Χτες η Moody’s υποβάθμισε συνολικά 5 Δανέζικες τράπεζες έπειτα από την κατάρρευση και κρατικοποίηση της Amagerbanken. Ο οίκος μείωσε τις μακροπρόθεσμες προοπτικές των Danske Bank, Erhvervsbank, BankNordik, Spar Nord Bank και Ringkjoebing Landbobank.
Η τράπεζα Amagerbank στην ανακοίνωση της λέει ότι, ”δυστυχώς ανακοινώναμε ότι η τράπεζα δεν πληροί πλέον τις προϋποθέσεις για να συνεχίσει να είναι βιώσιμη και μέρος της τράπεζα θα μεταφερθεί στην εταιρεία Financial Stability Company που είναι ιδιοκτησία της κυβέρνηση της Δανίας”.
Οι ομολογιούχοι της τράπεζας θα πάρουν τεράστιες χασούρες καθώς επίσης και οι μεγάλοι καταθέτες. Από τους 100.000 πελάτες της τράπεζες, αυτοί που έχουν καταθέσεις μεγαλύτερες από $136.000 θα πάρουν χασούρα από εκεί και πάνω. Περίπου 600-700 καταθέτες είναι σε αυτή την κατηγορία. Η τράπεζα (η 8η που πέφτει έξω από το 2008) είπε ότι έκανε αποτυχημένες επενδύσεις στον κλάδο των ακινήτων.
Από ό,τι φαίνεται οι Δανοί δεν αστειεύονται και αποφάσισαν να ακολουθούσουν τους Ισλανδούς παρά να παίζουν τις κουμπάρες και να σκουπίζουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί όπως η ΕΕ. Το παλικαράκι, η Ιρλανδία (που εγγυήθηκε τους senior bonds holders με την πίεση της ΕΕ το 2008 και κόντρα στο ΔΝΤ που διαφωνούσε με αυτό), είναι μόνη της.
Ο μόνος τρόπος για να διορθωθούν οι υπερβολές και οι στρεβλώσεις είναι μέσω διαγραφών. Από ό,τι δείχνουν τα πράγματα οι Δανοί το ξέρουν. Δεν το ξέρουν όμως οι της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Ξέρετε ποια είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης; Είναι η εξής:
Στην Αμερική αν δανειστείς λεφτά για να αγοράσεις ένα σπίτι και στη συνέχεια δεν μπορείς να πληρώσεις την υποθήκη, η τράπεζα θα έρθει να σου πάρει το ακίνητο. Η ευθύνη σου όμως σταματά εκεί. Δεν μπορεί δηλαδή η τράπεζα να σου πάρει κάτι άλλο, διότι το ενέχυρο ήταν το ίδιο το σπίτι και τίποτα άλλο. Αν η τράπεζα έκανε λάθος και σε δάνεισε παραπάνω λεφτά από ό,τι άξιζε το σπίτι, ή, αν σου δάνεισε λεφτά χωρίς να προκαταβάλεις έστω ένα 10% της αξίας αυτού, τότε καλά να πάθει η τράπεζα αν στη συνέχεια αυτό το σπίτι βγει στον πλειστηριασμό και δεν καλύψει το κόστος του δανείου.
Στην Ευρώπη όμως έχουμε ένα διαφορετικό καθεστώς. Αν δεν πληρώσεις την υποθήκη και η τράπεζα πουλήσει το σπίτι αυτό, για λιγότερα λεφτά από την αξία του δανείου, τότε η ευθύνη σου δεν σταματά εκεί. Στην Ευρώπη η τράπεζα θα σου πάρει το σπίτι, τη γυναίκα, τα παιδιά και τα κατοικίδια και θα τα πουλήσει στα σκλαβοπάζαρα. Αυτή είναι η νοοτροπία στην Ευρώπη.
Αυτός είναι ο λόγος που τα στεγαστικά στην Ευρώπη είναι περίπου 1% χαμηλότερα από ό,τι στην Αμερική και αυτός είναι ο λόγος που όλοι θεωρούν ότι δεν μπορεί ένα κράτος να πτωχεύσει και οι ομολογιούχοι να χάσουν λεφτά.
Στην Ευρώπη δηλαδή, ο αγοραστής κρατικού ομολόγου θεωρεί ότι το ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου αυτού είναι δεδομένο ότι θα του επιστραφεί. Ακόμα και ένα hedge fund που έχει μοχλεύσει επί 50 τα λεφτά του θεωρεί ότι δεν μπορεί να γράψει χασούρες σε κρατικό χρέος. Ο κάθε ένας μπορεί να τζογάρει όσο θέλει (Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες) και να βγάλει τεράστια κέρδη, αλλά όταν το trade χαλάσει, τα λεφτά τους πρέπει να είναι εξασφαλισμένα (διότι το αντικείμενο του τζόγου ήταν κρατικά ομόλογα).
Αυτή είναι η νοοτροπία στην Ευρώπη. Μια νοοτροπία που μας έχει μείνει κουσούρι από τον μεσαίωνα και τις καλές παλιές μέρες της φεουδαρχίας. Μια εποχή που όταν έπαιρνες δάνειο από τον φεουδάρχη και δεν μπορούσες να πληρώσεις, γινόσουν δούλος και δεν ξεχρέωνες ποτέ. Μια νοοτροπία που λέει ότι απαγορεύεται να αποτύχεις και δεν επιτρέπεται να μην επιστρέψεις πίσω τα λεφτά, διότι δεν το προβλέπει το πρωτόκολλο.
Και όπως και στον μεσαίωνα, ο τραπεζίτης ήταν αυτός που δάνειζε τον φεουδάρχη. Και προκειμένου να πάρει αυτό το δάνειο από τον τραπεζίτη, ο φεουδάρχης έφτιαχνε νόμους για να μπορεί να εξασφαλιστεί ο τραπεζίτης.
Οι σημερινοί φεουδάρχες δεν είναι οι ”κακοί οι κερδοσκόποι” και οι αγορές. Οι φεουδάρχες σήμερα είναι οι γραφειοκράτες της Ελλάδος και της ΕΕ που έχουν τις καρέκλες τους με αμφιβόλου ποιότητας δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι αυτοί που είναι στο απυρόβλητο και αυτοί που έχουν αμνηστία. Είναι αυτοί που επεξεργάζονται τερτίπια του τύπου σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, χωρίς κανένας να ξέρει τη σημαίνει αυτό η το πώς υποτίθεται θα βοηθήσει την Ελλάδα.
Είναι αυτοί που δεν κατανοούν την πραγματικότητα των αριθμών και προσπαθούν να επιβάλουν λύσεις κόντρα στην φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι αυτοί που αγνοούν ότι τα ομόλογα όπως οι μετοχές είναι κινητές αξίες και ότι, την ευθύνη και το ρίσκο τα επιμερίζονται ο δανειζόμενος αλλά και η τράπεζα που χορήγησε το δάνειο.
Στο τέλος της ημέρας βέβαια οτιδήποτε που δεν μπορεί να συνεχίσει ως έχει, θα ανατραπεί και θα αλλάξει. Είμαι σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα καταλάβει η Ευρώπη ότι τα νούμερα όσον αναφορά την Ελλάδα δεν βγαίνουν και είμαι επίσης σίγουρος ότι απαρχαιωμένες αντιλήψεις θα πάψουν να υφίστανται.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1137019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου