Τα τελευταία εικοσιτετράωρα γινόμαστε μάρτυρες ιστορικών στιγμών και καλόν είναι όσοι συμμετέχουν σε αυτές , ως διαδηλωτές ή ως πραγματικά σκεπτόμενοι, να οδηγήσουν τους γύρω τους σε ανάλογη στάση.
Αυτή την περίοδο η ζωή είναι έξω από τους τοίχους....
του διαμερίσματος, πέρα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τις κατευθυνόμενες γραφίδες και τις «εξαρτημένες» τηλε- περσόνες.
Όποιος θέλει να βρεθεί στον πυρήνα των γεγονότων δεν έχει παρά να κατέβει στην «πλατεία», να ανοίξει κανά βιβλίο και να ζυγίσει τα γεγονότα διαβάζοντας τα από τις πραγματικές πηγές τους και όχι αναμασώντας αυτά που άκουσε ή είδε χωρίς να τα φιλτράρει.
«Με λίγα λόγια ο άνθρωπος δεν πρέπει να μάθει σκέψεις αλλά να μάθει να σκέπτεται. Δεν πρέπει κανείς να τον μεταφέρει αλλά να τον καθοδηγεί, εάν θέλει να είναι στο μέλλον ικανός να βαδίζει μόνος του » γράφει ο Καντ στους στοχασμούς του για την «Παιδεία».
Σε ποιον λοιπόν θα επιτρέψουμε να μας καθοδηγήσει , σε αυτόν που προπαγανδίζει υπέρ της σωτηρίας του ηγέτη ή σε εκείνον που επίσης προπαγανδίζει προσχηματικά υπέρ της σωτηρίας της πατρίδας και στο βάθος κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη ως τον ένα και μοναδικό σωτήρα;
Σε κανέναν από τους δύο ή τους τρεις ή τους τέσσερις που «μετακινούν» κατά το δοκούν την πραγματικότητα προπαγανδίζοντας ασύστολα.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να απαξιώσουμε συλλήβδην το πολιτικό σύστημα αλλά να παρέμβουμε στα γεγονότα και να διαμορφώσουμε τις «νόρμες» τους.
Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Δυσκολότερο πάντως από τον εύκολο τρόπο του αφορισμού που επιλέξαμε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Εξηγούμαι.
Είμαστε εμείς που φέραμε τα πράγματα ως εδώ με τις λανθασμένες επιλογές μας στην κρίσιμη ώρα της κάλπης.
Είμαστε εμείς που ψηφίσαμε και μετά καταλάβαμε το … παρασύνθημα τους συνθήματος.
Είμαστε εμείς που τώρα βλέπουμε τον πρωθυπουργό να παραιτείται , μετά να ξε- παραιτείται και στο τέλος να κάνει ανασχηματισμό .
Είμαστε εμείς που βλέπουμε την Αστυνομία να μεταφέρει τα καδρόνια και να τα δίνει στους προβοκάτορες για να πλήξουν τη μεγαλειώδη συνάθροιση της «πλατείας».
Είμαστε εμείς που σήμερα καλούμαστε να δεχτούμε ότι η νέα σε πρόσωπα κυβέρνηση θα εφαρμόσει την ίδια οικονομική συνταγή των χθεσινών υπουργών και θα πετύχει.
Είμαστε εμείς που θα ακούσουμε τον πρωθυπουργό να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο και ως στρατιώτες πρώτης γραμμής θα πρέπει να θυσιαστούμε για μία ακόμη φορά.
Όταν ο Καντ έθετε το δίλημμα για το ποιος δικαιούται μεγαλύτερο σεβασμό , ο πολιτικός ή ο στρατηλάτης, ανέφερε ότι η αισθητική κρίση αποφαίνεται υπέρ του δεύτερου.
«Ακόμη και ο πόλεμος» γράφει «όταν διεξάγεται με τάξη και ιερό σέβας για τα δικαιώματα των πολιτών, έχει κάτι καθαυτό υψηλό και καθιστά το φρόνημα του λαού, ο οποίος τον διεξάγει με αυτόν τον τρόπο , τόσο υψηλότερο σε όσο μεγαλύτερους κινδύνους έχει εκτεθεί και στους οποίους ανταπεξήλθε με θάρρος.
Ενώ αντιθέτως, μια μακρά ειρήνη, καθιστά συνήθως κυρίαρχο το πνεύμα του εμπορίου και μόνο , αλλά μαζί με αυτό την ταπεινή ιδιοτέλεια, τη δειλία και την τρυφή και υποβιβάζει τη νοημοσύνη του λαού». Θα συνεχίσουμε λοιπόν να πολεμάμε με ηγέτες που σκιαμαχούν;
Εμείς θα το αποφασίσουμε κι αυτό …
parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου