ΓΡΑΦΕΙ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα , οι πολιτικές εξελίξεις φαίνεται να δρομολογούνται από την κοινωνία , πράγμα σπάνιο στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Η κοινωνία είναι εκείνη που επιβάλλει στην παρούσα κατάσταση τους λόγους εθνικού συμφέροντος για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, πολύ πιθανόν τον Ιούνιο, επειδή ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έβαλαν μπροστά στα φοβικά τους αδιέξοδα την κοινωνία , όπως ο στρατηγός ρίχνει στην πρώτη γραμμή της μάχης τους «αναλώσιμους» στρατιώτες του.
Εκείνο που δεν σκεφτήκανε καλά όσοι σχεδιάζουν την πολιτική ατζέντα με όρους πολεμικής επιχείρησης , είναι ότι δεν έχουμε πραγματικό πόλεμο, με όπλα και σφαίρες, αλλά οικονομικό και πως όσοι θυσιάστηκαν για να πετύχει η κυβέρνηση το σχέδιο της , που δεν είναι άλλο από τη νομή και διανομή της εξουσίας , τώρα εκδικούνται στρεφόμενοι κατά του «στρατηγού».
Κάπως έτσι λοιπόν , ο πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος να δεχθεί την ορμή και την οργή των εξαπατημένων που μπήκαν ακουσίως σε μια μάχη η οποία αποδείχτηκε στην καλύτερη περίπτωση σκιαμαχία με το σοσιαλιστικό παρελθόν της κυβέρνησης του.
Κατάφεραν όμως και αφυπνίστηκαν , αν και λίγο καθυστερημένα , αλλά πάντως αφυπνίστηκαν και τώρα μεταφέρουν το πεδίο της μάχης εναντίον του πρωθυπουργού - «στρατηγού».
Και όχι μόνο.
Σε αυτές τις εκλογές , κρίνεται το σύστημα . Κυβέρνηση , αξιωματική αντιπολίτευση , κόμματα της αντιπολίτευσης, δεξιά και αριστερά.
Όποιος χάσει χάνεται.
Οι πολίτες ήλθαν αντιμέτωποι με μια οδυνηρή πραγματικότητα που όμοια της δεν υπάρχει στα βάθη της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Οι πιο τυχεροί έχασαν το 30% του μισθού τους και της σύνταξής τους , οι πιο άτυχοι χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους ή αναγκάζονται να κλείσουν τα καταστήματά τους , ενώ τυχεροί και άτυχοι υπόκεινται στην ίδια εξοντωτική φορολόγηση και ακρίβεια.
Αν το ΠΑΣΟΚ χάσει, έχοντας ήδη χάσει την πολιτική του ταυτότητα καθώς από σοσιαλιστικό κόμμα εξελίχθηκε σε ακραία μονεταριστικό μόρφωμα, είναι λογικό ότι θα συνθλιβεί από τις μυλόπετρες της ιστορίας.
Αν η Νέα Δημοκρατία χάσει , επίσης δεν έχει καμία δικαιολογία ύπαρξης. Μπορεί να κάλυψε σε 16 μήνες μια απόσταση 11 μονάδων από την ήττα του Οκτωβρίου του 2009 , όμως αυτό δεν αρκεί αφού απέναντι της δεν έχει μια κυβέρνηση που απλώς κορόιδεψε τον λαό αλλά μια μεταλλαγμένη δράκα εξουσιαστών που τον καταβύθισαν και τον απαξίωσαν.
Το ίδιο θα συμβεί και με τα μικρότερα κόμματα, πλην του «συνδρομητικού» ΚΚΕ, τα οποία αν μετρήσουν απώλειες ακόμη κι αν καταφέρουν να μπουν στη Βουλή , θα έχουν χάσει την ευκαιρία να «ενδυθούν» τη διαμαρτυρία και την εναλλακτική πρόταση και μοιραίως θα συρρικνωθούν μέχρι τον αφανισμό τους.
Οι ζυγισμένες αποφάσεις και οι καίριες επιλογές , είναι αυτές που θα δώσουν στον νικητή το πλεονέκτημα της διαμόρφωσης του νέου πολιτικού συστήματος.
Αυτή την ώρα δεν χρειάζονται ούτε αυτοσχεδιασμοί , ούτε πολλοί - πολλοί συμβουλάτορες γύρω από τους επικεφαλής των κομμάτων που διεκδικούν τον λόγο ισχύος στην επόμενη μέρα της χώρας.
Προπαντός δεν χρειάζονται αυτοσχεδιασμοί γιατί από πολιτικούς της «πιρουέτας» φτάσαμε, τους τελευταίους μήνες, στο αδιέξοδο και στη χρεοκοπία.
«Είναι κουραστικό να αυτοσχεδιάζεις . Κάθε φορά έλεγα πως τούτη είναι η τελευταία φορά. Είναι κουραστικό να πέφτεις το βράδυ για ύπνο και να αναρωτιέσαι: κι αύριο το πρωί τι θα κάνω;» έλεγε σε μια συνέντευξή του στα 1962, ο αγαπημένος μου Γκοντάρ.
Κι αν ο αυτοσχεδιασμός προσδιόρισε το έργο του παριζιάνου κινηματογραφιστή, τουλάχιστον αυτός άφησε βαθύ το αποτύπωμα του στην τέχνη .
Δεν πάτησε πάνω της, όπως πάτησε η κυβέρνηση πάνω στην κοινωνία, αλλά τη ζωγράφισε , της προσέδωσε επαναστατική ταυτότητα αποτρέποντας το ρήμαγμα της από την αμερικάνικη βιομηχανία του θεάματος. parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου