Το Κράτος προσπαθεί να δημιουργήσει σε ανθρώπους επώνυμους ένα αίσθημα ανασφάλειας: είναι σαν να τους εκβιάζει να δηλώσουν περισσότερα για να αποφύγουν το κρέμασμα στα μανταλάκια. Ως πρακτική είναι και αναποτελεσματική και γελοία. Τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν η ελληνική αστυνομία να βγάζει κάθε χρόνο τη λίστα των γνωστότερων εγκληματιών και να τους ευχαριστεί για τη συνεργασία – θέλω να πω πως αν οι τραγουδιστές είναι εγκληματίες τους πιάνεις!
Όλα τα άλλα απλά γεννούν απορίες: γιατί π.χ σε αυτή τη λίστα έπρεπε να υπάρχουν και όσοι τα εισοδήματα τους τα δηλώνουν; Τι νόημα έχει όλο αυτό εκτός από το να τους βάλουν να τσακωθούν μεταξύ τους; Ανόητη ήταν επίσης και η σχολιογραφία που συνόδευσε την είδηση σε συγκεκριμένες εφημερίδες. Γράφτηκε π.χ ότι τα νυχτοκάματα παραμένουν τις τάξης των 5 και των 10 χιλιάδων ευρώ παρά την κρίση και ότι ένας τραγουδιστής που εισπράττει αυτά τα ποσά βγάζει πάνω από 3 εκατ ευρώ το χρόνο: σόρι αλλά δεν υπάρχει κανείς που να κάνει 350 μεροκάματα!
Η ιστορία αυτή πάντως δίνει τη δυνατότητα να γίνουν δυο επισημάνσεις: η μία αφορά τη φοροδιαφυγή και η άλλη την υποκρισία. Θέλουμε να μιλήσουμε λίγο σοβαρά για φοροδιαφυγή; Πολύ ωραία. Αν ήμουν τραγουδιστής και ο επιχειρηματίας που συνεργάζομαι μου πλήρωνε το σύνολο της εφορίας (δηλαδή το 45% επί των εσόδων μου) προφανώς και θα τα δήλωνα όλα: χωρίς να αμφιβάλω ότι υπάρχουν κι αυτοί που πληρώνουν κανονικά και από την τσέπη τους, πάω στοίχημα ότι κάποιοι που δηλώνουν πάρα πολλά έχουν την τύχη να τα πληρώνει για λογαριασμό τους ο επιχειρηματίας και μπράβο τους. Αν δεν βρεις όμως τον επιχειρηματία, υπάρχει το άλλο εύκολο λογιστικό τρικ, δηλαδή η εταιρεία.
Τα χρόνια που ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε το «Σ αγαπώ Ω εταιρεία» πέρασαν, τώρα η εταιρεία δεν είναι η δισκογραφική, αλλά η ΕΠΕ του κάθε καλλιτέχνη. Όλοι σχεδόν καταφεύγουν στο ίδιο τρικ: δημιουργούν μια εταιρεία που κλίνει τις συμφωνίες τους, οργανώνει τις συναυλίες τους, βρίσκει τους χορηγούς τους, φροντίζει το image τους κτλ και αυτή εισπράττει τα χρήματα τους. Τα κέρδη αυτής της εταιρείας, αν και εφόσον υπάρχουν (αφού σε αυτή περνάμε τα έξοδά μας και ακόμα και τα ακίνητα μας ή τα αυτοκίνητά μας), φορολογούνται με 25% - ποσό μικρότερο από το 45% με την οποία θα φορολογούνταν τα ίδια εισοδήματα αν ήταν ατομικά. Αυτό το 25% μας το πληρώνει ευκολότερα και ο επιχειρηματίας καθώς ακόμα κι αν του κόβαμε απλή απόδειξη από μπλοκ παροχής υπηρεσιών, η παρακράτηση φόρου θα ήταν ανάλογη. Ετσι και του κοστίζουμε λιγότερα και έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.
Προσοχή όμως: με βάση το φορολογικό δίκαιο η εταιρεία αυτή δεν μπορεί να περνά τα δικά της κέρδη στο δικό μας τραπεζικό λογαριασμό: αν αυτό συμβαίνει είναι παράνομο. Μπορεί να τα περάσει μόνο ως μέρισμα: σε αυτή την περίπτωση όμως η φορολόγηση του μερίσματος είναι ανάλογη με αυτή του ατομικού μας εισοδήματος – με απλά λόγια δεν κερδίζεις τίποτα, εκτός αν η εταιρεία μπαίνει μέσα (!) ή αποδίδει ελάχιστο μέρισμα χάρη π.χ σε εικονικά της έξοδα. Αυτό θα έπρεπε να κοιτάξουν οι αρμόδιες υπηρεσίες και όχι να δίνουν λίστες με ονόματα δημιουργώντας εντυπώσεις. Υπάρχουν εικονικά έξοδα στις εταιρείες; Υπάρχει παρανομία στην καταβολή των μερισμάτων; Αν ναι, με τις παρανομίες ασχολούνται οι εισαγγελείς. Το τι δηλώνει κάποιος δεν αφορά κανένα: το αν παρανομεί μας αφορά και μας ενδιαφέρει.
Η άλλη διάσταση της ιστορίας αυτής είναι η υποκρισία και από δαύτη πλημύρισε το διαδίκτυο τις προηγούμενες μέρες. Ο δημόσιος, χάρη στο twitter, διάλογος του Μανώλη Καψή με τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Χάρης Αλεξίου κατέδειξε ότι η κρίση δε δημιουργεί ευκαιρίες, δημιουργεί πανικούς. Ο προβληματισμός που κάπως άκομψα δημιούργησε ο Μανώλης Καψής είναι αν οι «ψευτοαριστεροί» (όπως αποκάλεσε τις τραγουδίστριες) δικαιούνται να ομιλούν (αθάνατε Κουτσόγιωργα…) από τη στιγμή που δεν δηλώνουν τα αληθινά τους ατομικά εισοδήματα. Επειδή δεν είμαι υποκριτής ομολογώ ότι κι εμένα αυτό μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό: δεν κρύβω πως κατά καιρούς ανακατεύομαι όταν διαβάζω δηλώσεις τραγουδιστών για φτώχεια, πείνα, χούντα, εξαθλίωση και άλλα πολλά που ανάθεμα κι αν γνωρίζουν.
Ομολογώ ότι και εγώ νοιώθω το στομάχι μου να γυρνάει σαν μπετονιέρα όταν διάφοροι (ειδικά οι περίφημοι έντεχνοι) μιλάνε για τον καημένο τον κοσμάκι που υποφέρει και τραγουδάνε στο Παλλάς με είσοδο 50 ευρώ ή σε μουσικές σκηνές όπου πληρώνεις και είσοδο και τα ποτά πανάκριβα. Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα, αν κάποια από τα λόγια αυτά λέγονται γιατί εξασφαλίζουν συμπάθειες ή γιατί συντηρούν εικόνες από ένα προ πολλού ψιλοχαμένο προοδευτιλίκι – αν αποτελούν π.χ ένα είδος ωδής στα χαμένα νιάτα τους.
Σαφώς και δε μου μοιάζει πολύ αριστερό να σκέφτεσαι πως θα φτιάξεις εταιρείες για να γλυτώσεις από την εφορία (προς Θεού νομίμως…). Όμως από την άλλη ισχύει και ότι όσο υποκριτές και αν είναι αυτοί που παίζουν κρυφτούλι με την εφορία φωνάζοντας κάτω η Χούντα, άλλο τόσο λερωμένη έχουν τη φωλιά τους και όσοι από το δικό τους μετερίζι δεν συγκρούστηκαν ποτέ με λαϊκίστικές αντιλήψεις τον καιρό της φούσκας. Θέλω με απλά λόγια να πω ότι ο Μανώλης Καψής π.χ για να γίνει επικριτικός έπρεπε να δει πιθανότατα το μισθό του να πετσοκόβεται: δεν τον θυμάμαι να κάνει τέτοιες επιθετικές επισημάνσεις πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια, μολονότι οι πρακτικές των σήμερα κρεμασμένων στα μανταλάκια ήταν ανάλογες!
Ο άνθρωπος μπορεί να αντιτείνει ότι δεν γνώριζε ή ότι τότε η Ελλάδα είχε λιγότερα προβλήματα – όπως όμως και να έχει το πράγμα ένα είναι δεδομένο: με τις υποκριτικές αντιλήψεις και τη λογική του «ψάξε να βρεις νόμιμους τρόπους να κλέβεις το Κράτος» θυμηθήκαμε να οργιστούμε (λίγο πολλοί όλοι) όταν η φούσκα έσκασε. Οσοι μάλιστα δουλεύουμε στα ΜΜΕ, και άθελά μας επηρεάζουμε συνειδήσεις, μια ευθύνη για τη χρεοκοπία των αντιλήψεων που προηγήθηκε της χρεοκοπίας της οικονομίας, την έχουμε: στο φινάλε η δουλειά της Αλεξίου και της Γαλάνη είναι να τραγουδάνε και το κάνουν τόσο υπέροχα που και κάποιες πολιτικές μπαρούφες τους μπορεί να συγχωρεθούν. Η δική μας δουλειά ήταν να δείξουμε σθένος απέναντι στην υποκρισία και στο λαϊκισμό όταν έπρεπε. Τώρα πολύ φοβάμαι ότι είναι αργά. Για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου