Το 2006, οι έδρες του κογκρέσου άλλαξαν χέρια, από τους Ρεπουμπλικάνους στους Δημοκρατικούς. Το 2008 ακολούθησε και ο Λευκός Οίκος. Φέτος οι Ρεπουμπλικάνοι επανέρχονται στο Κογκρέσο.
Η έδρα του γερουσιαστή δεν έχει πλέον τη προστασία και τη μονιμότητα που είχε άλλοτε. Ειδικά σε εκλογικές περιοχές, όπου η διαφορά μεταξύ των δυο κομμάτων είναι αμυδρή. Ανάμεσα σε αυτούς που υπέφεραν τα χειρότερα, είναι οι Δημοκρατικοί στη πρώτη ή δεύτερη θητεία τους, η εκλογή των οποίων πριν από λίγα μόλις χρόνια, είχε χαιρετιστεί ως η απαρχή μιας νέας εποχής για το κόμμα τους.
Αυτού του είδους οι γρήγορες ανατροπές είναι καινούργιο φαινόμενο για τη σύγχρονη πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Πέρασαν τέσσερις δεκαετίες ελέγχου από τους Δημοκρατικούς, πριν οι ψηφοφόροι αποδώσουν τη βουλή των αντιπροσώπων στους Ρεπουμπλικάνους «επαναστάτες» το 1994. Μόλις 12 μήνες αργότερα, οι Δημοκρατικοί επανήλθαν. Και τώρα, 4 χρόνια αργότερα, νάτοι ξανά οι Ρεπουμπλικάνοι. Όπως λέει ένας αναλυτής, «οι ψηφοφόροι θα συνεχίσουν να διώχνουν τους πολιτικούς, μέχρι να πετύχουν το σωστό».
Το κογκρέσο ποτέ δεν ήταν ένας δημοφιλής θεσμός. Όμως οι εκπρόσωποι σαν άτομα ήταν πάντα αγαπητοί στους ψηφοφόρους τους. Όχι πια. Οι ανατροπές που σημειώνονται εδώ και μερικά χρόνια, δεν έχουν γίνει ποτέ στο παρελθόν. Και η όποια χαρά των νεοεκλεγέντων Ρεπουμπλικανών, μετριάζεται από τη γνώση πως ούτε αυτοί χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από το αμερικανικό κοινό. Όπως πολύ σωστά είπε ο νεοεκλεγείς Marco Rubio, υποστηριζόμενος από το tea party, «Η εκλογή αυτή δεν ήταν νίκη του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων, ήταν απλά μια δεύτερη ευκαιρία».
Το αποτέλεσμα ήταν περισσότερο μια καταδίκη του Ομπάμα. Τώρα, η πρόκληση και για τα δυο κόμματα είναι το πως θα χειριστούν την οικονομική ανάκαμψη.
Αν και το κύριο ζήτημα που απασχολεί την Αμερική είναι η οικονομία, η κυβέρνηση Ομπάμα καταναλώθηκε κυρίως στη μεταρρύθμιση του συστήματος της δημόσιας υγείας, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να περάσει νόμους για τη κλιματική αλλαγή, και αγωνιζόμενη να αντιμετωπίσει κρίσεις όπως αυτή της διαρροής πετρελαίου της ΒΡ στο Κόλπο του Μεξικού.
Όλα αυτά κόστισαν ακριβά στους Δημοκρατικούς. Τα στοιχεία δείχνουν πως αυτοί που ανησυχούσαν περισσότερο για την οικονομία είναι αυτοί που έσπευσαν στις κάλπες και ψήφισαν τους Ρεπουμπλικάνους. Και άσχετα αν οι Δημοκρατικοί ισχυρίζονται πως οι πολιτικές τους είναι αυτές που απέτρεψαν μια χειρότερη οικονομική καταστροφή, τα αποτελέσματα δείχνουν πως ο κόσμος δεν πείσθηκε για κάτι τέτοιο.
Η σωστή διακυβέρνηση της Αμερικής απαιτεί ένα βαθμό συναίνεσης και εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο κομμάτων. Όπως όμως όλα δείχνουν, κάτι τέτοιο θα αργήσει να γίνει πραγματικότητα.
Οι Δημοκρατικοί που θα επιστρέψουν στις θέσεις τους τον Ιανουάριο, θα είναι μάλλον πολύ πιο φιλελεύθεροι από πριν, αφού οι περισσότεροι μετριοπαθείς και πιο συντηρητικοί από αυτούς, αποδεκατίστηκαν στις χθεσινές εκλογές. Και όσον αφορά στους Ρεπουμπλικάνους, αυτοί θα πρέπει να πάρουν στα σοβαρά το κίνημα tea party, μια νέα πολιτική δύναμη για την οποία ο συμβιβασμός αποτελεί πρόβλημα και όχι λύση.
Μια άλλη πρόκληση για τα δυο κόμματα είναι το γεγονός πως παρά το ότι ο κόσμος θέλει λύσεις, παράλληλα ανησυχεί για την αύξηση του ρόλου του κράτους στην αμερικανική καθημερινότητα. Όταν εξελέγη ο Ομπάμα, η πλειοψηφία ζητούσε από τη κυβέρνηση να κάνει πιο πολλά. Όσοι όμως από τους ψηφοφόρους ερωτήθηκαν χθες, προτιμούν λιγότερο κράτος!
Πέραν αυτών, ο Ομπάμα θα είναι πολύ πιο ευάλωτος τώρα εν όψει των εκλογών του 2012, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τη προεκλογική του εκστρατεία από αύριο, ενώ το κλίμα θα ευνοεί τις συγκρούσεις μεταξύ των κομμάτων μάλλον, παρά τις συμφωνίες. Πριν μερικές ημέρες ο πρόεδρος έκανε έκκληση στους ψηφοφόρους να του δώσουν περισσότερο χρόνο. «Προσπαθούμε να χτίσουμε ένα ανθεκτικό κίνημα, που δεν είναι ζήτημα μίας μόνο εκλογικής μάχης…», είπε.
Σήμερα αναμένεται να δώσει συνέντευξη τύπου σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσει πόντους. Κάτι ανάλογο είχε πάθει και ο Κλίντον το 1995, και μετά προσπαθούσε να αποδείξει πως ακόμη μετράει. Ο Ομπάμα δεν βρίσκεται σε τόσο άσχημη θέση. Όμως οι μέρες που το έπαιζε άνετος βασισμένος στις ψήφους των Δημοκρατικών πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η μόνη ελπίδα του τώρα, είναι να πείσει τους Ρεπουμπλικάνους να μοιραστούν μαζί του τα βάρη της διακυβέρνησης της χώρας.
S.A. – WashingtonPost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου