Με όλο και περισσότερη νοσταλγία θυμόμαστε πια την εποχή που τα πρώτα γκρίζα φθινοπωρινά απογεύματα, την ψυχή πολλών από εμάς βασάνιζαν διαφόρων ειδών αναζητήσεις για την ποιότητα και το πραγματικό νόημα της ζωής. Το φετινό φθινόπωρο, όλα αυτά φαντάζουν τόσο μακρινά, αν όχι ανούσιες πολυτέλειες. Σήμερα, όλοι μα όλοι, και αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους αλλά και αυτοί που ακόμη την έχουν, οι εργαζόμενοι αλλά και οι εργοδότες τους, οι νεότεροι, οι παραγωγικοί, αυτοί που ετοιμάζονται να βγουν στη σύνταξη αλλά και όσοι έχουν συνταξιοδοτηθεί, περνούν την κάθε μέρα τους αγωνιώντας για την επομένη.
Κανένας δεν έχει πια καμία βεβαιότητα για τίποτα. Αν είχαμε καλές σπουδές και γνώσεις, είχαμε σοβαρές πιθανότατες να βρούμε μία καλή δουλειά. Αν δουλεύαμε πολύ και με πραγματικό μεράκι, πιθανότατα θα διατηρούσαμε τις δουλειές μας και μπορεί να παίρναμε και αύξηση. Αν αυτό το κάναμε σε όλη τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου, θα εξασφαλίζαμε μία σύνταξη ικανή να μας εξασφαλίσει καλά γεράματα. Οι «νοικοκυραίοι» ήξεραν ότι μια συνετή ζωή θα τους διασφάλιζε συνετά έως άνετα γεράματα. Και οι ριψοκίνδυνοι, όμως, και αυτοί πιθανολογούσαν βασίμως ότι όλο και κάτι θα γίνει που θα σώσει την κατάσταση, έστω και στο παραπέντε.
Κι όταν καλούμασταν να κάνουμε θυσίες, γιατί η χώρα τα έβγαζε δύσκολα πέρα, και πάλι μέσα μας ξέραμε ότι ακόμη κι αν δεν πιάσουν τόπο οι θυσίες, κάτι θα γίνει. Στη χειρότερη, θα περιμένουμε μέχρι τις επόμενες εκλογές, οπότε θα μας δώσουν πίσω κάτι από αυτά που μας πήραν ή κάτι που θα αντικαταστήσει, έστω εν μέρει, τα απολεσθέντα. Τώρα, το καλύτερο –και μοναδικό– που υπάρχει στο προεκλογικό καλάθι είναι η δέσμευση ότι θα μας δώσουν την επόμενη δόση του δανείου.
Είναι κι αυτό μια μορφή βεβαιότητας, βέβαια, αλλά όχι ανακουφιστική, όπως αυτές στις οποίες είχαμε μάθει μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί να ζήσει ένας ολόκληρος λαός με μοναδικό όνειρο την καταβολή της επόμενης δόσης. Οπου κι αν γυρίσει κανείς το βλέμμα έρχεται αντιμέτωπος με μια διάχυτη αμηχανία. Πολιτικοί, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, οι πάντες περιμένουν τις εξελίξεις μουδιασμένοι από την αγωνία. Ακόμη και οι παλιοί που έζησαν πόλεμο, σήμερα νιώθουν πιο σαστισμένοι από ποτέ. Τότε, ήξεραν ποιος είναι ο εχθρός, τι δυνάμεις διαθέτει και τι πιθανότητες είχαν να βγουν ζωντανοί.
Σήμερα, κανένας –στο μερίδιο που του αναλογεί– δεν ξέρει με τι ακριβώς θα χρειαστεί να παλέψει. Αυτό, όμως, είναι παραλυτικό. Και αυτός ο φόβος, που πάντα... φυλάει τα έρημα, δεν γίνεται να κρατήσει για πάντα. Δεν μπορεί το δίλημμα να είναι μόνιμα αν θέλουμε τη μερική ή την ολική καταστροφή. Ούτε μπορεί να γίνεται βολικό άλλοθι για αδράνεια και άρνηση της πραγματικότητας. Εχει νόημα μόνο αν γίνει γέφυρα για τη μετάβαση σε μιαν άλλη εποχή. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να οραματίζεται τη γέφυρα όταν βρίσκεται στο πηγάδι και δεν γνωρίζει καν αν είναι στον πάτο ή σε ένα πρόχειρο πάτο, που σε λίγο θα υποχωρήσει για να τον βυθίσει ακόμη πιο κάτω. Χρειάζεται να δει το φως του ηλίου, έστω και από ’κει κάτω, για να βρει τη δύναμη να σκαρφαλώσει.
Αυτή είναι η σημαντικότερη ευθύνη της σημερινής πολιτικής ηγεσίας. Να εκπέμψει ένα θετικό μήνυμα. Να βάλει ένα ουσιαστικό δίλημμα για το ποιοι είμαστε και προς τα πού θέλουμε να πορευθούμε. Ενα καθαρό δίλημμα, όχι εκβιαστικό. Οχι για τη δυνατότητα πληρωμών ή για την αναστολή τους. Ούτε για το ύψος των περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις, την εξίσωση των φόρων του πετρελαίου θέρμανσης - κίνησης, την αύξηση του ΦΠΑ. Αυτά τα έχουμε ήδη εμπεδώσει. Και εκείνα που ήδη υλοποιήθηκαν και εκείνα που πρόκειται να υλοποιηθούν.
Χρειαζόμαστε να ακούσουμε από την πολιτική ηγεσία πώς οραματίζεται την Ελλάδα το 2020 και το πώς θα το πετύχουμε. Ποια πλεονεκτήματα διαθέτουμε ως χώρα και πώς θα τα αξιοποιήσουμε και πώς θα ανταγωνιστούμε τους ανταγωνιστές, αν, όταν και όπως κοπάσει η θύελλα.
Με άλλα λόγια, δώστε μας λίγη ελπίδα. Εκτός κι αν δεν την διαθέτετε ούτε εσείς...
Πηγή: Kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου