Αντώνης Ρέμος: «Η νύχτα έχει τελειώσει» - Μια αποκαλυπτική συνέντευξη

Το λέμε συχνά τον τελευταίο καιρό, βέβαια πολλοί από τη θέση ενός αποστασιοποιημένου παρατηρητή, ο οποίος απλώς βλέπει ότι έχουν μειωθεί οι μέρες διάρκειας των προγραμμάτων στα μπουζούκια, έχουν πέσει οι τιμές, έχουν αυξηθεί οι προσφορές για φοιτητές. Αλλά το να το ομολογεί ο Αντώνης Ρέμος, πρώτο όνομα στις μαρκίζες της νύχτας για παραπάνω από μια δεκαετία, έχει σημασία. Γιατί ο Ρέμος… σέρνει τον χορό με αμέτρητες επιτυχίες. Το ένα καψουροτράγουδο κάνει μεγαλύτερη επιτυχία από το άλλο. Τα μαγαζιά όπου εμφανίζεται είναι τίγκα από ένα ετερόκλητο κοινό που τον γουστάρει απενοχοποιημένα – από λαϊκά στρώματα, κουλτουριάρηδες στους οποίους αρέσει ο λαϊκός νταλκάς μέχρι σαλόνια της υψηλής κοινωνίας. Και αυτός, πάνω στην ώρα της μεγάλης κρίσης, όπως φαίνεται, κάνει μια στροφή 180 μοιρών και ετοιμάζει για τον χειμώνα μια μουσική παράσταση με την Άννα Βίσση. Μας τα εξηγεί όλα σε μια χαλαρή κουβέντα που έγινε στο «Thalassa», όπου εμφανίζεται με τη Μελίνα Ασλανίδου και τους Vegas. Η ανοιγμένη τηλεόραση αποσπούσε συχνά την προσοχή του…

Tα δελτία ειδήσεων εδώ και καιρό δεν είναι ευχάριστα…
Εδώ και χρόνια. Δυστυχώς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν παίξει και αυτά τον ρόλο τους στο τι έχει συμβεί στην Ελλάδα και τη ζωή μας. Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν στο τι γράφεται και τι λέγεται στα μίντια. Έχει, όμως, χαθεί το μέτρο στην ενημέρωση. Ο τρόπος με τον οποίο πολλές φορές αναπαράγονται τα πράγματα είναι τραγικός. Πολλά Μέσα εξυπηρετούν συμφέροντα. Μην παρεξηγηθώ. Δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι.

Τα μίντια προέβαλλαν και το lifestyle που τώρα ξεφουσκώνει…
Το lifestyle λειτούργησε ως παιχνιδάκι στα χέρια των μίντια. Το βαρέθηκαν και το πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα, γιατί δεν πουλάει τίποτα. Ούτως ή άλλως ζούμε σε μια κοινωνία αποκαθήλωσης κάθε αξίας. Το lifestyle θα τη γλίτωνε, που είναι ελαφρύ και διασκεδαστικό; Και εκεί, βέβαια, είχαμε υπερβολές…

Πρωταγωνιστήσατε και εσείς σε αυτό που λέμε lifestyle. Το απολαμβάνατε
ή σας ενοχλούσε κιόλας;
Δεν απόλαυσα ποτέ το lifestyle και δεν ήμουν λάτρης του. Δεν έστησα την καριέρα μου πάνω σε αυτό. Κάποιοι που αγαπάνε τη μουσική μου ενδεχομένως ενδιαφέρονται και για τη ζωή μου. Εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ, ούτε έκανα μυστική ζωή. Όταν τα πράγματα, όμως, γίνονται χυδαία, τότε θυμώνω και τραβάω γραμμές.

Όταν σας είχε επιλέξει ο Μίκης Θεοδωράκης να συνεργαστείτε είχε επικριθεί πολύ. Η αντίδραση ήταν «τι δουλειά έχει ο Ρέμος με τον Μίκη στο Ηρώδειο;». Σας είχε ενοχλήσει;
Εγώ απαντώ με τη στάση και τη δουλειά μου. Μιλάμε για «μικρούς» ανθρώπους. Αλλά και να θέλουν να κάνουν το άσπρο μαύρο, αυτό δεν γίνεται. Προσπαθώ να βγάζω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με επιλέγουν. Τέτοια λέγανε και για τον Κορκολή που με επέλεξε πέρυσι. Εγώ προσπαθούσα να είμαι άρτιος απέναντί του, όπως και στον Γιάννη Σπανό, τον Μίμη Πλέσσα, τον Κώστα Χατζή – μιλάω για την πιο παλιά γενιά που είναι πλέον κλασικοί δημιουργοί. Είμαι πολύ περήφανος που κάνω γνωστό σε χιλιάδες πιτσιρίκια τον Μίκη Θεοδωράκη ή τον Κώστα Χατζή, που ήταν πολύ ιδιαίτερος και πολύ αποτραβηγμένος από τα φώτα.

Χρησιμοποιείτε τη λέξη «προσπαθώ». Είστε εργατικός; Δεν τα παρατάτε
εύκολα;
Στους φίλους μου έχω τη φήμη του χαβαλέ και ότι τα αφήνω όλα στον αέρα. Αλλά στη δουλειά μου συμβαίνει το αντίθετο. Έχω απαιτήσεις σε βαθμό σχιζοφρένειας από τους συνεργάτες μου. Για αυτό πολλές φορές έρχομαι σε ρήξη μαζί τους και συχνά τους αλλάζω, πολλές φορές τους αδικώ. Τα θέλω όλα για όλα.

Παίζει ρόλο το ότι δεν σας έχουν έρθει εύκολα τα πράγματα; Κατάγεστε
από φτωχή οικογένεια.
Από μια πολύ χαμηλών εισοδημάτων οικογένεια. Οι δικοί μου χώρισαν όταν ήμουν 12 χρόνων. Τον πατέρα μου τον έβλεπα σπάνια ή καθόλου. Τα τελευταία 25 χρόνια δεν είχαμε καμία σχέση. Κάθε άνθρωπος σηκώνει τον δικό του σταυρό… Μεγάλωσα με τη μητέρα και την αδερφή μου, η οποία παντρεύτηκε νέα και έκανε τη δική της οικογένεια. Η μητέρα μου δούλευε όσο μπορούσε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Τα καταφέραμε.

Από πότε δηλαδή βγήκατε στο μεροκάματο;
Από τότε που θυμάμαι τη ζωή. Από 12 χρόνων δούλευα όχι για πλάκα, αλλά για να συντηρήσω το σπίτι. Έχω κάνει ό,τι δουλειά θέλεις: σερβιτόρος, σε κρεοπωλείο, τεχνικός τηλεοράσεων, dj, λάντζα, σε δασαρχείο, οικοδομή, υδραυλικός. Το μόνο που δεν φοβάμαι είναι η δουλειά. Αρκεί να είναι τίμια, όχι πρόστυχη με λαμογιές και αλητείες.

Θα πάω σε ένα κεφάλαιο που ξέρω ότι σας πονάει. Είχατε ένα σαράκι, την ομάδα του Ηρακλή, που τελικά αποδείχθηκε «μαύρη τρύπα» στη ζωή σας.
Ήταν η δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου και δεν θέλω πλέον να αναφέρομαι σε αυτό. Καταντάει γραφικό. Έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Ο Ηρακλής έχει τραβήξει τον δρόμο του κι εγώ τον δικό μου.

Τα οικονομικά προβλήματα τα ξεπεράσατε;
Κάθε μήνα έχω να αντιμετωπίσω τεράστιες υποχρεώσεις, αλλά η δουλειά μου πηγαίνει καλά. Ο κόσμος με στηρίζει. Ο καινούργιος δίσκος πηγαίνει καλά, τα μαγαζιά όπου τραγουδάω γεμίζουν – αν και πλέον δύο μέρες την εβδομάδα. Κάναμε δύο συναυλίες με τον Στέλιο Ρόκκο – Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο – και πήγαν καλά. Έχουμε άλλες δύο – Πάτρα και Κύπρο.

Η εικόνα της νύχτας έχει αλλάξει. Να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε;
Η νύχτα έχει τελειώσει. Υπάρχουν πλέον αποσπασματικά και επιλεγμένα πράγματα. Εμείς τον χειμώνα πήγαμε καλά με τον Στέλιο και τη Φουρέιρα. Μας αγκάλιασε ο κόσμος. Αυτοί που θα βγούνε έξω μια φορά τον μήνα, θα βολιδοσκοπήσουν πολύ τα σχήματα, το πώς και το γιατί. Έχουμε ήδη περάσει πολλά τεστ. Γενικά πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα και τις ανάγκες του τόπου. Την περίοδο 2006-2007 βάζαμε στις συναυλίες εισιτήριο 25-30 ευρώ. Εγώ ήμουν ο πρώτος που ξεκίνησε με προπώληση 8 ευρώ και στο ταμείο 10 και 12 ευρώ.

Είχε μια υπερβολή η νύχτα, είχε υπερκοστολογηθεί, ήταν πολλά τα… λεφτά, υψηλά τα μεροκάματα, πολύ κατάχρηση σε πολλά επίπεδα. Συμφωνείτε;
Υπερβολή είχε όλη μας η ζωή, όχι μόνο η νύχτα. Ήταν μεγαλύτερη η υπερβολή της μέρας. Τα Καγιέν και τα Φεράρι που ερχόντουσαν στα μαγαζιά δέκα - δέκα ανήκαν σε ανθρώπους που έκαναν λαμογιές τη μέρα. Άνθρωποι με πούρα ξόδευαν χιλιάδες ευρώ σε λουλούδια.

Τώρα δεν έρχονται τόσα Καγιέν;
Τώρα ευτυχώς υπάρχει ο… προαστιακός. Δεν φτάνει, βέβαια, μέχρι τη Γλυφάδα, αλλά εντάξει, υπάρχουν τα μηχανάκια, τα «παπάκια». Ειδικά στη δεκαετία του 2000 θυμάμαι καταστάσεις βγαλμένες από ταινία. Κάθε μαγαζί ήταν έκθεση αυτοκινήτων με ακριβά μοντέλα Μπέντλεϊ, Φεράρι, Πόρσε. Και έμπαινες μέσα στο μαγαζί και έβλεπες ότι δεν ήταν ούτε ο Λάτσης, ούτε ο Βαρδινογιάννης, αλλά κάποιοι άσχετοι. Αναρωτιόσουν ποιοι ήταν αυτοί με τα πούρα. Και ρώταγες τι έχει κάνει αυτός και έχει τόσα λεφτά, και σου απαντούσαν ότι είχε μια εταιρεία που ήταν στο χρηματιστήριο. Και δώστου μπουζούκια και δώστου λουλούδια. Πέρασαν καλά, τα ξεπουπούλιασαν όλα. Φτάσαμε, όμως, στην ώρα του λογαριασμού.

Και ποιος θα τον πληρώσει;
Μοιραία όλοι τον πληρώνουμε. Αλλά και αυτοί που φταίνε θα πληρώσουν με πολλούς τρόπους. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πολιτικός να κυκλοφορεί στον δρόμο. Το επίπεδο της Βουλής είναι χειρότερο ακόμα και από την πιο παρακμιακή περιοχή της Αθήνας. Από επίπεδο διαλόγων μέχρι τα πάντα. Η Βουλή μέσα είναι ένα χάος. Κι αυτό είναι για αυτούς μια μορφή πληρωμής. Δεν τα ισοπεδώνω όλα. Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις άξιων ανθρώπων.

Έχετε ρίξει το μεροκάματό σας;
Εννοείται. Δεν μπορώ να απαιτώ από τον επιχειρηματία ή τον διοργανωτή να έχει φτηνές τιμές και εγώ να ζητάω τα μαλλιοκέφαλά μου. Από εμένα ξεκινάει ο επιχειρηματίας. Αν είμαι εγώ σωστός, θα είναι κι αυτός σωστός στις τιμές του.

Βγάλατε, όμως, λεφτά από τη δουλειά. Για αυτό και όταν αρχίσατε να λέτε για τα οικονομικά σας προβλήματα, πολλοί θα σκέφτηκαν πώς είναι δυνατόν να λέει ο Ρέμος ότι δεν έχει λεφτά.
Έβγαλα πολλά χρήματα. Αλλά όλοι μας έχουμε κάνει ένα μεγάλο λάθος στη ζωή μας. Αλλά να σας πω και κάτι; Τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Όλα τα πράγματα στη ζωή μας είναι αναλογικά. Μπορεί για κάποιον τα 1.000 ευρώ να σώζουν τη ζωή του και για κάποιον άλλον τα 100.000 ευρώ να μην είναι τίποτα. Το αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Είναι ωραίο το «όλα για όλους». Ο κομμουνισμός είναι το πιο όμορφο πολιτικό σύστημα, αλλά δεν είναι φτιαγμένο για ανθρώπους. Είναι φτιαγμένο για αγγέλους. Όποιος κάθεται σε καρέκλα εξουσίας αλλάζει. Δεν πά’ να είναι ο επαναστάτης, ο αριστερός, ένας από τους πρωτεργάτες του Πολυτεχνείου. Η γενιά του Πολυτεχνείου άλλωστε δεν μας έφερε εδώ σήμερα; Όποιος παίρνει καρέκλα εξουσίας, ισοπεδώνεται. Ελάχιστοι έμειναν όρθιοι. Ένα άλλο θέμα είναι το πώς πολεμάς αυτή την κατάσταση. Ψηφίζοντας ή απέχοντας; Γράφοντας συνθήματα στους τοίχους; Πετώντας βόμβες; Παίρνοντας πιστόλι στο χέρι; Με ένοπλο αγώνα; Με φυγή; Δεν ξέρω. Εγώ αντιδρώ με την αδιαφορία και τη σιωπή μου.

Ψηφίζετε ή απέχετε;
Απείχα για πολλά χρόνια. Δεν πήγαινα καθόλου. Στις τελευταίες, όμως, εκλογές ψήφισα γιατί αγανάκτησα.

Λέγαμε πριν ότι η νύχτα τελείωσε. Είναι αυτό ευκαιρία για άλλα πράγματα, πιο «μαζεμένα»; Εσείς τον χειμώνα θα συνεργαστείτε με την Άννα Βίσση  σε ένα πρόγραμμα που δεν θα έχει τη λογική της νύχτας και των μπουζουκιών. Τι ακριβώς θα είναι;
Με την Άννα λέγαμε να συνεργαστούμε εδώ και χρόνια. Τώρα ήρθε η στιγμή να βρεθούμε και να δώσουμε μια πιο γήινη διάσταση και μια πιο ανθρώπινη πλευρά σε αυτό που λέγεται «νυχτερινή διασκέδαση». Θα κάνουμε μια μουσική παράσταση και θα απευθυνόμαστε σε ξεκούραστο κόσμο. Δηλαδή θα έρχονται στις 10 και θα φεύγουν στη 1, και Κυριακές η ώρα έναρξης θα είναι ακόμα πιο νωρίς, 9 ή 8, και θα πηγαίνει μέχρι τις 12 ή 1 αντίστοιχα. Το ξενύχτι κουράζει. Και μόνο να κάθεσαι από τις 11 το βράδυ σε ένα τραπέζι και να πίνεις μέχρι το πρωί, είσαι κουρασμένος.

Μιλάμε δηλαδή για πρόγραμμα χωρίς ποτό και τσιγάρο;
Ναι. Η Αρένα Αθηνών θα μεταλλαχτεί σε θέατρο. Θα μπούνε παντού καθίσματα. Θα μας σκηνοθετήσει ο Γιάννης Κακλέας. Γενικά όποιος συμμετέχει θα είναι… μούλτι - συντελεστής: θα παίζει, θα τραγουδάει, θα χορεύει. Θα είναι μια μουσική παράσταση με αρχή - μέση - τέλος. Θα ξεκινήσουμε τον Νοέμβριο. Το εισιτήριο θα είναι για όλα τα βαλάντια με διαβαθμίσεις, αλλά θα έχουν όλοι την ίδια οπτική. Κι αυτός που θα κάτσει πίσω δεν θα είναι στερημένος. Η Αρένα Αθηνών αυτή τη στιγμή είναι ο ωραιότερος χώρος που υπάρχει στην Ελλάδα και από τους ωραιότερους στον κόσμο. Πολλά πράγματα συντελούν στο να περάσει ο κόσμος καλά. Σκέψου να πληρώσεις εισιτήριο και να μην βλέπεις καλά. Δυστυχώς αυτό έχει συμβεί και σε δικό μου πρόγραμμα παλιότερα. Δουλεύαμε σε κάποιους χώρους όπου τα παιδιά καθόντουσαν στο πατάρι και πλήρωναν 20-25 ευρώ το ποτό και με έβλεπαν μέσα από μια οθονίτσα. Πέρασαν αυτές οι εποχές.

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ
Σας έχει κουράσει  η νύχτα;
Από το ’96 που με γνωρίσατε μέχρι τώρα, δουλεύω ασταμάτητα χειμώνα - καλοκαίρι. Η μόνη περίοδος που έκατσα ήταν οι 40 μέρες που πήγα στρατό το 2005 στο κέντρο εκπαίδευσης στην Τρίπολη. Τα πρώτα χρόνια δούλευα γιατί ήθελα να χτίσω τη σχέση με τους ακροατές και τα τελευταία πέντε χρόνια γιατί οι υποχρεώσεις μου είναι τόσο μεγάλες που, αν δεν τα καταφέρω, κινδυνεύω να πάω φυλακή. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

Φιλίες έχετε κάνει μέσα από τη δουλειά;
Κρατάω σχέσεις με ανθρώπους που αγαπώ, όπως με τη Μαρινέλλα – τη θεωρώ μοναδική μες στη ζωή μου – και με πολλούς συναδέλφους. Δεν κάνουμε παρέα, δεν είμαστε φίλοι, αλλά είναι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Παρέες δεν έχω μέσα από τη δουλειά.

Έχετε νιώσει μοναξιά;
Κάποιες στιγμές μόνο. Η μοναξιά είναι σαν την πρέζα: εθίζεσαι και νομίζεις ότι έτσι πρέπει να είναι η ζωή σου. Αρχίζει να σου αρέσει να είσαι μόνος, να μην έχεις έλεγχο, να ξυπνάς ό,τι ώρα θέλεις και να μην έχεις υποχρεώσεις. Αλλά όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση που γίνεται βίωμα. Δύσκολα ξεφεύγεις από τη μοναξιά.

Η κρίση έφερε και καλά;
Αρκετά. Ξεκαθαρίζει το πράγμα. Γενικά, μας φέρνει πιο κοντά ως ανθρώπους. Οι οικογένειες έχουν μαζευτεί. Τα παιδιά φεύγουν πιο δύσκολα από το σπίτι ή πολλοί φοιτητές νοικιάζουν μαζί σπίτι, κάνουν γιορτές, παραγγέλνουν, μοιράζονται. Βέβαια, δεν θα έπρεπε να μας συμβεί όλο αυτό για να έρθουμε πιο κοντά. Ο καθένας μας στον τομέα του πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Για να έχει η επόμενη γενιά μια πιο ξεκάθαρη άποψη για το τι έχει συμβεί.

(topontiki)