Η ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ και «σκεπάζει» τη δημόσια ζωή, μετά το εντελώς ρηχό, ασαφές, αναβλητικό και κατώτερο των περιστάσεων Μεσοπρόθεσμο «Πρόγραμμα», είναι σχεδόν εφιαλτική: Μήπως ο Γ. Παπανδρέου ακολουθεί για δεύτερη φορά την ίδια πολιτική που ακολούθησε από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Απρίλιο του 2010;
Μήπως ο πρωθυπουργός κάνει ξανά ό,τι έκανε και δεν έκανε τότε που ακόμα μπορούσε, ώστε να καταστεί αναπόφευκτη η προσφυγή στο Μνημόνιο; Η απογοήτευση που προκάλεσε το πολυαναμενόμενο «πόνημα» της κυβέρνησης ήταν μεγάλη και καθολική. Αφού κατάφερε να ενώσει ακόμα και τις πιο αντίπαλες δυνάμεις: Από τις αδηφάγες και ψυχρές αγορές μέχρι τους αγωνιούντες κοινωνιστές οι οποίοι όμως δεν έχουν απολέσει την επαφή με την πραγματικότητα και αναγνωρίζουν τον επείγοντα χαρακτήρα που έχει η επεξεργασία και λήψη μέτρων, τα οποία θα ανακόψουν την ταχύτατη προσγείωση της χώρας στην αγκαλιά της πτώχευσης.
Αν όντως ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες τους φλερτάρουν για δεύτερη φορά με την ίδια πολιτική και τακτική, το ερώτημα είναι με ποιο στόχο αυτή τη φορά; Οχι με ποιες συνέπειες. Αυτές είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού και προφανώς ακόμα πιο καταστροφικές. Αλλά με ποιο στόχο. Γιατί, αν για την πρώτη φορά υπάρχουν για κάποιους κάποια θεωρητικά έστω ελαφρυντικά που δεν προσδίδουν κατ’ ανάγκην στην αναβλητικότητα χαρακτηριστικά σκόπιμης και προαποφασισμένης ενέργειας, αυτή τη φορά δεν υπάρχει ούτε ίχνος ελαφρυντικού. Υπάρχει μόνο σκοπιμότητα.
ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ, ποιο είναι το «νέο Μνημόνιο»; Ποια είναι η νέα απώτερη επιδίωξη; Η απάντηση, σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να αναζητηθεί στις πολλές παραλλαγές της αναδιάρθρωσης που υπάρχουν.
Είναι προφανές π.χ. ότι άλλο πράγμα εννοεί και ζητάει ο αποστασιοποιημένος Κ. Σημίτης, όταν μιλά για αναδιάρθρωση εδώ και τώρα, αγωνιώντας για το ενδεχόμενο μιας εικοσαετούς σκληρής λιτότητας και μάλιστα χωρίς εξασφαλισμένο θετικό αποτέλεσμα κι άλλο πράγμα υπαινίσσεται κι ενδεχομένως ζητάει ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος βεβαίως είναι απολύτως σαφές ότι ούτε του ξέφυγε κάποια παραπανίσια κουβέντα ούτε πολύ περισσότερο έπεσε θύμα παρερμηνείας…
Το μέγα ερώτημα, λοιπόν, είναι ποια μορφή αναδιάρθρωσης διαπραγματεύεται η κυβέρνηση; Κάποια μορφή που μοιάζει με το Μνημόνιο, το οποίο αύξησε κατά πολύ το χρέος, όχι για να υποβοηθηθεί η ανάπτυξη, αλλά για να αποπληρωθούν τα υπάρχοντα χρέη; Διαπραγματεύεται, δηλαδή, πώς θα διασφαλιστούν και πάλι πρωτευόντως τα συμφέροντα των δανειστών μας ή πώς θα βρεθεί μια χρυσή τομή;
Με βάση τις πρόσφατες ευρωπαϊκές αποφάσεις, από το 2013 και μετά προβλέπεται και επισήμως αναδιάρθρωση. Και ηχεί εφιαλτική στα αυτιά η άποψη του Γερμανού οικονομολόγου, διαχρονικού συμβούλου των γερμανικών κυβερνήσεων, ότι από το 2012 και μετά ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδος δεν θα συνιστά συστημικό πρόβλημα για την Ε.Ε. και το ευρώ.
Τι έχει κατά νου λοιπόν ο Κ. Σημίτης; Τι γνωρίζει ή τι ακριβώς φοβάται; Και γιατί βγαίνει δυο μέρες μετά το κατηγορηματικό όχι της κυβέρνησης και λέει μεγαλοφώνως αναδιάρθρωση εδώ και τώρα;
e-typos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου