Το κλισέ που έρχεται εύκολα στο στόμα πολιτικών και δημοσιολόγων λέει ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Κι όμως μια χαρά… αδιέξοδα έχουν οι Δημοκρατίες. Η ιστορία βρίθει Δημοκρατικών καθεστώτων που αυτοκτόνησαν. Να θυμηθούμε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης;
Τη Δημοκρατία του Λαικού Μετώπου στην Ισπανία το 1936; Ακόμη και τη δική μας [έστω κολοβή] Δημοκρατία του 1967;
Οι Δημοκρατίες δεν έχουν αδιέξοδα, μόνον όταν εκείνοι που έχουν αναλάβει να τις υπηρετήσουν από τα κρίσιμα πόστα, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, δεν δειλιάζουν, δεν........
κρύβονται και παίρνουν αποφάσεις που εξυπηρετούν το συμφέρον των πολιτών, ακυρώνοντας τα σχέδια παρακρατικών μηχανισμών[παλιότερα], εξωθεσμικών κέντρων [σήμερα] και φιλόδοξων ad hoc ηγετίσκων [ενδεχομένως αύριο].
Ο εκφυλισμός των θεσμών, η προφανής αδυναμία της κεντρικής διοίκησης, η κρίση του κομματικού φαινομένου και το βαθύ τραύμα στις σχέσεις πολιτικών-πολιτών συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει συναίσθηση των κινδύνων. Ωστόσο οι κινήσεις της και ιδιαίτερα η ρητορική του πρωθυπουργού δεν πείθουν. Το έλλειμμα νομιμοποίησης δεν λύνεται με δημοψηφίσματα. Πρόκειται για ευτελή κόλπα που έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία, να την εγκλωβίσουν στη λογική διχαστικών διλημμάτων, να την φοβίσουν και, τελικώς, να την παραλύσουν.
Η μόνη τίμια στάση είναι η προσφυγή στις κάλπες. Το επιχείρημα ότι δεν θέλουν εκλογές οι δανειστές μας είναι αστείο. Η άποψη ότι οι κάλπες θα καθυστερήσουν την υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη οικονομική κρίση δεν αντέχει στην κριτική. Χώρες με παρόμοια προβλήματα, όπως είναι η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, έκαναν εκλογές, άλλαξαν κυβερνήσεις και ούτε καταστράφηκαν ούτε οι δανειστές απέσυραν την εμπιστοσύνη τους.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει εκλογές γιατί φοβάται ότι θα τις χάσει. Τα περί ιστορικής ευθύνης, την οποία δεν πρόκειται να απεμπολήσει ακούγονται ωραία, αλλά πλασάρονται για να φασκιώσουν τους βαθύτερους λόγους της άρνησής της να προχωρήσει σε εκλογές. Αν ήταν σίγουρη ότι θα τις κέρδιζε, δεν θα δίσταζε.
Σίγουρη, όμως, ότι θα κερδίσει τις εκλογές δεν πρόκειται να είναι ποτέ μέχρι τη λήξη της θητείας της. Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της. Η οριακή ήττα που πιθανολογεί σήμερα μπορεί να γίνει πανωλεθρία αύριο και οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές για το ΠΑΣΟΚ. Σε περίπτωση συντριβής θα απειληθεί η συνοχή του.
Όμως, το μέλλον του ΠΑΣΟΚ ας απασχολήσει τα στελέχη και τα μέλη του. Οι πολίτες αγωνιούν για την πορεία της χώρας. Κι αυτή δεν θα είναι «αναίμακτη» αν στην κορυφή της παραμένει μια κυβέρνηση που δεν πιστεύει στην πολιτική που ακολουθεί, που αμφισβητείται από πλατιές μάζες, που σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, που βολοδέρνει.
Οι εκλογές, επίσης, θα δώσουν την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να σταθμίσουν τα πράγματα, να εξετάσουν το ρεαλισμό των εναλλακτικών προτάσεων που διεκδικούν την εξουσία, να τεστάρουν τη σοβαρότητα όσων διατείνονται ότι διαθέτουν τη μαγική συνταγή, αλλά και εκείνων που υπόσχονται καλύτερες μέρες αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, την Ευρωπαική Ενωση και επιστρέψει στη δραχμή. Όλα στο τραπέζι κι ας πάρει την ευθύνη ο λαός.
Υ.Γ: Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλιαράκι [το υποκοριστικό δεν πάει στο περιεχόμενο, κάθε άλλο, αλλά στο σχήμα] με τον τίτλο «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας» [εκδόσεις Θεμέλιο]. Συγγραφέας του ο αείμνηστος Π.Κονδύλης- ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της σύγχρονης Ελληνικής Γραμματείας. Το έγραψε το 1991, αλλά είναι σαν να έχει γραφεί σήμερα. Καίριο, βαθύ, δεισδυτικό και αποκαλυπτικό. Πονάει με τις αλήθειες του μα και λυτρώνει όσους το προσεγγίσουν με καθαρή ματιά. Δεν χαρίζεται ούτε στα κόμματα ούτε στις ιδεολογίες ούτε στους χαρισματικούς αρχηγούς ούτε, όμως, και στο λαό. Είναι η ακτινογραφία της σημερινής Ελλάδας και περιγράφει το πώς φτάσαμε έως εδώ. Συστήνεται στους μερακλήδες της έντυπης ανάγνωσης.
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου