Εμείς οι ρουφιάνοι οι δημοσιογράφοι

της  Ελίζας Μπενβενίστε 

Όπως οι γιατροί δε δέχονται ότι όλοι τους παίρνουν φακελάκι, όπως οι ταξιτζήδες δε συμφωνούν με το χαρακτηρισμό «ταρίφας» που τους αποδίδεται, όπως δεν είναι όλοι οι δικηγόροι «χασοδίκες», όλοι οι φαρμακοποιοί «φαρμακοτρίφτες» και όλοι οι φοιτητές «αιώνιοι», όπως δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι «τεμπέληδες» και «κοπρίτες» (για να το επικαιροποιήσουμε κιόλας) και όπως δεν είναι όλοι οι επιχειρηματίες και οι έμποροι «φοροφυγάδες», έτσι κι εμείς δεν είμαστε όλοι «παπαγαλάκια, ρουφιάνοι, πληρωμένοι και φερέφωνα». Για την ακρίβεια, δεν είμαστε οι περισσότεροι.


Θα σας μιλήσω λίγο για τις συνθήκες εργασίας μας, στην πλειοψηφία τους και όχι για εκείνους που πληρώνονται με 6.000€ και δεν πατάνε στο κρατικό μέσο που τους πληρώνει, ούτε για εκείνους που το πολυτελές lifestyle τους δε δικαιολογείται από την εργασιακή τους θέση ή την οικογενειακή τους περιουσία.

Οι πιο τυχεροί από τους πολλούς (αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι) είναι οι παλαιότεροι που προσελήφθησαν σε κάποια δουλειά κατά την προϊστορική περίοδο, τότε δηλαδή που ακόμα γίνονταν προσλήψεις στα μέσα ενημέρωσης. Βέβαια, είναι λίγοι πια διότι είτε έχουν πεθάνει από καρδιά και εγκεφαλικά (έρευνες έχουν αποδείξει ότι το δημοσιογραφικό είναι από τα πιο στρεσογόνα επαγγέλματα του κόσμου), είτε έχουν απολυθεί λίγα χρόνια πριν βγουν στη σύνταξη, ως «δυσκίνητοι λόγω ηλικίας». Όχι ότι έπαιρναν και τρομερά χρήματα. Όσα προέβλεπε η συλλογική σύμβαση.

Λόγω ηλικίας δεν τους ξαναπροσλαμβάνει κανείς διότι, σύμφωνα με τη συλλογική σύμβαση, θεωρούνται υψηλόμισθοι(!) και τελικά φυτοζωούν σε εφημερίδες της πλάκας, που ανοίγουν για λίγους μήνες για να εξυπηρετήσουν τα φορολογικά συμφέροντα νεόκοπων wannabe εκδοτών. Μετά βρίσκονται πάλι στην ανεργία. Φυσικά, όσοι δεν χάσουν τη δουλειά τους, αντιμετωπίζουν τις μειώσεις μαζί με τη μεσαία ηλικιακή κλίμακα.

Η μεσαία ηλικιακή κλίμακα, είναι εκείνη που βγάζει μεγάλο όγκο της δουλειάς, με την υπογραφή της να προσδίδει μια κάποια εγκυρότητα στο μέσο το οποίο εργάζεται.

Πριν από δύο χρόνια –όταν όλοι οι υπόλοιποι επαγγελματικοί κλάδοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί- διάβαζαν με φιλολογικό ενδιαφέρον για την κρίση στην Αμερική, εκείνοι υπέστησαν το πρώτο σοκ. Με αφορμή ακριβώς αυτή την κρίση, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είδαν το μισθό τους να δέχεται την πρώτη μείωση και, μάλιστα, από εκδοτικά συγκροτήματα που ακόμη και σήμερα δε διστάζουν να πληρώσουν ένα εκατομμύριο ευρώ για να δίνουν σε προσφορά, κάθε Κυριακή, τα άπαντα μεγάλων ελλήνων συνθετών. Οι μισθολογικές τους περικοπές έχουν φτάσει πλέον στο 25% κατά μέσο όρο. Έχουν κοπεί οι αργίες, οι Κυριακές (υπερωρίες δεν υπάρχουν στη δημοσιογραφία) και σε κάποια μέσα εφαρμόζεται πλέον και με το νόμο, η εκ περιτροπής εργασία. Ζήτημα να παίρνουν, δηλαδή, τα μισά χρήματα του παλιού μισθού τους. Αυτά αν είναι τυχεροί –και αυτοί, όπως οι μεγαλύτεροι- και δεν έχουν απολυθεί ως πλεονάζων προσωπικό λόγω των συγχωνεύσεων που γίνονται πλέον κάθε βδομάδα.

Και φτάνουμε στα μπλοκάκια. Αχ τα μπλοκάκια! Αγαπημένοι συνάδελφοι όλων των μέσων ενημέρωσης. Τα μπλοκάκια δουλεύουν με το κομμάτι και πληρώνονται αναλόγως. Μέχρι σήμερα, κατά γενική ομολογία, έβγαζαν τη δουλειά. Μπορεί να συνεργάζονταν για χρόνια με κάποιο μέσο, σε σταθερή μηνιαία βάση, να είχαν μέχρι και γραφείο στη δουλειά τους, αλλά όποτε συζητούσαν για πρόσληψη (ακόμη και την εποχή των πολύ παχιών αγελάδων) τους έλεγαν πάντα ότι η επιχείρηση δεν κάνει προσλήψεις αυτή την εποχή. Τώρα με την κρίση είναι οι πρώτοι που κόβονται από παντού. Γεγονός που απειλεί, όχι μόνο την επιβίωσή τους, αλλά και την ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.

Το μπλοκάκι θεωρείται ελεύθερος επαγγελματίας και ως τέτοιος αυτασφαλίζεται. Μία επιλογή ταμείου είναι ο ΟΑΕΕ, πρώην ΤΕΒΕ. Αν έχεις πολλά χρόνια μπλοκάκι –όπως οι περισσότεροι- τα διμηνιαία σου ασφάλιστρα μπορεί να φτάσουν και τα 800€. Το ΤΕΒΕ αδιαφορεί αν τα έβγαλες τους μήνες που πέρασαν, αδιαφορεί αν έχεις δουλειά. Αν θέλεις να συνεχίσεις να διατηρείς μπλοκάκι –που θέλεις γιατί πλέον δεν ξέρεις πότε θα προκύψει δουλειά- πρέπει να σκας τα 800€ και λες κι ευχαριστώ, αν δε σου κάνει το ΤΕΒΕ (που σου κάνει) αναδρομική αύξηση, στην οποία σου χρεώνει και τους τόκους καθυστέρησης ανακοίνωσής της!

Η δεύτερη επιλογή ταμείου για τους «ρουφιάνους» δημοσιογράφους με μπλοκάκι είναι το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, πρώην ΤΑΙΣΥΤ, όπου το θέατρο παραλόγου συνεχίζεται. Εκεί πάλι, πρέπει να επιδεικνύεις αποδοχές τουλάχιστον 1000€ μεικτά το μήνα, από δύο διαφορετικούς εργοδότες, βάση των οποίων καταβάλλεις το 21% στο ΤΑΙΣΥΤ (με έναν εξαιρετικά περίπλοκο και χρονοβόρο τρόπο που δεν είναι της παρούσης να σας περιγράψω). Αν δεν συμπληρώνεις τα 1000€ μεικτά, το ταμείο δε δέχεται να πληρώσεις τη διαφορά από την τσέπη σου και μετά από λίγο αρνείται να σε ασφαλίσει, στελνοντάς σε στην πανάκριβη αγκαλιά του ΤΕΒΕ. Δε χρειάζεται να αναφέρω ότι με τις παρούσες συνθήκες της αγοράς, τα μπλοκάκια ούτε τα 1000€ συμπληρώνουν, ούτε μπορούν να πληρώνουν τα 800€/δίμηνο. Φυσικά, αν υποθέσουμε ότι είχες μια σταθερή συνεργασία την οποία έχασες, η διεκδίκηση αποζημίωσης είναι εξαιρετικά χρονοβόρα (αν σε δικαιώσει η Επιθεώρηση Εργασίας), ενώ ελοχεύει και ο κίνδυνος να μην ξαναδουλέψεις ποτέ στο χώρο.

Αυτά, λοιπόν, για τους «ρουφιάνους και τα παπαγαλάκια», όπως μας χαρακτηρίζουν συλλήβδην. Ελπίζω να μη σας κούρασα με υπερβολικές λεπτομέρειες. Ήθελα απλώς να σας δέιξω ότι οι συνθήκες εργασίας του μέσου δημοσιογράφου δε διαφέρουν σε τίποτα από του μέσου υπαλλήλου. Για την ακρίβεια είναι ίσως –και μάλιστα εδώ και χρόνια- λίγο χειρότερες. Και όπως έγραψε και ο Σταύρος Διοσκουρίδης στη Lifo «Το έχετε δει γραμμένο σε τοίχους, το ακούσατε από τους φοιτητές που έβριζαν τον Πάγκαλο (ως «παπαγαλάκια») και ίσως να το έχετε ψιθυρίσει κάποια στιγμή αφηρημένοι. Τα παραπάνω περιστατικά δεν τα περιγράφω για να προχωρήσω σε κάποιο διάγγελμα υπέρ των δημοσιογράφων, αν και το περίεργο είναι πως αποτελεί τον μόνο κλάδο τα μέλη του οποίου οι υπόλοιποι αποκαλούν «τσιράκια» των αφεντικών τους. Φαντάζομαι πως τα υπόλοιπα επαγγέλματα κάνουν ό,τι γουστάρουν στον χώρο της εργασίας τους και οι εργοδότες τους είναι μέσα σε κλουβιά, παρακαλώντας για λίγο φαγητό». Κοινώς, στο ίδιο καράβι είμαστε.

Υ.Γ. Μη σχολιάσω το χαρακτηρισμό «τέταρτη εξουσία». Αν ίσχυε, δε θα ήμασταν οι πιο κακοπληρωμένοι επαγγελματίες της χώρας.

aixmi