Τόσα χρόνια, κάνοντας παρέα μαζί μου, θα έχετε καταλάβει ότι ο Γεωργίου πάνω από όλα στο ποδόσφαιρο, λατρεύει την τακτική. Το στήσιμο της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Την ικανότητα να εξαρθρώνεις έναν αντίπαλο που είναι ανώτερος από την δική σου ομάδα. Αυτός είναι ο λόγος που έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Μουρίνιο. Τι έκανε πάλι ο άνθρωπος την Τετάρτη το βράδυ στον τελικό του κυπέλλου της Ισπανίας; Μαγικά πράγματα! Τύφλα να χει ο Χουντίνι!
Όπως και να το κάνουμε, η Μπαρτσελόνα έχει και καλύτερη ομάδα και καλύτερους παίκτες από την Ρεάλ. Κι όμως, η τακτική του Μουρίνιο, μετέτρεψε σε ανούσια παικτάκια τους παικταράδες της Μπάρτσα. Και αυτό έγινε επειδή αυτή την φορά, δεν υπήρχαν ανοιχτοί χώροι, όπως το 5-0 του πρωταθλήματος μέσα στο Καμπ Νου. Τότε, η αμυντική τετράδα της Ρεάλ ανέβαινε ψηλά για να μαρκάρει, χωρίς κανένα βάθος και έπαιζε συνεχώς το τεχνητό οφ-σάιντ, με αποτέλεσμα να βρίσκουν τεράστιους χώρους οι παίκτες της Μπάρτσα και να μπαίνουν ανενόχλητοι μέσα στα δίχτυα του Κασίγιας.
Αυτή τη φορά όμως, την ανθίστηκε ο Μουρίνιο τη δουλειά: « Άσε τους να κάνουν τα πασάκια από το κέντρο του γηπέδου, μέχρι και έξω από την περιοχή. Μέσα να μην μπουν!». Και πράγματι, σε όλο το α΄ ημίχρονο- και όσο οι παίκτες της Ρεάλ είχαν αστείρευτες δυνάμεις- η Μπαρτσελόνα δεν μπήκε ούτε μια φορά μέσα στην περιοχή. Δεν έκανε ευκαιρία. Ο Κασίγιας ήταν θεατής. Στο ίδιο διάστημα, η Ρεάλ απέδειξε ότι είναι η κορυφαία ομάδα του κόσμου στην κόντρα. Με ξυραφένιες, μεγάλες μπαλιές , εκμεταλλεύτηκε την ταχύτητα του Ρονάλντο και του Ντι Μαρία. Είχε δοκάρι με τον Πέπε και δύο ακόμα κραχτές ευκαιρίες με το παιδί με τα λευκά σοσόνια. Τον Ρονάλντο εννοώ.
Στο β΄ ημίχρονο, οι παίκτες της Ρεάλ κάπου ξέμεινα από δυνάμεις και η Μπαρτσελόνα επέβαλλε το παιχνίδι της. Με περίτεχνα και κοντινά ένα-δύο και ένα-τρία, έσφιξε την μέγκενη και έγινε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Όμως, το ελάττωμα, ελάττωμα. Αυτή η ομάδα δεν σουτάρει ποτέ έξω από την περιοχή. Προσπαθεί να μπει με την μπάλα μέσα στα δίχτυα. Κατάφερε τρεις φορές να πλησιάσει εκ του συστάδην τον Κασίγιας , αλλά ο διεθνής πορτιέρο έδειξε την τεράστια κλάση του. Έκανε τρεις αποκρούσεις που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη μας.
Μετά το 80΄, η Μπάρτσα άρχισε να ξεθυμαίνει. Ήταν φανερό ότι οι δυνάμεις της, σιγά σιγά, την εγκατέλειπαν. Έβλεπα το ματς μαζί με τον Αλέφαντο και, ξέρετε τι του είπα; «θα τους το φάει το ματς ο Μουρίνιο». Και ξέρετε τι μου απάντησε; «Ποιο; Το φαγωμένο; Ο Ρονάλντο θα τους το κάνει». Έτσι ακριβώς και έγινε. Με το που ξεκίνησε η παράταση, άλλαξαν αμέσως τα κόζα. Η Μπαρτσελόνα είχε χάσει την φρεσκάδα της. Οι παίκτες δεν πάταγαν πια με τις μύτες αλλά με όλο το πέλμα. Βαρύ και ασήκωτο το βήμα τους.
Και τότε, άρχισε το πάρτι της κόντρας με την Ρεάλ. Ο Ρονάλντο και ο Ντι Μαρία έφευγαν σαν σίφουνες μπροστά. Μύριζε από μακριά ότι το γκολ ήταν θέμα χρόνου. Μια, δυο, τρεις και ο σοσόνια τους το κάρφωσε. Ο Μαρτσέλο και ο Ντι Μαρία έκρυψαν την μπάλα, ο Αργεντίνος έβγαλε από αριστερά την λουκουμένια σέντρα και ο Ρονάλντο, με ένα άλμα μέχρι τον θεό, έπιασε την κουτουλιά και έστειλε τον Πίντο για τσάι. Και, ενώ όλοι περίμεναν ότι Μπαρτσελόνα θα αντιδράσει και θα προσπαθήσει να ισοφαρίσει, η Ρεάλ ήταν αυτή που έκανε και έχανε ευκαιρίες για να αυξήσει το σκορ.
Ότι έκανε πέρσι ο Μουρίνιο με την Ίντερ, το ίδιο κάνε την Τετάρτη με την Ρεάλ. Η μεγάλη του μαγκιά δεν ήταν μόνο το κλείσιμο των χώρων. Έκανε και κάτι άλλο, που πολλοί το θεωρούν βαρετό και ξεπερασμένο. Εφάρμοσε το μαν-του-μαν με ντουμπλέ μαρκαρίσματα. Ο Πέδρο, ο Τσάβι, ο Ινιέτσα και, ειδικά αυτός ο Γκέκας της Ισπανίας, τον Βίγια εννοώ, δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν από το ασφυκτικό πρέσινγκ. Ο Μέσι ντρίπλαρε ένα-δυο αντιπάλους αλλά έπεφτε επάνω του ένας τρίτος και του τσίμπαγε την μπάλα. Ο μόνος που ειχε ελεύθεροπεδίονα κινηθεί ήταν ο εκπληκτικός Άλβες, αλλά ο χώρος του ήταν μακριά από την περιοχή άρα και ακίνδυνος.
Εξαιρετική η σκέψη του Μουρίνιο να προωθήσει τον Πέπε από σέντερ μπακ στα χαφ, σε ένα ρόλο εντελώς ελεύθερο. Και να μαρκάρει σαν ατάιγο σκυλί και να βγαίνει μπροστά σαν κρυφός κυνηγός. Φοβερός και ο Ντι Μαρία. Διεισδυτικός, αέρινος, συνεχώς μπρος-πίσω, σαν έμβολο καλοδουλεμένου κινητήρα. Όσο για τον Κασίγιας, τρο-μα-κτι-κος! Χαλάλι του αυτό το ουρί του παραδείσου, την χυμώδη σπανιόλα...Τη δημοσιογράφο εννοώ, που τον έχει επιλέξει να κοιμάται δίπλα της !
real
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου