Κατά την πρώτη δεκαετία του ευρώ, τα χρηματοπιστωτικά συστήματα της Ευρωζώνης «έπεσαν με τα μούτρα» στα κρατικά ομόλογα, απελευθερωμένα από τον κίνδυνο υποτίμησης νομισμάτων όπως η δραχμή, η λιρέτα, η πεσέτα και το εσκούδο.
Όμως, οι επενδυτές παρέβλεψαν τον κίνδυνο χρεοκοπίας των χωρών, χωρίς την υποστήριξη των εθνικών κεντρικών τραπεζών, τονίζει ο αρθρογράφος.
Με τα προβλήματα της Ελλάδα να βγαίνουν πρώτα στην επιφάνεια, πλέον οι ανησυχίες για εξάπλωση της κρίσης χρέους έχουν σχεδόν ανατρέψει την ιστορική διαδικασία οικονομικής ενοποίησης στην Ευρώπη με πολλαπλές πιθανές συνέπειες.
Για τις υπερχρεωμένες χώρες που θα πρέπει κατ’ επανάληψη να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους, η «επενδυτική άμπωτη» προμηνύει μάχη μακράς διαρκείας, σημειώνει η WSJ.
Το μέγεθος της αλλαγής δείχνει ότι η Ευρωζώνη δεν πάσχει απλώς από μία βραχυπρόθεσμη κρίση εμπιστοσύνης, καθώς η σανίδα σωτηρίας για κάποια ευρωπαϊκά κράτη φαίνεται να απομακρύνεται για χρόνια, αφήνοντας τα εκτεθειμένα στον κίνδυνο κατάρρευσης.
Στη χειρότερη περίπτωση, η στενότητα θα μπορούσε να προκαλέσει κύμα κρατικών χρεοκοπιών, απειλώντας με παράλυση το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης. Η βαθιά ύφεση, που θα επέφερε θα σήμαινε την έξοδο χωρών από την Ευρωζώνη ή ακόμα και διάλυση της, καταλήγει η Wall Street Journal.
capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου