ΣΥΡΙΖΑ, όπως λέμε…ΠΑΣΟK;

Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος

Καθώς η «σκόνη» των εκλογών της 6^ης Μαΐου καταλαγιάζει, οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου έρχονται για να φέρουν νέες ανατροπές αλλά και νέα διλήμματα. Πριν όμως αναλύσουμε τα νέα δεδομένα, οφείλουμε να γνωρίζουμε τους καινούριους όρους του εκλογικού παιχνιδιού.

Οι εκλογές της 6^ης Μαΐου ανέτρεψαν τους συσχετισμούς που ίσχυαν μέχρι εκείνη την ημέρα. Ο δικαιολογημένος εκλογικός όλεθρος του ΠΑΣΟΚ, η πασιφανής αποτυχία της ΝΔ, η ενδυνάμωση των ακραίων στοιχείων αλλά και των δυνάμεων του λαϊκισμού, ήταν μερικά από τα σημαντικά συμπεράσματα της αναμέτρησης. Η ψήφος διαμαρτυρίας και οργής ήταν ο πραγματικός τελικός νικητής, όπως αποτυπώθηκε εμφατικά στην κάλπη.

Το κόμμα που συγκέντρωσε τη μεγαλύτερη αποδοχή αυτών των ψήφων ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είδε τα ποσοστά του να υπερδιπλασιάζονται μέσα σε δύο εβδομάδες! Από μόνο του αυτό το στοιχείο, δημιουργεί ένα ρεύμα για την επόμενη μέρα. Ένα ρεύμα που, αν κεφαλαιοποιηθεί εκλογικά, ανατρέπει το έως τώρα κομματικό σύστημα. Μήπως όμως το έχει ανατρέψει ήδη;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που αυτο-τοποθετείται στα αριστερά της Αριστεράς, πως θα μπορούσε να γίνει o ρυθμιστής των εξελίξεων; H μία εξήγηση είναι πως σε περιόδους κρίσης, τέτοια κόμματα, που απέχουν παρασάγγας από το χώρο που «κινούνται» οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι, ενδυναμώνονται, και σε ακραίες περιπτώσεις καταλαμβάνουν και την εξουσία, όπως μας έχει διδάξει πολλάκις η ιστορία, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η άλλη εξήγηση είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποκομίσει σταθερά εκλογικά οφέλη, οφείλει να μετακινηθεί πολιτικά και να μεταλλαχθεί σε κάτι πιο αποδεκτό από τον μέσο ψηφοφόρο.

Επειδή όλοι καταλαβαίνουν πως η απότομη μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν συντελέστηκε λόγω του ότι το συγκεκριμένο κόμμα ανέπτυξε μία αξιόλογη αντιπρόταση εξουσίας, αλλά επειδή εξέφραζε σταθερά και επί μακρό χρονικό διάστημα έναν καταγγελτικό λόγο κατά του Μνημονίου, είναι απαραίτητη μια αλλαγή στρατηγικής προκειμένου να διασφαλιστεί η εκλογική δύναμη του κόμματος. Και αυτή έχει αρχίσει να γίνεται…

Το κόμμα που μιλούσε ανοιχτά για έξοδο από το ευρώ, μιλάει πλέον για παραμονή. Το κόμμα που μιλούσε για καταγγελία του Μνημονίου, μιλάει πλέον για απόρριψη μετά από διαπραγμάτευση. Το κόμμα που μιλούσε για υποχρεωτικά δάνεια και χρησιμοποίηση των καταθέσεων των πολιτών για…ανάπτυξη, τρέχει να τα «μαζέψει» πλέον. Τα παραδείγματα είναι πολλά και, ίσως γίνουν ακόμα περισσότερο, καθότι φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον διάλεξε τη δεύτερη εξήγηση που παρουσιάστηκε παραπάνω.

Ο πολιτικός χώρος που καταλάμβανε το ΠΑΣΟΚ επί σχεδόν 3 δεκαετίες, έχει μικρύνει απότομα. Όχι τόσο επειδή αποδυναμώθηκε ιδεολογικά, όσο γιατί έχασε τον εκφραστή της. Το σοσιαλδημοκρατικό κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή, θα καλυφθεί. Και οι ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες μέρες, αυτό καταδεικνύουν. Πως θέλει, δηλαδή, να γίνει ο κύριος εκφραστής αυτού του ρεύματος, προκειμένου να αναπτύξει, μακροπρόθεσμα, μια πιο σταθερή εκλογική δυναμική.

Γυρνώντας στο παρελθόν, μπορούμε να διακρίνουμε πολλές ομοιότητες με το ΠΑΣΟΚ του Α.Παπανδρέου, που από Αριστερό καταγγελτικό κόμμα τα πρώτα χρόνια, μετατράπηκε σταδιακά σε σοσιαλδημοκρατικό πόλο, καταφέρνοντας, μάλιστα, να στήσει ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας που θα το καθιστούσε παντοδύναμο. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα καταφέρει με την ίδια…επιτυχία, ούτε αν ο Αλ.Τσίπρας θα γίνει ο νέος Α.Παπανδρέου (περισσότερο σαν αστείο ακούγεται αυτή τη στιγμή), αλλά πάντως, οι πολιτικοί ελιγμοί του καταδεικνύουν ανάλογη πρόθεση.

Αν μάλιστα, λάβουμε υπόψιν τις δηλώσεις Φλωρίδη («όλο το παρασιτικό ΠΑΣΟΚ έχει πάει στον ΣΥΡΙΖΑ»), καθώς και την ενδεχόμενη συνεργασία με τη Λ.Κατσέλη – η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ψήφισε τα Μνημόνια τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αποτάσσεται, αντιλαμβανόμαστε πως, μάλλον, το κόμμα του κου Τσίπρα φιλοδοξεί να γίνει το ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, παρά ένα κόμμα που θα φέρει τον «σοσιαλισμό».

Το τι από τα δύο είναι χειρότερο, αποφασίστε το εσείς…