Το ωραιότερο τραγούδι του κόσμου

                Γράφει

         Πέτρος Κουμπλής


Είχα χάσει το μυαλό μου. Συμβαίνει σε όλους. Και το μυαλό δεν είναι κινητό, να το χάσεις κάπου, να το πάρεις τηλέφωνο και να το βρεις. Κάπου το είχα αφήσει. Αλλά πού; Τι έκανα τις τελευταίες μέρες; Τι έκανα τα τελευταία χρόνια; Πού να το ‘χα χάσει; Ίσως σε κάποια αρνητική σκέψη που γέννησε κάποια άλλη κι οι δυο τους αμέσως μια τρίτη -και κατάντησαν σόι ολόκληρο εντός μου, χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Ίσως… δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα.

Ξεκίνησα να γράφω στον υπολογιστή, για να με διαβάσετε – όπως κάνετε κι αυτή τη στιγμή. Μπλέξιμο. Χιλιάδες σκέψεις μπερδεμένες μεταξύ τους, προβληματισμοί, φιλοσοφίες, λεκτικά παιχνίδια, εξυπνάδες, επιχειρήματα και σημειώσεις. Πολλές σημειώσεις.


Έχω αυτή την κακή συνήθεια. Το γραφείο μου είναι μια πελώρια αποθήκη τσαλακωμένων χαρτιών- σε κάποια υπάρχουν και σημάδια από καφέ- με μικρά ακαταλαβίστικα γράμματα και μουτζούρες. Ακόμα και το ΔΝΤ δε θα τολμούσε να κόψει τα βαρέα και ανθυγιεινά από την κυρία που μου καθαρίζει το σπίτι- και αναγκαστικά και το γραφείο.


Δεν ήθελα να γράψω. Δε έβρισκα το μυαλό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να ακολουθήσω την προσωπική μου ιεροτελεστία. Εκείνη που με σώζει σε κάτι τέτοια αμήχανα απογεύματα και αξημέρωτα βράδια.


Ήθελα ν’ ακούσω το τραγούδι. Ναι, το τραγούδι! Θα μπορούσα να το βάλω στον υπολογιστή, μπροστά μου ήταν. Τρία κλικ απόσταση για να παίξει το mp3. Όμως πήγα προς τα βινύλια, που έστεκαν εκεί περήφανα και σκονισμένα, σαν τρόπαια του παρελθόντος. Ήθελα επίτηδες να ψάξω μέχρι να βρω τον δίσκο, να βγάλω το πλαστικό από τη βελόνα, να ξαναπάρω στα χέρια μου το ειδικό βελούδινο μπλε βουρτσάκι και να περιποιηθώ την ταλαιπωρημένη επιφάνεια του βινυλίου. Ήθελα επίτηδες να καθυστερήσω. Όπως έτρωγα μικρός τη σοκολάτα, αργά και βασανιστικά για να μην τελειώσει.


Έβαλα καφέ, άναψα τσιγάρο και το τραγούδι άρχισε να παίζει…


Time in a bottle – Jim Croce.


Το ωραιότερο τραγούδι του κόσμου!


Κι αυτό το «ωραιότερο» δεν έχει να κάνει με σύγκριση. Δεν υπάρχει μεζούρα. Δεν υπάρχει καμία αξιολογική θεώρηση. Είναι το ωραιότερο, εκείνη τη στιγμή, εκείνο το δευτερόλεπτο, σ’ εκείνη την ανάσα. Ο συγκριτικός βαθμός χωρίζει, διαχωρίζει. Αλλά η δική του αλήθεια είναι απόλυτη, λυτρωτικά αυθαίρετη, φτιαγμένη από υλικά που δεν τεμαχίζονται, δεν γίνονται charts και μετρήσιμα μεγέθη.


Είναι το ωραιότερο τραγούδι του κόσμου…


Σ’ ευχαριστώ Jim…


Ο Jim Croce ήταν ένα αγροτόπαιδο, με αγριωπή όψη κι ευγενική ψυχή, ένας σχετικά άγνωστος τραγουδοποιός, ανάμεσα στους αμέτρητους αμερικανούς καλλιτέχνες της δεκαετίας του ‘70. Τα τραγούδια του δισκογραφήθηκαν, κάποια από αυτά γοήτευσαν ένα μέρος το κοινού κι έτσι άρχισε να δίνει πολλές συναυλίες σε ολόκληρη τη χώρα. Το 1972 κυκλοφόρησε το Time in a bottle, αφιερωμένο στον αγέννητο γιο του. Μια βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση. Μια υπαρξιακή ελεγεία. Και η ίδια η ιστορία του Jim να κάνει σήμερα την ερμηνεία του ν’ ακούγεται ακόμα πιο σπαρακτική.


If I could save time in a bottle


The first thing that I‘d like to do


Is to save everyday


Till Eternity passes away


Just to spend it with you.


Και φανταστείτε, αλήθεια, να μπορούσαμε να φυλάξουμε τις στιγμές μας σ’ ένα μπουκάλι, για να τις ζήσουμε μέχρι το τέλος της Αιωνιότητας, μαζί με εκείνους που αγαπάμε. Σκεφτείτε τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάτε περισσότερο σ’ αυτόν τον κόσμο. Σκεφτείτε τα… Και τι δε θα δίναμε για να μην τα αποχωριστούμε ποτέ.


20 Σεπτεμβρίου 1973. Ο Jim και οι συνεργάτες του πετούν από τη Λουιζιάνα- όπου μόλις μια ώρα πριν είχαν δώσει συναυλία- προς το Τέξας. Τους περίμενε κι άλλη παράσταση στο Austin College. Δεν την έδωσαν ποτέ. Το αεροπλάνο τους συνετρίβη. Ήταν όλοι τους νεκροί. Ο Jim Croce είχε φύγει απ’ τη ζωή στα 30 του χρόνια. Ίσα που πρόλαβε να γνωρίσει το γιο του. Λίγους μήνες αργότερα το Time in a Bottle έφτανε στο Νο1 του Billboard. Ήταν πια διάσημος σε ολόκληρο τον πλανήτη – αν και μάλλον από εκεί ψηλά αν κάτι του έλειπε δε θα ήταν η δόξα, αλλά το μικρό του αγοράκι.


But there never seems to be enough time


To do the things you want to do once you find them


Ποτέ δε φτάνει ο χρόνος. Πιστεύουμε πάντοτε πως έχουμε αρκετό στη διάθεσή μας. Πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε. Πως κάτι θα γίνει και θα ξεγλιστρήσουμε.


«Όταν ωριμάσουν τα πράγματα θα …». Ποτέ δεν ωριμάζουν τα πράγματα. Ποτέ.


«Κάποια στιγμή θα βρω χρόνο και…», «Κάποτε θα…», «Όταν μπορέσω τότε…»


Δε χρειάζεστε να σας γράψω λόγια συναισθηματικά. Δεν έχετε ανάγκη από μένα να σας θυμίσω πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές μας. Κάθε μια ξεχωριστά.


Το ξέρετε καλά.


Όχι γιατί μπορεί η επόμενη στιγμή να μας βρει νεκρούς.


Αλλά γιατί η επόμενη στιγμή μπορεί να μας βρει ζωντανούς.


Με μια αφόρητα άδεια ζωή.


ΥΓ. Το video clip του Time in a Bottle, περιέχει αυθεντικό υλικό του Jim Croce. Θα τον δείτε να παίζει με τον μικρό γιο του, τον A.J, λίγο πριν σκοτωθεί στο αεροπορικό δυστύχημα. Ο 40χρονος σήμερα Adrian James Croce είναι επίσης τραγουδοποιός. Kαι μοιάζει στον πατέρα του.


aixmi.gr