Επίθεση Σημίτη σε Παπανδρέου

Σε μετωπική σύγκρουση με τον Γιώργο Παπανδρέου, προχώρησε για δεύτερη φορά σε ενάμιση μήνα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ενώ τάχθηκε υπέρ της διαπραγμάτευσης με την Τουρκία ή της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για το θέμα της ΑΟΖ, τονίζοντας χαρακτηριστικά πως «το “έτσι θέλω” δεν υποδηλώνει δύναμη, αλλά αδυναμία».


Με ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Βασιλείου «Μία σύγχρονη Οδύσσεια», στο αμφιθέατρο Γιάννος Κρανιδιώτης του υπουργείου Εξωτερικών, έστειλε σαφή μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις.

Διαβάστε χαρακτηριστικά τι είπε για την ΑΟΖ:

«Το τι συνέβη μετά θα το διαβάσουμε στο δεύτερο τόμο της αυτοβιογραφίας του που περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θα κλείσω με μια γενικότερη παρατήρηση για την οποία μου έδωσε αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Βασιλείου. Θέτει έμμεσα το ερώτημα, αν αντλήσαμε από το ταραχώδες παρελθόν μας τα διδάγματα που θα έπρεπε. Αμφιβάλλω για την απάντηση.

Οι εξωπραγματικές φαντασιώσεις για τις δυνατότητες της χώρας αποτελούν ένα μόνιμο φαινόμενο σε ένα μικρό ή και μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι αποτέλεσμα ελλιπούς γνώσης και πληροφόρησης αλλά και καλλιέργειας του προτύπου σύμφωνα με το οποίο αρκεί η βούληση για να πετύχουμε το οτιδήποτε.

Ακραίο παράδειγμα της αυτοκαταστροφικής μυθοπλασίας, για να επανέλθω στο βιβλίο του Βασιλείου, είναι η ανατροπή του συνταγματικού καθεστώτος της Κύπρου το 1974 από τη χούντα. Πίστευε ότι οι Τούρκοι δεν πρόκειται να επέμβουν και εάν επενέβαιναν οι ελληνικές δυνάμεις θα τους απωθούσαν χωρίς δυσκολία.

Στην υπόθεση των Ιμίων το 1996 η επάνοδος στην ρύθμιση που ίσχυε από τότε που τα Δωδεκάνησα έγιναν ελληνικά, αποτέλεσε για τους ίδιους κύκλους προδοσία. Η Ελλάδα κατ’ αυτούς θα έπρεπε να κηρύξει πόλεμο στην Τουρκία.

Σήμερα η προσοχή τους στρέφεται στην άμεση κήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει όλα τα δικαιώματα που απονέμει το Διεθνές Δίκαιο σε μια ζώνη που επεκτείνεται ως τα διακόσια ναυτικά μίλια από την ακτή. Έτσι θα εξασφαλίσουμε μεταξύ άλλων, ισχυρίζονται, και τα πετρέλαια που θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε την κρίση.

Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας ισχύει κατά το Διεθνές Δίκαιο η αρχή ότι, όταν η ζώνη των 200 μιλίων μιας χώρας προσκρούει στη ζώνη μιας άλλης χώρας, όπως συμβαίνει π.χ. στο Αιγαίο, η λύση πρέπει να βρεθεί είτε με κοινή συμφωνία των ενδιαφερομένων χωρών είτε μέσω προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο. Θα πρέπει επομένως η Ελλάδα να επιδιώξει τη συνεννόηση με τις χώρες των οποίων η ΑΟΖ αλληλοεπικαλύπτεται με τη δική της, όπως συμβαίνει ήδη με την Αίγυπτο, και αν η συνεννόηση αυτή αποτύχει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο.

Το “έτσι θέλω” δεν υποδηλώνει δύναμη αλλά αδυναμία. Δύναμή μας πρέπει να είναι οι προτάσεις για την εξεύρεση λύσεων και τη σύνθεση απόψεων. Με τη δημιουργική συνεργασία μας κερδίζουμε αξιοπιστία και απήχηση στη διεθνή κοινότητα είτε στο θέμα της οικονομικής κρίσης είτε στο Κυπριακό είτε στο θέμα της ΑΟΖ και προπαντός αποφεύγουμε καταστροφικά αδιέξοδα. Η χώρα χρειάζεται να διαμορφώσει μια νοοτροπία δημιουργικής πρωτοβουλίας και συνεννόησης. Τότε θα ξεπεράσει την υστέρησή της και θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματά της».

Χωρίς να τον κατονομάσει, ο Κώστας Σημίτης επιτέθηκε δε, εκ νέου στον Γιώργο Παπανδρέου.

Δείτε εδώ το απόσπασμα της ομιλίας του:

«Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται η απαξιωτική έκφραση “παιδί του κομματικού σωλήνα” για όσους αναδείχθηκαν με βάση την κομματική τους δραστηριότητα. Υπάρχουν, όμως, και πολύ περισσότερα παιδιά του “οικογενειακού σωλήνα” που στήριξαν την άνοδό τους στις πελατειακές δραστηριότητες των γονέων τους πολιτικών.

Και οι δύο κατηγορίες δεν έχουν αναπτύξει επαγγελματική δραστηριότητα, αγνοούν γι’ αυτό τον κόσμο της δουλειάς, την πειθαρχία της εργασίας, το περιβάλλον του εργαζόμενου στο οποίο ζουν οι περισσότεροι πολίτες.

Κατά κανόνα, στις δραστηριότητές τους εκτός του κόμματος και της πελατειακής δραστηριότητας, υποτιμούν την ανάγκη προετοιμασίας, τη σχεδιασμένη δουλειά, τη συστηματική δράση. Η πολιτική τους καριέρα είναι μια καριέρα ρουτίνας με στόχο την επανεκλογή.

Έτσι συνεχίζουν τα προβλήματα του τόπου να υπάρχουν αναλλοίωτα παρά την αλλαγή προσώπων. Ιδίως σήμερα, όπου ένα μεγάλο τμήμα της εθνικής πολιτικής είναι συνδεδεμένο με την ευρωπαϊκή πολιτική και επηρεάζεται από τον τρόπο εργασίας των ευρωπαϊκών οργάνων και σχέσεων, η άγνοια ενός συστηματικού τρόπου επαφών και συνεργασίας μπορεί να αποβεί εξαιρετικά αρνητική. Αποτέλεσμα είναι συνήθως να δημιουργείται η εικόνα αδράνειας, αγνόησης των κοινοτικών κανόνων με δυσάρεστα αποτελέσματα για την εικόνα της χώρας».

(real)