Το πιάσαµε το νόηµα;

ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν ο µέσος έλληνας πολίτης συνειδητοποίησε επαρκώς τις αποφάσεις του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συµβουλίου. Και πώς άλλωστε να τις συνειδητοποιήσει; Η ενηµέρωση µε την οποία βοµβαρδίστηκε ήταν τόσο ανάµεικτη µε φτηνή κοµµατική προπαγάνδα, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο.

ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ, λοιπόν, το κορυφαίο στοιχείο του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου; Μήπως οι προτάσεις Μέρκελ για την αφαίρεση του δικαιώµατος ψήφου και οι αντιδράσεις που προκάλεσαν; Μήπως η κόντρα του Σαρκοζί µε τον Τρισέ;


ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Ολα αυτά συγκροτούσαν το συνηθισµένο φολκλόρ ενός Ευρωπαϊκού Συµβουλίου γύρω από µια πραγµατική απόφαση ουσίας. Ποια είναι αυτή; Οτι εφεξής µια χώρα του ευρώ µπορεί να οδηγηθεί σε ελεγχόµενη πτώχευση και αναδιάρθρωση του χρέους της παραµένοντας στα πλαίσια του ευρώ.

ΕΩΣ ΤΩΡΑ, τέτοια διαδικασία δεν υπήρχε. Και γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ενωση συνέδραµε προ µηνών την Ελλάδα απέναντι στο ενδεχόµενο πτώχευσης. Φοβήθηκαν ότι µια ελληνική χρεοκοπία θα είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ολόκληρη τη ζώνη του κοινού νοµίσµατος. Κι ως γνωστόν, ο φόβος φυλάει τα έρηµα… ΤΩΡΑ, ΤΑ πράγµατα άλλαξαν. Μια χώρα που θα το ρίξει έξω, θα πέσει έξω. Και η αλληλεγγύη των υπολοίπων θα εκδηλωθεί µόνο µέσα από µια διαδικασία ελεγχόµενης πτώχευσης και αναδιάρθρωσης του χρέους της.

ΤΟ ΠΙΑΣΑΤΕ το υπονοούµενο; Το πιάσαµε. Κανείς δεν φοβάται πια τι µπορεί να συµβεί αν ή όταν η Ελλάδα αναγκαστεί να πτωχεύσει. Κι έτσι όταν το 2012 ή 2013 εξαντληθεί η χρηµατοδότηση του Μνηµονίου και η υπερχρεωµένη Ελλάδα υποχρεωθεί να αντιµετωπίσει εκ νέου το ζήτηµα του δανεισµού της, τότε τα πράγµατα θα είναι πολύ απλά: ή θα δανειστεί από τις αγορές ή θα οδηγηθεί σε ελεγχόµενη πτώχευση.

ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ. Κυρίως, όµως, τόσο ξεκάθαρα. Κι επειδή δεν ξέρω πολλές αγορές που να δανείζουν µια υπερχρεωµένη χώρα, πολύ φοβούµαι ότι το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο µας έραψε ένα κοστούµι µέγκλα! Το κρέµασαν στην ντουλάπα και περιµένουν να δουν αν και πότε θα µας το φορέσουν.

ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΝΩ αυτά διότι µε εντυπωσιάζει καθηµερινά η αµεριµνησία ενός τόπου που θεωρεί ότι έχει την πολυτέλεια των επιλογών και των καβγάδων του. Ο οποίος δεν αντιλαµβάνεται ότι ο δρόµος που βαδίζει οδηγεί µε µαθηµατική βεβαιότητα στον γκρεµό.

ΚΑΙ Ο οποίος, εγκλωβισµένος σε µια αντιαισθητική κοµµατική αντιδικία, δεν έχει καν µπει στον κόπο να διερευνήσει αν υπάρχει άλλος δρόµος από αυτόν που οδηγεί στην καταστροφή. Μόνον που οι άλλοι δεν περιµένουν πότε θα πάρουµε εµείς χαµπάρι τι συµβαίνει.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=136&artid=4601862