ΓΡΑΦΕΙ
Βαγγέλης Λιακόγκονας
Οι «μεταφράσεις» των στίχων ενός γνωστού αγαπημένου «διαμαντιού» από το «έντεχνο» μουσικό ρεπερτόριο του Μίλτου Πασχαλίδη, είναι συνήθως ερωτικής φύσεως. Οι «Κακές συνήθειες» είναι ένα πασίγνωστο τραγούδι (κυκλοφορίας 1998) που –σχεδόν πάντα- αφιερώνεται μεταξύ ερωτευμένων. Μπορεί άραγε να έχει και....
«κοινωνική» ερμηνεία; Χωράει σ’ αυτό εναλλακτική στιχουργική ανάλυση;
Ειδικά αυτή την εποχή, η απάντηση είναι «ναι»! Σαφώς και μπορεί. Αρκεί κανείς να θέλει να το δει κι αλλιώς. Στην εποχή της «αγανάκτησης», της οποίας όμως προηγήθηκε αυτή του «βολέματος», χωράει ασυζητητί ο πρώτος στίχος του εναρκτήριου κουπλέ:
«Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ’ το βάζο – με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ και μια ζωή στα πόδια να το βάζω»
Πόσοι από τους φοιτητές, άνεργους ή και εργαζόμενους της -πολύπαθης μεν- γενιάς που «θράφηκε» με τον παραπάνω στίχο, δεν μεγαλώσαμε έχοντας δεδομένες ανέσεις που ποτέ δεν εκτιμήσαμε αληθινά; Μετρήσαμε ποτέ τις φορές που παρατήσαμε στη μέση της διαδρομής κάτι που μας δυσκόλεψε, αφήνοντάς το για κάτι νέο, πιο βατό και συναρπαστικό;
«Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες – το νιώθω τώρα καθαρά πως είναι αργά γι’ αλήθειες»
Αρκετοί πιάνουμε τους εαυτούς μας «νοσταλγούς» του απλούστερου, ολιγαρκούς παρελθόντος μας… Δεν διορθωνόμαστε, απλά θυμόμαστε. Δεν αλλάζουμε, απλά διαπιστώνουμε λάθη, στοιβάζοντάς τα στο μυαλό. Βάζουμε τις αλήθειες «στη μπάντα» και πορευόμαστε με τα γνωστά. Με «μια απ’ τα ίδια». Δεν ιδρώνουμε.
«Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω – τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα»
Μάθαμε έτσι. Μας αρέσει. Γιατί κάνουμε τις μικρές, προσωπικές μας επαναστάσεις με αυτόν τον τρόπο, και μετά επιστρέφουμε. Λογοδοτούμε στους εαυτούς μας. Μάθαμε να κοιτάμε κατάματα το στραβό, αλλά να πορευόμαστε μαζί του. Με ότι μας μαθήτευσε το προσωρινό, το ευκαιριακό. Αγκαζέ. Κι αν χρειαστεί να επιχειρηματολογήσουμε «γιατί;», τότε το χρεώνουμε αλλού. Για παράδειγμα, στις προηγούμενες γενιές…
«Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω – κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο»
«Απογέματα» ατέρμονων συζητήσεων που μας «πληρώνουν» εμπειρικά και ψυχαγωγικά, μας γεμίζουν όμως με νεύρα (λόγω του καφέ) και πιθανότητες για καρκίνο (λόγω του τσιγάρου).
«Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω – μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω»
Συνηθίσαμε πια να μην προσπαθούμε πολύ στα δύσκολα. Να αλλάζουμε πλεύση με την πρώτη στραβή. Να μην εκφραζόμαστε γιατί θα παρεξηγηθούμε. Κι έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε αρεστοί. Άρα δεν ξεδιπλώνουμε ποτέ τις όποιες μας δυνατότητες. Πάνε στράφι…
Η γενιά των «γύρω στα 30» είναι ηχηρή, δυναμική και ταυτόχρονα καλομαθημένη, χωρίς φυσικά να παραδέχεται το τελευταίο χαρακτηριστικό της… Μα μόνο αν το αναγνωρίσουμε θα μπορέσουμε να αποβάλουμε τις «Κακές συνήθειες» -τις «εύκολες λύσεις» – τις «επιφανειακές θεωρήσεις».
Ας προ(σ)καλέσουμε τους εαυτούς μας σε μια πολύπλευρη αναθεώρηση. Απλά, στο «πώς σκεφτόμαστε», στις προτεραιότητές μας. Ο γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 θέλει απλά να ακούγεται; Ή μήπως να κατακτήσει ότι του αξίζει και αναλογεί;
Αμέσως μετά ας επαναστατήσουμε. Γιατί ως τώρα τα κάνουμε ανάποδα. Πρώτα το «επιδόρπιο» κι έπειτα το «κυρίως». Όμως έτσι θα χαλάσουμε το στομάχι μας, και ίσως τη ζωή μας…
*Video Clip «Κακές συνήθειες» – Μίλτος Πασχαλίδης
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου