Το χιούμορ είναι μια πνευματική διεργασία που δεν διαθέτει κάτι εγγενώς κακό. Παράγεται ακούσια και αναπτύσσεται άδολα, μέχρι τουλάχιστον να εξωτερικευτεί (οπότε και αναμιγνύεται με μια πληθώρα αστάθμητων προσωπικών και κοινωνικών κωδίκων). Στην πρωτογενή φάση του, όμως, όταν ακόμα αποτελεί ατομικό προϊόν διανοίας, που δεν έχει παρεισφρήσει στη δημόσια σφαίρα, συνιστά άκακο, εναλλακτικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Δεν απασχολεί κανέναν εκτός από τον φορέα του, είναι απλώς μια άμεμπτη σκέψη.
Όταν, όμως, το χιούμορ γίνεται αντικείμενο δημόσιας θέασης, αποκτά ισχυρότερη υπόσταση και γεννά αιτίες κριτικής, ακριβώς επειδή στοχεύει και στοχοποιεί, καθώς αναμετράται με το νοητικό αλλά και τον ψυχισμό συγκεκριμένων πια προσώπων. Παύει να αφορά τον φορέα του αποκλειστικά και μετουσιώνεται σε δημόσια έκφραση που επισύρει αντίκτυπο στη συνείδηση ανεξάρτητο από τις προθέσεις και τα κίνητρα παραγωγής του. Σε αυτή τη βάση, είναι προφανές ότι η δημόσια αποτύπωση του χιούμορ πρέπει να γίνεται σε συνάρτηση με την πνευματική και ψυχική ικανότητα του δέκτη του να το εκτιμήσει. Δεν είναι τα πάντα για όλους και δεν είναι όλες οι ώρες πρόσφορες, όταν έχουμε να κάνουμε με αμφοτεροβαρείς δοσοληψίες και αμφίδρομα ερεθίσματα.
Το περιστατικό της φάρσας της Συντέλειας σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη με βρίσκει κάπου στη μέση των αντιδράσεων. Θεωρώ ότι το αστείο των παιδιών ήταν ατυχές. Η βία, ειδικά στην ακροδεξιά μορφή της, που δεν γεννιέται εν βρασμώ, αλλά συνειδητά, δεν είναι συνετό να διακωμωδείται ενώπιον ενός απαίδευτου κοινού, που αφομοιώνει άκριτα ό, τι το εκτονώνει. Δεν είμαι υπέρ των ταμπού γενικά- θεωρώ ότι τα πάντα μπορούν να αποδομηθούν δημιουργικά, αλλά το χιούμορ αποκτά βλαπτική δυναμική, όταν απευθύνεται σε άτομα που άγονται και φέρονται από το mainstreaming, ανήμπορα να διαχωρίσουν τον σουρεαλισμό από την κυριολεξία. Και το ελληνικό κοινό είναι ευεπίφορο στην μαζική πλάνη. Παρεξηγεί τα πάντα, ακόμη κι αυτά που του δίνονται μασημένα. Η άνοδος της ακροδεξιάς βίας τον τελευταίο καιρό, άλλωστε, αντλεί τις ρίζες της από την ατυχή προβολή μιας ακραίας πολιτικής τάσης ως ιστορικά ενδεδειγμένης. Η ψυχολογία της μάζας είναι δομικό υλικό της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα, επομένως, ακόμα και η χιουμοριστική αναπαραγωγή ενός ορισμένου χρονικά και αντικειμενικά τύπου βιαιότητας συντείνει προς την παραπάνω φαυλότητα.
Από την άλλη, δεν μπορώ να μην επισημάνω τον θεατρινισμό της Λιάνας Κανέλλη, ο οποίος σαφέστατα είναι ανεξάρτητος από το αισχρό περιστατικό φασιστικής βίας, της οποίας έγινε θύμα on air λίγο καιρό πριν. Όταν έλαβε χώρα το εν λόγω περιστατικό, η Λιάνα Κανέλλη δεν υπέβαλε καν μήνυση στον Κασιδιάρη, δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να κατακεραυνώσει την Χρυσή Αυγή όσο έπρεπε, αλλά προσπάθησε να πείσει άπαντες πόσο ανεξίκακη είναι μέσα από τις παραδοσιακές γενικεύσεις και φιλοσοφικές ενατενίσεις στις οποίες παραδίδει πάντα κάθε θέμα επικαιρότητας. Ένας βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου είχε μόλις βιαιοπραγήσει εναντίον ενός άλλου και το θύμα θεώρησε σκόπιμο να μας διαβεβαιώσει ότι ο θύτης είναι στην πραγματικότητα ευαίσθητος, με ξεχωριστές επιδόσεις στον χορό! Η Λιάνα Κανέλλη είχε την ευκαιρία να εκδηλώσει ορμητικά τον δικαιολογημένο της θυμό και να ταρακουνήσει την υπνωτισμένη κοινή γνώμη, αλλά προτίμησε να μας αποδείξει πόσο παλικάρι είναι.
Βρίσκω άκαιρη και υπερβολική, λοιπόν, την ετεροχρονισμένη αντίδρασή της εναντίον της φασιστικής βίας εξ αφορμής ενός αστείου, από τη στιγμή που το ίδιο το περιστατικό δεν την ταρακούνησε αρκετά τη στιγμή που έπρεπε. Η έμμεση ανάμνηση είναι λόγος να βάλει τα κλάματα δημοσίως και να χάσει το χιούμορ της για λόγους ηθικής, αλλά η πράξη καθεαυτή ήταν ένα αμελητέο δρώμενο κατά τον χρόνο της διενέργειάς του; Δεν αμφιβάλλω για την ψυχολογική φόρτιση της κυρίας Κανέλλη, αλλά με παραξενεύει το κουράγιο της να βγει ξανά στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ (μετά την καταρράκωση που υπέστη από τη Συντέλεια, όπως ισχυρίστηκε η ίδια) για να κάνει λογοπαίγνια και να απευθυνθεί στον λαό συγκινημένη.
Κακό timing, ασυλλόγιστες πρακτικές. Ισχύει για κάθε πλευρά.
http://www.lifo.gr/team/thecurlysue/33267
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου