Ωστόσο, αντί κάποιοι να υποδεχτούν με χαρά και ικανοποίηση αυτήν την υπεύθυνη στάση, καθώς και την δυναμική που δημιουργεί για το μέλλον, άρχισαν να περιφέρουν την μιζέρια και την γκρίνια τους, κοπτώμενοι υποτίθεται είτε για την φοιτητική εκπροσώπηση (που καταργείται) είτε για το καλό της ΔΑΠ η δύναμη και οι εξουσίες της οποίας τώρα θίγονται και περιορίζονται.
Νομίζω οτι είναι ώρα η ΝΔ να αντιμετωπίσει κατάματα κάποιες αλήθειες, και να τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι της ΔΑΠ και της κυριαρχίας της στα ΑΕΙ. Πριν όμως διαβάσετε τις παρακάτω γραμμές, πρέπει να γίνει κατανοητό οτι δεν βρισκόμαστε στα ρομαντικά χρόνια της δεκαετίας του 80 ή εστω των αρχών του 90 που διεξαγόταν ενας αδυσώπητος ιδεολογικός πόλεμος στα αμφιθέατρα μέσα στα οποία η ΔΑΠ στήριζε πρωτοπόρες θέσεις που θεωρούνται σήμερα αυτονόητες και που κατήγαγε σημαντικές νίκες απέναντι σε εξίσου συγκροτημένους αντιπάλους. Σήμερα, και εδώ και πολλά χρόνια, η ΔΑΠ εισπράττει τους τόκους εκείνων των νικών που κάθε χρόνο αυγάτιζαν τα ποσοστά της, καθώς από την στιγμή που καθιερώθηκε ως κυρίαρχη δύναμη στο πανεπιστημίο, μεταβλήθηκε σε ένα ισχυρό καθεστώς που δύσκολα μπορούσαν να αποδομηθεί. Η παντοδυναμία και οι πρωτίες της ΔΑΠ αποτελούσαν πόλο έλξης για τους φοιτητές (κυρίως τους κάθε φορά πρωτοετείς) που αναζητούσαν να ενταχθούν κοινωνικά μέσα στο νέο τους περιβάλλον (αυτό της σχολής τους), που θαμπώνονταν από τα λαμπερά πάρτυ και τις εκδρομές, που βολεύονταν από τις κάθε είδους διευκολύνσεις που τους παρείχαν οι συνδικαλιστές-φοιτητοπατέρες: σημειώσεις, ακόμα ακόμα και επιτυχία στα μαθήματα «δικών μας» καθηγητών, κυρίως σε περιόδους προεδρικών ή πρυτανικών εκλογών..
Άβολες και ενοχλητικές αλήθειες οι οποίες όμως πριν σας κάνουν να εξεγερθείτε γιατί δεν ήταν αυτή η ΔΑΠ που εσείς θυμάστε, αναλογιστείτε το εξής: Αλήθεια, πως ειναι δυνατόν να διαπιστώνει η (κεντρο)δεξιά οτι πάσχει στις νεανικές ηλικίες όταν στα πανεπιστήμια τόσοι νέοι υποτίθεται εμφορούνταν απο αντίστοιχες ιδέες; Αλήθεια, που είναι ή που πήγαν όλοι αυτοί οι νέοι όταν τελειώσαν τις σπουδές τους; Αλήθεια, πόσες ΟΝΝΕΔ, πόσες νομαρχιακές, πόσες οργανωσεις του κόμματος στελέχωσαν αυτοί οι νέοι; Και μην μου δείξετε κάποιες περιπτώσεις κομματικών γραφειοκρατών, κυρίως σε μεγαλοπούλεις που μπήκαν μέσα στον κομματικό μηχανισμό... Ούτε να μου θυμήσετε τις ευθύνες του κόμματος, που ήταν και παραμένει εν πολλοίς κλειστό στους νέους. Μιλώ για την πλατιά μάζα των γαλάζιων φοιτητών/τριων ψηφοφόρων οι οποίοι -αν μη τι άλλο διάολε- θα έπρεπε να εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις να στηρίζουν το κόμμα, σε αυτήν την κρίσιμη και δυναμική ηλικιακή ομάδα η οποία συμπεριλαμβάνει τους νέους κατά την διάρκεια των σπουδών τους και λίγο μετά απο αυτές. Ολα τα παραπάνω δεν είναι καθόλου άσχετα με το θέμα μας. Πιστεύω οτι σχετίζονται άμεσα με το γεγονός οτι σήμερα οι φοιτητές οι οποίοι στηρίζουν την ΔΑΠ είναι πολύ λιγότερο συνειδητοποιημένοι. Ως εκ τούτου, όταν βαυκαλιζόμαστε οτι κυριαρχούμε σε έναν χώρο (αυτό των φοιτητικών συλλόγων) όπως κάνει το ΠΑΣΟΚ με την παντοδύναμη ΠΑΣΚ, καλό είναι να σκεφτόμαστε οτι αυτές οι νίκες για το κόμμα δεν έχουν καμιά πραγματική αξία παρά καθαρά συναισθηματικό και συμβολικό, για να μην πω φαντασιακό, χαρακτήρα.
Ωστόσο, οι νίκες αυτές έχουν μια πραγματική και ουσιαστική αξία για μια μικρή κάστα ανθρώπων που είτε επιθυμούν νααναρριχηθούν πολιτικά στο κόμμα, είτε ακόμα χειρότερα για την ελληνική κοινωνία, προσπαθούν να επιβιώσουν καταβάλλοντας την μικρότερη δυνατή προσπάθεια και εργασία σε ένα σύστημα που εξ ορισμού θα έπρεπε να ήταν πολύ αυστηρό και αντικειμενικό: στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Αυτή η κάστα των φοιτητοπατέρων, των οποίων τοανάστημα είναι δυσανάλογο ένθεν και ένθεν του περιβόλου του πανεπιστημίου, μέχρι σήμερα και σε κάθε εκλογή προέδρου ή πρύτανη, διαπραγματευόταν ακριβά την ψήφο της και της μάζας που καθοδηγούσε.
Τίνος ομως τα συμφέροντα εξυπηρετούσε αυτή η στάση; Μήπως του κόμματος; Σε καμιά περίπτωση καθώς οι ακαδημαικοί δάσκαλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, δεν δίσταζαν να συμπηγνύουν ανίερες συμμαχίες ή να στηρίζουν αλλότριες πολιτικές θέσεις, υπακοούντας κάθε φορά στο στενό συντεχνιακό τους ή προσωπικό συμφέρον. Μήπως του πανεπιστημίου; Δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι όλες οι επιλογές των φοιτητοπατέρων αυτών έγιναν με γνώμονα το καλό του πανεπιστημίου, γνωρίζοντας ακριβώς τις λυσσαλέες προσπάθειες που κατέβαλλαν καθε φορά οι υποψήφιοι να εξασφαλίσουν την υποστήριξη μιας παράταξης και τις δεσμεύσεις που αναλάμβαναν, αυτοί, κοτζάμ καθήγητες, σε αυθάδη και αλλαζονικά παιδάκια (ή όχι και τόσο παιδάκια, κάποιες φορές, καθώς κάποιοι φοιτητοπατέρες φιλοδοξούσαν μάλλον να συνταξιοδοτηθούν από το πανεπιστήμιο...). Μήπως τουλάχιστον το συμφέρον των φοιτητών, για καλύτερες συνθήκες σπουδών ή φοιτητικής μέριμνας; Μπα...Πολλοί οι τελικοίαποδέκτες της ωφέλειας. Ωστόσο, τα στελέχη της παράταξης και κάποιοι κολλητοί είναι λιγότεροι, οπότε για αυτούς είναιπιο εύκολο μια χάρη να απαιτηθεί και να χορηγηθεί αντίστοιχα, από τους χωρίς καμιά αξιοπρέπεια καθηγητές που έσπευδαν να διαπραγματευτούν με τους φοιτητές τους, αυτούς που υποτίθεται όφειλαν να διδάξουν.
Αυτά βέβαια δεν ισχύουν μόνο για τη ΔΑΠ αλλά και για τις υπόλοιπες παρατάξεις. Αναφέρομαι όμως στη ΔΑΠ γιατι αυτή είχε την μεγαλύτερη επιρροή και γιατι τα του οίκου μας πρέπει να λύσουμε πρώτα. Με άλλα λόγια, πιστεύω ακράδαντα οτι οι παρατάξεις είχαν εδώ και καιρό μετρατραπεί σε διαφθορεία ψυχών (των φοιτητών που εκπαιδεύονταν απο νεαρή ηλικία στην διαπλοκή και την συναλλαγή) αλλά και θεσμών (θεσμών πολιτικών αλλά και ακαδημαικών). Για να το πω με ένα σχήμα, στα ΑΕΙ και ΤΕΙ το αντίστοιχο της ΠΑΣΚΕ είναι η ΔΑΠ και τα –ανά πανεπιστήμια- στελέχη της είναι οι μικροί Φωτόπουλοι της ΓΕΝΟΠ που δεν μασάνε μία μπρος στα συμφέροντα του θεσμού/οργανισμού (ΔΕΗ για τον Φωτοπουλο, ΑΕΙ για τους μικρούς γαλάζιους Φωτόπουλους) ή ακόμα ακόμα και του πολιτικού τους χώρου, όταν αυτός δεν στοιχίζεται πίσω απο τις μικροπολιτικές στοχεύσεις της μικρής κάστας των ιδίων των συνδικαλιστών ή φοιτητοπατέρων.Και το ερώτημα λοιπόν είναι: Μια τέτοια ΔΑΠ θέλει η ΝΔ έστω και αν της χαρίζει νίκες; Μια ΔΑΠ που θα βγάζει δυνητικούς μελλοντικούς Φωτόπουλους; Ή μια ΔΑΠ που τα στελέχη της θα βρίσκονται εκεί απο αγνή ιδεολογική προσήλωση σε κάποιες αρχές, χωρίς να περιμένουν κάποια ανταλλάγματα από την διαπλοκή τους με τους καθηγητές τους κατά την ανάδειξη κάθε τόσο των ακαδημαικών αρχών; Θέλουμε μια ΔΑΠ με ΔΑΠιτες που θα έχουν αρχές, αξίες, ιδεολογία, ή που θα ενδιαφέρονται μόνο να περάσουν αβρόχοις ποσί κανα μαθηματάκι, θα τους απασχολεί πως θα ξεφαντώσουν στην Μυκονο, και θα προσδοκούν κάνα δωρεάν μπουκάλι σε μπουζουκομάγαζο;Οταν απαντηθούν αυτα τα ερωτήματα, ίσως δούμε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο και ένα καλύτερα στελεχωμένο κόμμα....
Γιατί οι μικροί γαλάζιοι Φωτόπουλοι, με τον τρόπο που έμαθαν να κινούνται στο πανεπιστήμιο, θα κινηθούν και στο κόμμα και στην κεντρική πολιτική σκηνή, αν ποτέ φτάσουν εκεί... Και τότε το διακύβευμα δεν θα είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Θα είναι η ίδια η χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου