Θέατρο σκιών

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Γύρω γύρω όλοι και στη µέση τίποτα. Κάπως έτσι µπορεί να παρασταθεί ο κύκλος των σηµερινών συναντήσεων κορυφής.

Τι νόηµα έχει να συζητάει µε όλους κατ’ ιδίαν ο Πρωθυπουργός τώρα που έσφιξαν τα γάλατα; Τι πρόκειται να βγει που δεν είχε βγει µέχρι τώρα;

Να δώσει τη....
 συγκατάθεσή του στις χθεσινές αποφάσεις ο Αλέξης Τσίπρας; ∆εν πρόκειται. Να την προσφέρει ο Καρατζαφέρης; Θα ήταν καλύτερα για την κυβέρνηση να µην το κάνει. Τουλάχιστον η Αλέκα Παπαρήγα έβγαλε τον Πρωθυπουργόαπό τον κόπο.

Τι µένει; Μια ενδεχόµενη σύγκλιση του Γιώργου Παπανδρέου µε τον Αντώνη Σαµαρά σε κάποια θέµατα. Σε επίπεδο δύο ανδρών – όχι ως ΠΑΣΟΚ και Ν.∆. Λίγο δύσκολο, αλλά αςπούµε ότι υπήρξε. Θα χρωστάµε λιγότερα; Θα µαζευτούν οι φόροι καλύτερα; Θα χρειαστούν λιγότερα γιανα µειωθεί το έλλειµµα; Θα συγκινηθούν οι παγκόσµιοι τοκογλύφοι και θα µας δανείσουν; Ή µήπως θα γίνουν πιο αποτελεσµατικοί κάποιοι υπουργοί;

Πρακτικά η συνάντηση των δύο είναι για τους τύπους. Το ξέρουν οι πρωταγωνιστές του ειδυλλίου που δεν θα υπάρξει. Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι η οικονοµία µπαίνει σε πιο βαθύ τούνελ. Το λένε οι διεθνείς συνοµιλητές της καιτα στοιχεία πουέχει στη διάθεσή της. Και η αντιπολίτευση ξέρει ότι αν αφήσεις τον πνιγµένο να σε πιάσειαπό τα µαλλιά θα βουλιάξεις µαζί του.Αρα, σε κουβέντα να βρισκόµαστε.

Μετά τα χθεσινότυφλό τσουνάµι µέτρων, η σηµερινή ηµέρα θα είχε αξία αν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.∆. συναποδέχονταν τις διαχρονικές ευθύνες τους ώστε να µη ρίχνει ο ένας τον άλλον στα σκυλιά. Ανέριχναν µαζί µια ζαριά στο µέλλον για να µην καταλήξουν και οι δυο στα σκυλιά.

 Αν συµφωνούσαν σε µια κυβέρνηση ικανών που θαεξαντλούσε την τετραετία µε ένα συγκεκριµένο πρόγραµµα. Αν δεν µπορούν να συµφωνήσουν σε κοινό πρόγραµµα, ας πάνε στην κάλπη άµεσα µε νέο εκλογικό σύστηµα για να επιλέξει ο λαός. Αλλά τίποτε από αυτά δεν θα γίνει. Οι σηµερινές συναντήσεις είναι κάτι σαν θέατρο σκιών.

 Και όπως τραγουδούσε η Χάρις Αλεξίου (Μικρούτσικο και Αλκαίο):«Σ’ αυτό το θέατρο σκιών τι περιµένω / θολή φιγούρα δίχωςπρόσωπο καιλόγια / οι θεατές µ’ έχουνε κιόλας ξεχασµένο / και φεύγουν βιαστικάκοιτώντας τα ρολόγια».

tanea.gr