Κάθε άλλο παρά αμφισβητήσιμη μπορεί να θεωρηθεί η άποψη πως η Ελλάδα βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της. Ο οικονομικός, αλλά και κοινωνικός, μαρασμός είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, αλλά σταδιακά και της παγκόσμιας κοινότητας. Ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται καθημερινά με πρωτοφανή ρυθμό. Ολοένα και περισσότερες ελληνικές οικογένειες αγγίζουν τα όρια της φτώχειας μέρα με τη μέρα, ενώ η…περιβόητη ανάπτυξη και τα δήθεν πλάνα της κυβέρνησης κατοχής - Δ.Ν.Τ, Στρος-Καν-Παπανδρέου -, για έξοδο από την κρίση βρίσκονται μόνο στη σφαίρα φαντασίας των γνωστών ‘πρασινοφρουρών’.
Το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι: “εμείς τι κάνουμε;”. Πως αντιδρά ο ελληνικός λαός σε όλες αυτές τις καταιγιστικές εξελίξεις;……η απάντηση είναι λυπηρή και ,δυστυχώς, η αναμενόμενη για τα ελληνικά δεδομένα:…”χαλαρά”. Ο λαός ή δεν έχει καταλάβει τι τον περιμένει ή απλά η αδράνεια και η ακινησία έχουν περάσει στο DNA μας! Και πως άλλωστε να αντιδράσει ο κόσμος όταν τα κύρια προβλήματά του είναι σε ποιο κλαμπ θα διασκεδάσει το Σάββατο, αν η “ομαδάρα” αδικήθηκε στο ντέρμπι, αν χώρισε ο τάδε τραγουδιστής,ποιο χρώμα είναι στη μόδα φέτος κ.α. που μας πλασάρουν ανελλιπώς τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (που λέει και μια “παρεξηγημένη” ψυχή)!Ζούμε κατεξοχήν σε μια κοινωνία όπου το “εγώ” έχει περιορίσει κατά πολύ το “εμείς”. Θυμόμαστε να αντιδράσουμε μόνο όταν “πάθουμε” σε προσωπικό επίπεδο(π.χ. σε περίπτωση απόλυσής μας από μια επιχείρηση), ενώ όταν όλα πάνε καλά ,κυρίως στα οικονομικά μας, το περισσότερο που κάνουμε είναι απλώς να καταγγείλουμε “ξύλινα” τις πράξεις της εκάστοτε κυβέρνησης,επιχείρησης,οργανισμού κλπ..!Συνήθεια επίσης μας έχει γίνει και η εκτόνωση μέσω τηλεόρασης και ραδιοφώνου.Μέσω εκπομπών ,δηλαδή, όπου οι τηλεθεατές-ακροατές φιλοξενούνται στις τηλεφωνικές γραμμές των σταθμών και εκφράζουν το θυμό και την έντονη δυσαρέσκειά τους, καθισμένοι στους καναπέδες τους απολαμβάνοντας τη ζεστασιά, αλλά και την απάθεια που τους προσφέρει ο τρόπος ζωής τους, χωρίς αυτή η έκφραση οργής και αγανάκτησης να προσφέρει ουσιαστικά στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Οι ευθύνες, βέβαια, δεν βαραίνουν μόνο το λαό, αλλά και όλες τις ομάδες πίεσης .Από τη μια η Ν.Δ αποτελεί τον κύριο εκφραστή της κομματικής αντιπολίτευσης , καθώς είναι το 2ο μεγαλύτερο, σε ποσοστά, κόμμα, πράγμα που σημαίνει πως έχει αρκετά μεγάλη απήχηση στον ελληνικό λαό. Παρ’ολ’αυτά, περιορίζεται σε μια “χλιαρή” και αδιάφορη αντιπολίτευση, ενώ θα μπορούσε να συσπειρώσει τον κόσμο της και να αντεπιτεθεί με πιο ουσιαστικό τρόπο. Από την άλλη υπάρχει και η Αριστερά, που υποτίθεται ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου καταπατώνται τα εργασιακά δικαιώματα, οφείλει να πρωτοστατεί του εργατικού αγώνα. Για ποια Αριστερά μιλάμε όμως;…Το Κ.Κ.Ε τραβάει δική του πορεία ανεξάρτητα από τους εργαζόμενους, θαρρείς και έχει πάρει το copyright της Επανάστασης! Αντί να είναι δίπλα στο λαό, προτιμά το λαό να είναι δίπλα στο Κ.Κ.Ε! Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α από την άλλη συνεχίζει να διασπάται σε όλο και περισσότερες συνιστώσες, τόσες πολλές που στο τέλος ο καθένας τους θα αποτελεί και μια συνιστώσα! Πως, λοιπόν, με τεμαχισμένο το λαό σε κομματικά στρατόπεδα περιμένουμε την αντίδρασή του; Πώς περιμένουμε τους εργάτες και τη μεσαία αστική τάξη να αντιδράσουν όταν χωρίζονται σε μπλε, πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλί, φούξια κλπ συνδικαλιστικά όργανα;…η απάντηση και πάλι απλή…δεν πρόκειται να αντιδράσει ποτέ ο λαός με τις υπάρχουσες πολιτικές συνθήκες.
Τέλος, σε όλον αυτό τον ορυμαγδό έρχονται και τα Μ.Μ.Ε να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην κατρακύλα μας, ευνουχίζοντας την ελεύθερη σκέψη κάθε πολίτη και δηλητηριάζοντας τα λιγοστά αποθέματα ενεργών εγκεφαλικών κυττάρων μας, κατακεραυνώνοντας κάθε έκφραση λαϊκής δυσαρέσκειας και στοχοποιώντας χυδαία και κομματικά κάθε μορφή αγανάκτησης. Αναλογιζόμενος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου