Οι ΗΠΑ θα γνωρίσουν μια μέτρια ανάπτυξη μέσα στο 2011. Σε αντίθεση με άλλες ισχυρές οικονομίες, η κατανάλωση αποτελεί το κύριο κομμάτι του αμερικανικού συστήματος ($10 τρισ. από τα συνολικά $14 τρισ.). Αυτό το πόσό (($10 τρισ.) είναι περίπου το μισό της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Για να μετρηθεί η κατανάλωση, χρησιμοποιούνται αρκετές παράμετροι, οι οποίες όπως όλα δείχνουν στις αρχές του τρέχοντος έτους, δικαιολογούν την αισιοδοξία. Θετικοί είναι επίσης οι δείκτες του τι προτίθενται να κάνουν οι επενδυτές, αλλά και οι τράπεζες.
Αυτή όμως η προβλεπόμενη αισιοδοξία για την Αμερική, δεν έχει θέση και για την οικονομία στον υπόλοιπο πλανήτη. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει δομικά προβλήματα. Το ευρώ σχεδιάστηκε από και για τους Γερμανούς, που θέλουν ισχυρό νόμισμα, και υψηλά επιτόκια ώστε να ελέγχεται ο πληθωρισμός, και να ελκύεται το απαραίτητο κεφάλαιο, έτσι ώστε να μεγιστοποιείται το σύστημα προστιθέμενης αξίας πάνω στο οποίο βασίζεται η γερμανική υποδομή, και το πρώτης τάξης εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας.
Από την άλλη, οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, διαθέτουν οικονομίες που δεν βασίζονται σε προστιθέμενη αξία. Χρειάζονται να παραμείνουν ανταγωνιστικές στις τιμές, ώστε να τονωθεί η ανάπτυξή τους. Ο μόνος τρόπος για να το καταφέρουν είναι ένα αδύναμο νόμισμα. Για να το θέσουμε πιο απλά, ο κόσμος διατίθεται να πληρώσει πολλά για ένα γερμανικό αυτοκίνητο, αλλά όχι για ένα μήλο Ισπανίας.
Το θέμα όμως είναι πως αυτές οι οικονομίες βρίσκονται δεσμευμένες μέσα στην ευρωζώνη. Η οικονομική κρίση εξασθενεί το ευρώ, κάτι που σε φυσιολογικές συνθήκες θα ενίσχυε τα κράτη του Νότου, όμως η παρουσία της Γερμανίας λειτουργεί ως φρένο, ρυθμίζοντας το κατά πόσο επιβραδύνεται η αξία του ενιαίου νομίσματος. Το αποτέλεσμα είναι ένα νόμισμα «στη μέση», το οποίο εμποδίζεται να χάσει σε αξία, κάτι που θα βοηθούσε τον Νότο, και που καθιστά τη Γερμανία υπέρ το δέον ανταγωνιστική. Αυτό που θα συμβεί είναι η υπέρ ταχεία ανάπτυξη της Γερμανίας, και η παράλληλη ύφεση της Νότιας Ευρώπης.
Συνεπώς, η οικονομική κρίση που έπληξε την Ευρώπη δεν λέει να τελειώσει. Το STRATFOR προβλέπει πως κι άλλες χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, και θα χρειαστούν διάσωση το 2011. Όμως, προβλέπουμε επίσης πως ο μηχανισμός στήριξης που δομήθηκε πρόσφατα, θα μπορέσει και θα αντεπεξέλθει στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας των τεσσάρων χωρών που είναι υποψήφιες για διάσωση (Πορτογαλία, Βέλγιο, Ισπανία, και Αυστρία).
Η εικόνα για την Ασία είναι σαφώς πιο γνώριμη. Η Ιαπωνία έχει αποσυρθεί. Διαθέτει έναν τόσο γερασμένο πληθυσμό, που στο εξής, η κατανάλωση θα σημειώνει συνεχή πτώση, ενώ ο εθνικός προϋπολογισμός της θα χαρακτηρίζεται από ελλειμματικές δαπάνες. Ευτυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο, που το ιαπωνικό χρέος βρίσκεται εντός των τειχών στο μεγαλύτερό του μέρος, και άρα η ιαπωνική οικονομία δεν είναι τόσο εκτεθειμένη διεθνώς. Η Ιαπωνία θα σαπίσει, αλλά θα σαπίσει στην απομόνωση.
Τέλος, στη Κίνα, σε ολόκληρη την ιστορία της η κάθε κυβέρνηση έχει ανατραπεί από κάποιου είδους κοινωνική αναταραχή. Πρόσφατα, το Πεκίνο ανησυχούσε πως οι πολιτικές τόνωσης που ξεκίνησε το 2008 θα έθεταν σε κίνδυνο την ανάπτυξη, αλλά και την απασχόληση. Παρόλα αυτά, αποφασίστηκε η συνέχιση των εν λόγω πολιτικών. Η απασχόληση θα διατηρηθεί, αλλά μάλλον θα επέλθει και υψηλός πληθωρισμός.
Η πρόκληση για τη Κίνα του 2011 θα είναι να διατηρήσει τις επαρκείς υπηρεσίες και τις επιδοτήσεις, ώστε να ελέγχονται οι κοινωνικές δυνάμεις, σε μια εποχή που το κινεζικό οικονομικό μοντέλο θα έχει να αντιμετωπίσει έντονες πληθωριστικές τάσεις.
S.A.-STRATFOR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου