Ο καταστρεπτικός σεισμός της Ιαπωνίας ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιό δραματικό τρόπο τον χαρακτηρισμό του πλανήτη μας ως παγκόσμιου χωριού και να αναδείξει, για μια ακόμα φορά, το πώς το πέταγμα μιας «κίτρινης» πεταλούδας στην μια άκρη του κόσμου μπορεί να επιφέρει χάος στις «λευκές» γειτονιές του δικού μας μαχαλά! Ήρθε, όμως, και για να κομίσει σύγκριση. Όπως το έθεσε, άλλωστε, και ο Tocqueville: » χωρίς συγκρίσεις το πνεύμα δεν ξέρει πώς να προχωρήσει». Και η σύγκριση με τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου αποκαλύπτει απλά το μη περαιτέρω του πνεύματος της δικής μας χώρας.
Το «γκαμάν», μια απο τις βασικές αρετές της ιαπωνικής κουλτούρας, δηλωτική της υπομονής αλλά και της επιμονής των βραχύσωμων αυτών «διαόλων» της Απω Ανατολής, μπροστά στις κάθε είδους αντιξοότητες της ζωής, αντιπαραβάλλεται ασυναίσθητα και δίχως δεύτερη σκέψη με το «εδώ μας γαμάν» του μεσογειακού μας ταπεραμέντου. Δυο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι έρχονται αντιμέτωποι και οι συγκρίσεις θλίβουν. Απο την μία η σκληρή δουλειά, η έμφαση στην κοινότητα και την κοινωνική συνοχή, η αφοσίωση, η πειθαρχία και το καθήκον, αξίες που θα επιτρέψουν στην μεγάλη αυτή χώρα να διαχειριστεί μια ακόμα βιβλική καταστροφή και να ορθοποδήσει. Και απο την άλλη ο ωχαδερφισμός, η μιζέρια, η μοιρολατρία και κυρίως η μόνιμη επωδός όλων μας για το εξακολουθητικό «μας γαμάν». Οι άλλοι πάντα. Αυτοί ευθύνονται για την κακοδαιμονία μας και αυτούς μεταχειριζόμαστε τόσα χρόνια ως βολικούς αποδιοπομπαίους τράγους μιας λοιμικής κατάστασης που δεν λέει να αλλάξει.
Από συστάσεως , άλλωστε, του νεοελληνικού κράτους έως και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ‘70 η ελληνική πολιτική περιστρεφόταν νωχελικά γύρω από το μανιχαϊστικό δίπολο, υπεύθυνη κοινοβουλευτική κυβέρνηση- ανεύθυνος βασιλιάς. Ο θεσμός της βασιλείας αποτέλεσε για πάνω από έναν αιώνα τον απαραίτητο δίαυλο εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και τον βασικότερο μηχανισμό ανακύκλωσης της πολιτικής αυταρέσκειας. Για όλες τις αστοχίες και τις συμφορές ευθυνόταν ο βασιλιάς και η τρισκατάρατη καμαρίλα του, ενώ για όλες τις επιτυχίες και τα επιτεύγματα του έθνους, υπεύθυνοι ήταν οι εκάστοτε κοινοβουλευτικοί μας άρχοντες.
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει άρδην με την γκαθίδρυση της περιβόητης προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας και μαζί του αλλάζει και η αμφίεση των πάντα απαραίτητων τράγων. Αγορές, καπιταλισμός, Μέρκελ, αμερικανικά συμφέροντα. Ιδού κύριοι οι νέοι τράγοι σας.
Καλή χώνεψη. Και τσιμουδιά για το διά ταύτα. Για το ότι εδώ και πολλά χρόνια δεν παράγουμε απολύτως τίποτα φταίνε οι αγορές που μας δανείζανε. Για τό ότι το ελληνικό επιχειρείν όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένας συρφετός κρατικοδίαιτων μεσαζόντων φταίει ο τρισκατάρατος καπιταλισμός. Για το ότι το παίζαμε όλα αυτά τα χρόνια greek kamaki με τα λεφτά των Ευρωπαίων φταίει η Μέρκελ. Για το ότι δεν καταφεραμε όλα αυτά τα χρόνια να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο της προκοπής και για το ότι οι «βάρβαροι» ξένοι κομίζουν στο παγκόσμιο πολιτισμικό γίγνεσθαι το » εδώ ΜΙΤ και Χάρβαρντ» και εμείς αντιπροτείνουμε ακόμα το » εδώ Πολυτεχνείο» , μας φταίνε οι μισητοί αμερικανοί……
Μια χώρα κατεστραμμένη και ισοπεδωμένη απο την οργή της φύσης θα κατορθώσει και πάλι να αναγεννηθεί απο τις στάχτες της, βασισμένη στην σκληρή δουλειά και την επιμονή των πολιτών της. Και εδώ; Συντεχνίες στους δρόμους να διαδηλώνουν για τα προκλητικά προνόμια που κόβονται. Συνδικαλιστές, ευάριθμων ενσήμων πραγματικής εργασίας, να κλείνουν ορυχεία λές και η επιχείρηση στην οποία εργάζονται είναι το τσιφλίκι του μπαμπά τους. Υπουργεία να τελούν σε πλήρη σύγχυση για το τί πρέπει να κάνουν, ανήμπορα να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες για το απαραίτητο των αποφάσεων τους.
Περιφερόμενοι κλακαδόροι της διαχρονικής κομματικης ευτέλειας να μοιράζουν δεξιά και αριστερά χρίσματα και αξιώματα, χωρίς κανέναν απολύτως αξιολογικό μηχανισμό. Ιεροκήρυκες του φαιδρού προοδευτισμού να διαδηλώνουν καθημερινά την αλληλεγγύη τους στους λαθρομετανάστες και κανείς να μην αρθρώνει έστω και μια λέξη συμπαράστασης για τους χιλιάδες λαθρεπιβάτες αυτής της δύσμοιρης χώρας. Και ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να χτίσει όραμα και να δώσει προοπτική.Ο ορισμός της απόλυτης παρακμής. Αλλά είπαμε. Για το ότι «μας γαμάν» φταίνε πάντα οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Με τις υγείες μας. λοιπόν…
aixmi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου