Έχω μια τρελή ιδέα

       ΓΡΑΦΕΙ

   

     Πέτρος Κουμπλής  

- «Έχω μια τρελή ιδέα.»



Απροθυμία από την άλλη πλευρά. Επιμένω. Τη λέω την ιδέα.
- « Είναι καλό, αλλά.»
- «Τι αλλά; Πάλι αλλά; Μόνο αλλά; Γιατί αλλά;»
- « Γιατί δεν γίνονται έτσι αυτά. Μπορεί να ακούγεται καλό, αλλά.»
- «Έχεις κάποια. ιερή υποχρέωση να μου πεις αλλά;»
- «Όχι, αλλά.»
- «Αλλά τι;»
- «Δεν ξέρω, αλλά.»

Σκεφτείτε αυτός ο κόσμος να είχε σταματήσει στα αμέτρητα «αλλά» που γεννιούνται αυτομάτως μαζί με καθετί καινούριο. Δε θα υπήρχε τίποτα. Απολύτως τίποτα, μόνο δισεκατομμύρια «αλλά». Θα ζεσταινόμασταν με «αλλά», θα τρώγαμε «αλλά», θα επικοινωνούσαμε με «αλλά», θα διαβάζαμε «αλλά», θα ερωτευόμασταν «αλλά» και θα πεθαίναμε γράφοντας στο λευκό μάρμαρο του τάφου μας ένα μεγαλοπρεπές «αλλά».


Οι ζωές μας είναι εγκλωβισμένες ανάμεσα σε αμέτρητα μικρά ή μεγάλα, αθώα ή συνωμοτικά, εκούσια ή ακούσια, προσωπικά ή συλλογικά, δυσβάσταχτα «αλλά».

«Το ξέρουμε πως είναι άδικο αυτό που συμβαίνει, αλλά.»

«Ο πόλεμος ποτέ δεν είναι καλός, αλλά.»

«Εσύ μπορεί να κάνεις όνειρα, αλλά.»

«Μου αρέσει να χορεύω, αλλά.»

«.αλλά έτσι είναι το σύστημα.»

Ποιο σύστημα; Το σύστημα του «αλλά». Το σύστημα του «φόβου». Του κάθε φόβου. Της κάθε συντήρησης. Είμαστε εθισμένοι στα «Αλλά». Στους αντι-θετικούς συνδέσμους. Που δικαιολογούν κάθε φαύλο καθεστώς. Που κάνουν να μοιάζει λογικό κι αναγκαίο οτιδήποτε φοβάται να ζήσει, να υπάρξει.

Τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, τα δόγματα, οι ιδεολογίες, όλα προσπαθούν να συντηρήσουν. Να συντηρήσουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλα τους φοβούνται την ανατροπή του εαυτού τους. Και γι αυτό δε δέχονται τίποτα ουσιαστικά καινούριο, τίποτα ανατρεπτικά δημιουργικό, τίποτα ελεύθερο (κι ας διακηρύττουν θορυβωδώς το ακριβώς αντίθετο). Γι αυτό πάντοτε προσπαθούν να προσγειώσουν τους ανθρώπους στα δικά τους μέτρα. Δημιουργώντας ανασφάλειες κι άγχη (χρεοκοπούμε, χανόμαστε, βουλιάζουμε, βοήθεια! Μετανοείτε!) για να καταστήσουν επιβεβλημένη τη δική τους παρουσία . Ακόμα κι εκείνοι που ευαγγελίζονται επαναστάσεις – με παλιά υλικά, με προκαθορισμένες και ετοιματζίδικες τεχνικές- κι εκείνοι, αυτό που αποζητούν είναι να διατηρήσουν τη δική τους θέση στον χάρτη. Η ελευθερία μας πρέπει να περνά από την δική τους έγκριση. Κάθε καθεστηκυία τάξη προβάλει τα αδιαπραγμάτευτα «αλλά» της: τα κάνει δυσνόητη ορολογία, τα κάνει παραπληροφόρηση (δηλαδή σύγχυση) , τα κάνει να μοιάζουν «σοβαρά» και «παραγωγικά» για να υποβιβάσει την δύναμη του ατόμου, τη φλόγα της έμπνευσης .

«Καλά τα λες, αλλά. αλλά έτσι είναι η Πολιτική. Έτσι είναι η Διπλωματία. Έτσι είναι η
Οικονομία, οι Αγορές. Δεν μπορείς εσύ να αλλάξεις τον κόσμο».

Κι ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει. Είναι «η Αυτοκρατορία του Αλλά». Εξοπλισμένη με κάθε λογής λογικοφανές επιχείρημα, με κάθε ορατή ή αόρατη επιβολή που θα διατηρήσει την όποια εξουσία της.
Κι εμείς. Εμείς παπαγαλίζουμε αυτούς τους φόβους ακόμα και στις μικρές προσωπικές μας ιστορίες. Από κεκτημένη ταχύτητα και αγωνία φυλακίζουμε στα δικά μας «αλλά» εκείνους που αγαπάμε, τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κι όμως. Μόνο με ιδέες, με ιδέες τρελές, προχωρά στ’ αλήθεια ο άνθρωπος. Αλλιώς μένει μόνος, μίζερος, αφυδατωμένος, μελαγχολικός, ζητώντας διαρκώς ελεημοσύνη, ψίχουλα συμπόνιας κι ενδεχόμενης συνέργειας.

Μα όλα ξεκινούν τόσο απλά. «Έχω μια ιδέα.» Σκεφτείτε να μπορούσαμε ελεύθεροι να στοχαστούμε, να μπορούσαμε να πάμε την σκέψη μας ένα βήμα παραπέρα. Σκεφτείτε να μην αυτολογοκρινόμασταν κυνικά, να μην επιτρέπαμε στην ύπαρξη μας να δεχτεί αυτά τα δεσμά. Έχω μια τρελή ιδέα.

Έχω μια τρελή ιδέα. Να μην έχουμε στόχους. Το ξέρω. Ακούγεται παράλογο, ανήκουστο. Ντροπή! Να μην έχουμε στόχους; Κι όμως. Σ’ ένα κόσμο που κυβερνά ο απόλυτος φασισμός του «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος τίποτα» το όνειρο έχει αντικατασταθεί από χιλιάδες, κατακερματισμένους φθαρτούς στόχους. Που η (βέβαιη- αργά ή γρήγορα) ματαίωσή τους μόνο θλίψη και τελικά φόβο θα προκαλέσει.

Μοιάζει τρελή ιδέα να μη θεοποιείται το μέλλον. Ζούμε για ένα αόριστα φοβισμένο μέλλον, παρατώντας στη εξορία κάθε αιώνιο παρόν. Λες κι έχουμε πολλές ζωές καβάτζα. « Θα ζούσα , αλλά. Άστο. Ας ζήσουμε στην επόμενη ενσάρκωση».

Έχω μια τρελή ιδέα. Ας γίνουν τα μικρά παιδιά οι δάσκαλοί μας. Δείτε τα! Για μια φορά, έστω για μια φορά, προσέξτε τα! Εκείνα είναι οι οδηγοί μας. Ποτέ δεν υπάρχει «αλλά» στην σκέψη των παιδιών. Όλα είναι δυνατά, όλα πραγματοποιήσιμα, όλα ανατρέπονται, όλα μπορούν να είναι φωτεινά , πολύχρωμα, εκτός σχήματος, κανονισμού και νόρμας.

Έχω μια τρελή ιδέα. Ερωτευτείτε παράφορα. Αγαπήστε άνευ όρων, προϋποθέσεων κι ανταλλαγμάτων. Η αγάπη είναι η απόλυτη ελευθερία. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη επανάσταση του κόσμου. Και ο έρωτας είναι ο προφήτης της.

Έχω μια τρελή ιδέα. Που δεν είναι γραμμένη σε βιβλία, σε επίσημα κιτάπια, εγχειρίδια και μανιφέστα. Η ζωή δεν έχει πολυσέλιδο βιβλιαράκι με οδηγίες χρήσεως.

Έχω μια τρελή ιδέα. Που μου ζεσταίνει την ψυχή.

«Έχω μια τρελή ιδέα». Μπορεί να είπε κάποτε ο Θεός. Και να έφτιαξε το σύμπαν.

Έχω μια τρελή ιδέα. Εμπιστευτείτε τις τρελές σας ιδέες.

ΥΓ. «Ενδιαφέρον κείμενο, Πέτρο, αλλά.»

Καλημέρα! Καλή άνοιξη! Κι αυτό, δεν έχει «αλλά».

aixmi