Το νέο βιβλίο της Κικής Δημουλά

Το δέκατο έβδομο ποιητικό της βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα η ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά με τίτλο «Δημόσιος Καιρός», από τις εκδόσεις Ίκαρος.


Η ξεχωριστή δημιουργός συνεχίζει και σε αυτή τη συλλογή, με το απαράμιλλο ύφος της, να αποσπά το θαυμασμό, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Η γνώριμη πια ποιητική τεχνολογία της, που την κατέστησε την πλέον αναγνωρίσιμη μορφή αυτής τόσο απαιτητικής έκφρασης μέσα στον απέραντο ωκεανό της νεοελληνικής ποίησης, απογειώνεται σε αυτή την έκδοση των 95 σελίδων με τα 55 υπαρξιακά ποιήματα.

Στη νέα αυτή δημιουργία της είναι έντονη η συνομιλία της «εφηβικής» 83χρονης με το τέλος:

«Να μαζέψει τη γλώσσα της/ η παραπληροφόρηση./ Ορκίζομαι πως δεν ελέχθη/ τίποτα Θεέ μου εναντίον σου/ εγώ απλώς και μόνον/ είπα/ πως η κάθε στιγμή/ γεννιέται/ από πολύ πρόωρο/ χώμα».

Έντονη ,όπως και στις προηγούμενες συλλογές της, η αλληγορική αναφορά στις φωτογραφίες:

«Τι να έγινε, που να χάθηκε εκείνη/ η κοριτσάκι φωτογραφία μου. (…) Όσο για τον πατέρα μου ας μην ψάχνω/ ούτε της καρέκλας του/ ο σκελετός δε θα ’χει μείνει./ Θα τρομάξει το κοριτσάκι».

Σαρκαστική, ειρωνική, παιγνιώδης, αυτοϋπονομευτική, ελλειπτική, αιφνιδιαστική στις μεταφορές και προωθημένη στις παρομοιώσεις, τολμά λέξεις της επικαιρότητας ακόμη και φράσεις λαϊκότροπες, εξακοντίζοντας τις σε μεταφυσικές αναγωγές, μη φοβούμενη την γνωστή επίκριση για λεξικές ακροβασίες:

-«Μόνο συγκράτησε όσο μπορείς / την επιδεικτική φιλάρεσκη εξάπλωσή σου./ Αφού ξέρεις / η πίσω μεριά ενός βουνού/ ένα φου να σου κάνει/ έσβησες πας».

-«Φτάνουμε, ετοιμάσου/ έχε πρόχειρες τις αμαρτίες σου/το ΑΦΜ τους το θυμάσαι;».

-«Όχι τίποτα άλλο/ για να αποκαλύψω τι μαφία είναι/ η αιώνια μνήμη και η δόξα».

-«Ένας αθώος στην αρχή λεκές/ που ένοχα σιγά σιγά εξαπλώνεται σαν είδηση».

-«Μόνο κάτω κάτω / δίκην υπογραφής, το πλαστό όνομα/ της υπόσχεσης, ένα Θα / και δίπλα μια τζίφρα/ της συμβολαιογράφου αοριστίας».

-«Μου το έστειλε με κούριερ μια φίλη/ χωρίς συνοδευτικές εξηγήσεις./ Κομψό μπουκάλι/ σα λαιμός μικρούλας στιγμής».

Δημιουργώντας πάντα σε ελεύθερο ανισοσύλλαβο στίχο, αρνούμενη κάθε μετρικό βάδην, «σνομπάροντας» την ομοιοκαταληξία και αφήνοντας πολλές φορές στην άκρη τα σημεία στίξης, παραμένει και στο δέκατο έβδομο ποιητικό τομίδιο της αμετακίνητη στην τεχνική της μοντέρνας προσωποποίησης των εννοιών, εικονοποιώντας εκπληκτικά το αφηρημένο:

-«Σήκω μέρα/ Νίψου έτοιμο το πρωινό σου/ σερβιρισμένος ο κόσμος/ φρέσκος μόλις τον έκοψαν/ από το δέντρο του ύπνου».

-«Σε πήρε το Άγνωστο/εξ ολοκλήρου. Παράνομα».

-«Σεβαστό μας Αναπότρεπτο./ Πάρε μου το σώμα/ δε θα μου χρειασθεί / άλλο πόθο δε θα μου ενοχλήσει».

-«Σε θυμάμαι λήθη/ παραδουλεύτρα σε είχε ο χρόνος».

-«Λεγόσουν Περιέργεια./ (…) Στα σκοτεινά φιλιούνται / τα αισθήματα από φόβο/ μην μπεις ανάμεσα σε ενωμένα χείλη».

Τα θέματά της παραμένουν τα μικρά και τα αιώνια του καθημερινού βίου: η απώλεια, η μοναχικότητα, η φθοροποιός ροή του χρόνου, η φυγή, το σώμα, το άγνωστο, το εγώ, η μνήμη, το υπεράνω, η αθανασία, η συνομιλία με θεϊκότητα «σαν ίσος προς ίσα».

Και σε αυτή την συλλογή αποφεύγει πάσα αναφορά στην ιστορική θεματογραφία , παρακάμπτοντας την πυρίκαυστη κοινωνική ατζέντα που αναγράφει θέματα όπως: φτώχεια, ανεργία, αδικία, πόλεμοι, ιδεολογίες, προδοσίες . Γιατί αυτή η επιδεικτική αποστροφή; Διότι, όπως απεφάνθη σε πρόσφατη συνέντευξή της: «Η Ιστορία τραβάει το δρόμο της ερήμην των ποιητών» (Βήμα, 20 Απριλίου, 2014).

Ναι. Όμως. Πόσοι ποιητές, στην Ελλάδα και στον κόσμο, φόρτισαν ψυχές και Ιστορία;

(ΑΠΕ-ΜΠΕ)