Η ΠΙΕΣΗ προς την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε «ταχεία αναδιάρθρωση του χρέους» (δηλαδή, σε ελεγχόµενη χρεοκοπία) αρχίζει να παίρνει τον χαρακτήρα διεθνούς εκστρατείας.
ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ των οικονοµολόγων, συµβούλων, εµπειρογνωµόνων και ειδικών που µιλούν σχεδόν από την αρχήγια αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέουςέρχεται τώρα να προστεθείκαι το βαρύ πυροβολικό του διεθνούς Τύπου µε τελευταίους χρονικά τον «Economist» και τον «Sπegel».
Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ είναι κοινή και απλή – στην ουσία λένε όσα κατά καιρούς έχουν γραφεί και σε αυτήν τη στήλη.
Η ΣΥΝΤΑΓΗ που επιβλήθηκε βυθίζει τη χώρα σε ύφεση και, µάλιστα, σε µεγαλύτερη ύφεση από αυτήν που προβλεπόταν. Η ύφεση αυξάνει το βάρος του χρέους. Ως εκ τούτου, η χώρα δεν µπορεί να επιστρέψει στις αγορές για δανεισµό, κάτι που ήταν εξ αρχής ο βασικός στόχος της προσπάθειας.
ΕΤΣΙ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ένα «καθοδικό σπιράλ»το οποίο επιδεινώνεται και από την περιορισµένηαπόδοση της δηµοσιονοµικής προσαρµογής (το έλλειµµα του 2010 αποδεικνύεται αρκετά υψηλότερο από το αναµενόµενο) αλλά και από την ουσιαστική ανακοπή των µεταρρυθµίσεων.
ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ όλα αυτά υποδηλώνουν την αδυναµία της κυβέρνησης να ελέγξει το «βαθύ κράτος». Αδυναµία που έχει µεταφέρει όλο το κοινωνικό και οικονοµικό βάρος της προσαρµογής στον ιδιωτικό τοµέα, ο οποίος ευλόγως καταρρέει. Η διαφαινόµενηαποτυχία είναι κυρίως πολιτική.
ΠΟΥ ΠΑΜΕ, λοιπόν; Αυτό ρωτούν οι ξένοι. Υποθέτω ότι αυτό ρωτούν και οι Ελληνες. Η διαφορά είναι ότι οι ξένοι υποδεικνύουν και µια λύση: αφού δεν µπορείτε να ελέγξετε το κράτος, χρεοκοπήστε όλοι µαζί, να τελειώνουµε!
ο «EconomisT» πολύ σωστά αντελήφθη ότι ο αντίλογος σε αυτήν την υπόδειξη είναι πολιτικός και όχι οικονοµικός.
ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, λέει, θα έχει σοβαρό πολιτικό κόστος και θα αποτελέσει πρόβληµα διαχείρισης για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και γενικότερα την Ευρωπαϊκή Ενωση. ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ για την Ελλάδα, προσθέτω εγώ. Οπου καµία κυβέρνηση δεν µπορεί να αντέξει πολιτικά µια τέτοια εξέλιξη – ιδίως όταν ουδείς γίνεται να γνωρίζει προκαταβολικά πόσο «ελεγχόµενη» θα αποδειχθεί ακόµη και η πιο «ελεγχόµενη χρεοκοπία».
Η ΧΩΡΑ θα περιέλθει σε τέτοια ανεξέλεγκτη κατάσταση πολιτικής, κοινωνικής και ψυχολογικής κρίσης ώστε κανείς δενθα µπορεί να διαχειριστεί ούτε καν τις θετικές επιπτώσεις µιας ενδεχόµενης αναδιάρθρωσης. Κοινώς: κλάφ’ τα Χαράλαµπε… ΑΥΤΟ, ΛΟΙΠΟΝ, νοµίζω ότι θα πρέπει να το συνεκτιµήσει σοβαρά η «διεθνής εκστρατεία». ∆ιότι ακόµη κι αν έχουν δίκιο όταν µας συµβουλεύουν να πετάξουµε τα βρωµόνερα, θα πρέπει νααντιληφθούν ότι µαζί µ’ αυτά κινδυνεύει να πεταχτεί και το µωρό.
κι ΑΥΤΟ, υποθέτω, κανείς δεν το θέλει.
TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου