« Χρόνια σεισμών –όγκοι θαμμένων οιμωγών –κοπάδι πόνοι».. το μέλλον που έρχεται…..

Του Πασχάλη Τσολάκη

Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία. Χιλιάδες χρόνια πέρασαν , γίνανε θρύλος, θρύλος ζωντανός , επίκαιρος, που αναπαράγεται παγκοσμίως ως επικό έργο.

Τι κοινό μπορεί να έχουν οι σημερινοί τριακόσιοι με εκείνους; Για πια κοινή καταγωγή μιλάνε; Ιμιτασιόν έκδοση είναι χωρίς περιεχόμενο! Αν τότε οι ηγέτες .....
πέφτανε στην μάχη, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, οι σημερινοί, πέφτουν γονυπετείς τοις κείνων ρήμασι, δηλαδή των αγορών, για να μην χάσουν την φιλήδονη , άκοπη, πλουσιοπάροχη, ζωή των μνηστήρων!

Ακρωτηριάζουν την πατρίδα τους, πουλάνε όσο – όσο στα καρότσια του ξεπεσμού, τα όνειρα του λαού και τις ελπίδες. Ξεσχίζουν τα στήθη των νέων να δούνε τι όνειρα γεννάνε για να καρατομήσουν τα επικίνδυνα! Η «Υψηλή Πύλη» αποφάσισε τον κεφαλικό φόρο και οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες ανέλαβαν να τον εισπράξουν και να τον αποδώσουν!

Τεχνογνωσία, βάπτισε ο πρωθυπουργός της χώρας τους αρμοστές που θα έρθουν να επιβάλλουν τα δικά τους μοντέλα διοίκησης, όπως επιθυμεί η ύπατη διεθνής οικονομική αρμοστεία

Παραχωρούνται και εκχωρούνται σε ιδιώτες όλες οι στρατηγικής και εθνικής σημασίας επιχειρήσεις με ταυτόχρονη ελαστική εργασία και μεροκάματο (όσοι θα βρίσκουν και αν θα βρίσκουν) 22,5 ευρώ! Κι έχουν το θράσος και δίνουν συνεντεύξεις και οι παρουσιαστές, παπαγαλάκια, μοντελάκια, τους χαϊδεύουν και συνηγορούν στις πολιτικές τους.

Για τα κοράκια γίναν οι δειλοί, γράφει ο ποιητής, κι η γης, η πιο αθώα μάνα των καιρών, τον πικραμένο σπόρο των καλών, χωρίς θυμό προσμένει.

Με την πολιτική τους, μας πήραν πια και μας πηγαίνουν στην υποταγή και είναι φωνή βοώντος η φωνή μας και τα παιδιά μας δέσμια στην πιο χαμένη ώρα , μόνα τους, στην πιο ανήλεη μπόρα.

Θεέ, γράφει ο Ελύτης – πόσο γαλάζιο ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε. Τώρα οι πολίτες αυτής της χώρας χάσανε και το γαλάζιο του ουρανού. Το μόνο χρώμα που βλέπουν είναι ο τρόμος, ο φόβος και ο πόνος.

Οι ποιητές όμως , ποτέ δεν το έβαζαν κάτω και γράψανε. Γιατί υπάρχει ο τρόμος, υπάρχει και η άμυνα στον τρόμο. Γιατί υπάρχει ο φόβος, υπάρχει και η άμυνα στο φόβο. Γιατί υπάρχει ο πόνος, υπάρχει και η άμυνα στον πόνο. Κι είναι πιο μεγάλη η γεύση της μάχης από την πίκρα της παραδοχής. Κι είναι πιο τρανή η έφοδος, από την πίκρα της αναμονής. Κι είναι προτιμότερη η πτώση στην μάχη, από την στυφή ανάφλεξη μες στην φυγή.

Καληνύχτα ευτυχία – η νύχτα με σφίγγει από τον λαιμό σαν τοκογλύφος. Πως παγιδεύτηκα σε αυτές τις νύχτες.

Υ.Γ (προσωπική άποψη) Από την στιγμή που ο απλός και αδύναμος πολίτης βαδίζει στην δυστυχία, πιο σενάριο λοιπόν είναι καταστροφικό; Δεν είναι λογικό να θέλω, από την στιγμή που με χρησιμοποιείς και με θυσιάζει για να σωθείς εσύ, να έρθεις μαζί μου στην δυστυχία! Οι ανθρωπιστικοί κώδικες υπαγορεύουν πως οι λίγοι θυσιάζονται για τους πολλούς και όχι οι πολλοί για τους λίγους. Ναι λοιπόν στους ανθρωπιστικούς κώδικες, όχι στους πολιτικούς κώδικες που εξυπηρετούν τους λίγους.
Για την αντίσταση μπροστά στον τρόμο λέω. kozangr