Δεν έχω να σου γράψω κάτι απόψε…

        

             ΓΡΑΦΕΙ

         Ράνια Αηδώνη


Είναι που δεν έχω να σου γράψω κάτι. Είναι που υποσχέθηκα να γράφω πιο συχνά, μα τελευταία δε βγαίνει τίποτα… Είναι που δεν με υποχρεώνει και κανένας κι έτσι αφήνω το μυαλό μου λίγο να χαθεί, να ταξιδέψει… Μα, περισσότερο, είναι που θέλω να σου γράφω όταν έχω πραγματικά κάτι να σου πω…



Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα που με θλίβουν απόψε. Είναι και ο χρόνος που τρέχει… Τρέχει και δεν τον προλαβαίνω. Είναι που η μέρα είναι τόσο μικρή, η βδομάδα στενή και ο μήνας τελειώνει… Είναι που είσαι κι εσύ μακριά…



Κι εγώ τόσο κοντά. Είναι που προσπαθώ να προλάβω να είμαι μια άνεργη καλλιτέχνης, ηθοποιός, μουσικός, χορεύτρια, αρθρογράφος, συγγραφέας, φοιτήτρια, συνεργάτης, φίλη, ερωμένη, γυναίκα, άνθρωπος και άλλα τόσα. Και μέσα στα τόσα κι ο εαυτός μου. Είναι που βρίσκω ξανά την ομορφιά μου, μα δεν νιώθω όμορφη.

Είναι που είμαι τόσο πιεσμένη. Είναι πολλά… Και ξέρω πως αν τ΄ ακούσεις, θα μου μιλήσεις για “προτεραιότητες”. Κι άλλοι μου έχουνε τονίσει αυτή τη λέξη. “Προτεραιότητα”. Έχουνε βάλει ένα “είμαι” ή “δεν είμαι” μπροστά της. Ένα “είναι” ή “δεν είναι”. Κι όμως, είναι που τίποτα δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι. Είναι που για ‘μένα, είναι όλα καινούργια…

Είναι που θέλω τόσα να κάνω και δεν μπορώ. Είναι που θέλω τόσα να απολαύσω και δεν μπορώ. Είναι που θέλω τόσα να ζήσω και δεν μπορώ. Είναι που θέλω τόσα ν’ ανακαλύψω και δεν μπορώ. Είναι που θέλω να θέλω. Είναι που θέλω να θέλεις. Είναι που έχω ανάγκη αλλά πρέπει να μην έχω και τόσο…

Είναι που ανοίγω την ντουλάπα μου και δεν βρίσκω τίποτα να με ικανοποιεί. Είναι που βαρέθηκα να κυκλοφορώ κάθε μέρα σαν να ‘χω μόλις βγει από το γυμναστήριο. Είναι που σιχαίνομαι τις βαλίτσες. Είναι που μου ‘χει λείψει ένα shopping therapy και μια ψηλοτάκουνη γόβα. Είναι που βαρέθηκα τα λεωφορεία και οι μετακινήσεις με κουράζουν.

Είναι που κουράστηκα να σφουγγαρίζω, να μαγειρεύω και να βάζω πλυντήριο τα βράδια αντί να διασκεδάζω. Είναι που εξαντλούμαι να κοιμάμαι ξημερώματα και να προσπαθώ να ξυπνάω νωρίς… Είναι που δεν κοιμάμαι καλά. Είναι που, τελικά, δεν τρώω και πολύ καλά. Είναι που μου λείπει λίγο η μάνα μου. Είναι που τα καινούργια έχουν μείνει καινούργια…

Είναι που βαρέθηκα να φεύγω. Είναι που θέλω να μείνω. Είναι που θέλω σ’ ένα σπίτι εσένα. Είναι που θέλω ένα για ‘μένα…

Είναι που ο χρόνος περνάει. Είναι που αυτά που θέλω, τα θέλω σήμερα κι όχι αργότερα. Αργότερα δεν θα μπορώ. Και ίσως να μην τα θέλω. Είναι που είμαι μικρή μα πάντα νιώθω πιο μεγάλη. Είναι που νιώθω πως κάτι χάνω. Είναι που ξέρω πώς είναι κάτι να χάνεις…

Κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να κάνω τα καινούργια δικά μου. Μα είναι που φοβάμαι… Φοβάμαι μήπως τα καινούργια γίνουν ξένα. Η μοναχικότητα ζει στο “καινούργιο” από επιλογή δική σου. Η μοναξιά ζει στο “ξένο” είτε τη θέλεις, είτε όχι. Είναι που με πνίγει η μοναξιά της μοναχικότητάς μου…

Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα. Είναι που ξέρω πώς είναι να είσαι ξένος μέσα στα δικά σου. Μα, περισσότερο, είναι που δεν έχω να σου γράψω κάτι απόψε….
aixmi