ‘’Ναι’’ απάντησα εγώ : ‘’Το είπα. Μακριά από‘ δω, αυτός είναι ο σκοπός μου’’ ».
parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου