Πάρα πολύ κρίσιμο το παιχνίδι με τους Τσέχους και σχετικά με την ενδεκάδα. Αν τα χαρτιά βγάλουν να ξεκινήσουν πάλι ο Νίνης και ο Γκέκας, κλάψε με, μάνα, κλάψε με, μια νύχτα με φεγγάρι. Στο πρώτο παιχνίδι ο παίκτης που καβάλησε τους Πολωνούς και έδωσε στην ομάδα δύναμη, ρυθμό και ταχύτητα, ήταν ο Σαλπιγγίδης. Αυτός έβαλε το γκολ, αυτός κέρδισε το πέναλντι και αυτός γενικά τους ανακάτεψε όλους. Αν ο Σάντος ξεκινήσει πάλι με αυτή την αμελητέα ποσότητα, τον Νίνη, και όχι με τον Σάλπι, πάει να πει ότι ο άνθρωπος έχει τρελόχαρτο.
Επίσης είναι απαράδεκτο να επιμένει ο Σάντος σε αυτό το ντυμένο ξύλο, τον Γκέκα, και να αφήνει εντελώς στην απ’έξω τον Μήτρογλου. Μα είναι ποτέ δυνατόν να σαμποτάρεις ετσι τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, που έκανε περυσι μάγκα τον Λεμονή και ακόμα πιο μάγκα φέτος τον Δώνη; Με τον Αναστασάκο, τον Σφακιανάκη και τον Δημούτσο έπαιζε στον Ατρόμητο και ξεπάτωσε στα γκολ όλες τις ομάδες. Εγω τον Μήτρογλου δεν τον πολυπάω, γαιτί είναι τεμπέλης, αλλά σαν τον Γκέκα θέλει πέντε για κολατσιό. Οταν του φέρουν τη μπάλα μέσα στην περιοχή ο Σαλπιγγίδης, ο Καραγκούνης, ο Σαμαράς ή ακόμα και ο τεχνιτάκος Φορτούνης, ξέρει να τη στοπάρει, έχει ωραία απαλλαγή από τον αντίπαλο και μπορεί να κάνει το σωστό τελείωμα. Ο Γκέκας, τι διάολο μπορεί να κάνει από αυτά;
Μετά τον τραυματισμό του Αβραάμ και την αποβολή του Παπασταθόπουλου, δυο λύσεις έχει στα σεντερ μπακ ο Σάντος. Η να βάλει δίπλα από τον Κούλη τον Κατσουράνη, έχοντας στα χαφ τον Μανιάτη, τον Καραγκούνη και τον Μάκο, ή να βάλει δίπλα από τον Κούλη, τον Μαλεζά και τη θέση του Μάκου στα χαφ να πάρει ο Κατσουράνης. Μου αρέσει εμένα αυτή η λύση, διότι ο Μαλεζάς είναι πιο σκληρός στην πίεση και κυρίως πιο αλτικός.
Βλέποντας τους Τσέχους με τους Ρώσους, όλοι διαπιστώσαμε ότι οι Τσέχοι αμυντικοί είναι για τον γαϊδαρο καβάλα. Πιο αργοί και από τον επιτάφιο και αφήνουν πολλούς άδειους χώρους. Αρα, τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Διείσδυση και κόντρα διείσδυση. Πάντως, μπροστά οι Τσέχοι είναι πιο επικίνδυνοι από τους Πολωνούς...
Για τις υπόλοιπες ομάδες της διοργάνωσης και από ότι είδαμε στα πρώτα παιχνίδια, θα αναφέρω επιγραμματικά τα εξής: Την Ιταλία την περιμέναμε χειρότερη και είναι καλύτερη. Αντίθετα, τη Γερμανία την περιμέναμε καλύτερη και είναι χειρότερη. Η Ολλανδία δεν έχει τη φρεσκάδα που είχε στο Μουντιάλ του 2010. Αγνώριστος ο Σναϊντερ, άδειο μύδι πάντα ο Ρόμπεν, ξεπέρασε και το τελευταίο σώσμα ο Φαν Μπόμελ και σε ρηχά νερά ο Φαν Πέρσι. Εντύπωση μου έκανε η αδύνατη άμυνά της. Μέχρι και ο ξοφλημένος Ρόμενταλ έκανε ότι ήθελε εκεί μέσα.
Ο Ντελ Μπόσκε έφτιαξε μια μικτή Ρεάλ-Μπαρτσελόνα και της φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας. Παίζει το γνωστό τεχνικό ποδόσφαιρο με τις πολλές πάσες, αλλά μπροστά δεν υπάρχει ούτε ένας κλασικός κυνηγός. Εξι χαφ πάνε να κάνουν τα πάντα. Αν σε βρουν ανοιχτό θα σε πετσοκόψουνε. Υπάρχουν, όμως δύο αδύνατα σημεία. Δεν έχει σπουδαία άκρα και πίσω ο Πικέ είναι σε τραγική κατάσταση. Αυτό που με ενθουσίασε πολύ από την Ιταλία, ήταν ότι δεν δίστασε να παίξει με τρία σέντερ μπακ. Μπράβο στον Πρατέλι για αυτήν την καινοτομία...
(real)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου